Η προσπάθεια της κυβέρνησης να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την διπλωματική της αποτυχία να παραστεί η Ελλάδα στη Διάσκέψη του Βερολίνου ήταν προφανής.
Σε μια προσπάθεια να φωνάξει παρών κάλεσε στην Αθήνα το “στρατάρχη” Χαφτάρ. Η σημειολογία της επίσκεψης αλλά και η ουσία της διασκέδασε τις εντυπώσεις στο εσωτερικό αλλά δημιούργησε απορίες και αντιδράσεις στο εξωτερικό.
Ακολουθώντας την αποδεδειγμένα λανθασμένη πορεία στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η οποία κατέληξε στην εξαιρετικά ζημιογόνα συμφωνία των Πρεσπών, πήρε θέση επί της ουσίας υποστηρίζοντας κάποιον “ηγέτη” εντελώς αναξιόπιστο.
Η πραγματικότητα όπως καταγράφεται από τα γεγονότα είναι η εξής: Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαπέντε ετών δεν έχουν μια ξεκάθαρη και συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική, με σαφείς στόχους, στρατηγικές και ευελιξία όπου απαιτείται. Τη μια είμαστε έτσι και την άλλη αλλιώς. Ακόμα κι από τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν είναι ξεκάθαρο τι γυρεύουμε. Οι χώρες του MAGREB με τις οποίες είχαμε πάντα σχέσεις δε μας ξέρουν πια και τα κράτη της Μέσης Ανατολής δε μας θεωρούν αξιόπιστους, δυστυχώς αυτό προκύπτει από την ένδεια επενδυτικών σχεδίων. Τα σπουδαία κράτη της Ασίας, η Κίνα και η Ινδία μας γνωρίζουν ελάχιστα, παρά το άνοιγμα της Κίνας σε πολλά επίπεδα και με τρόπους που μάλλον βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα παρά τα προάγουν.
Οι παλινδρομήσεις στη σχέση μας με τη Ρωσία μας έχει πληγώσει αρκετά αλλά εμείς κάνουμε πως δεν το ξέρουμε κι εκεί έχουν τεράστια ευθύνη όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Επιπρόσθετα, η διεθνής μας παρουσία στους τομείς της αμυντικής συνεργασίας έχει περιοριστεί σημαντικά. Η συμμετοχή Ελλήνων στρατιωτικών σε συνέδρια, fora, εκθέσεις και διεθνείς αποστολές είναι σαφώς ασήμαντη σε σχέση με άλλα μικρότερα κράτη. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά της στενομυαλιάς του πολιτικού μας συστήματος που στην προσπάθεια του να μαζέψει τα οικονομικά του κράτους απομείωσε την διεθνή παρουσία των στρατιωτικών ενώ παράλληλα συνέχιζε να προσλαμβάνει κατά συρροή συμβούλους και μετακλητούς υπαλλήλους.
Ζητάμε σήμερα να μας λάβουν σοβαρά υπόψιν για κάτι που συμβαίνει στη γειτονιά μας ενώ μέχρι πρόσφατα δεν είχαμε πάρει καν χαμπάρι τι γινόταν στη Λιβύη καθώς είχαμε πιο σοβαρά θέματα ν’ ασχοληθούμε με τις τριμερείς και τετραμερείς συμφωνίες που δε γνωρίζουμε ακριβώς τι θα αποφέρουν πέρα από την αντίδραση της Τουρκίας η οποία ήταν δεδομένη.
Διαφήμισε η κυβέρνηση, ακόμα και με δηλώσεις του πρωθυπουργού, τη βούληση της Ελλάδας να απομονωθεί η Τουρκία διπλωματικά. Σε ποιόν και γιατί; Μα φυσικά στο εσωτερικό για να πάρει τα εύσημα από τους ψηφοφόρους της και την κοινή γνώμη. Και τι έδειξαν τα γεγονότα; Πως αυτή που είναι τελικά έξω από το χορό είναι η Ελλάδα. Θυμηθήκαμε λοιπόν ξαφνικά πως μπορούμε κι εμείς να στείλουμε στρατεύματα και οπλικά συστήματα έξω από τα σύνορά μας. Με τι κόστος οικονομικό και με τι συνέπειες για την Εθνική Άμυνα;
Μήπως θεωρούμε πως έχουμε τη δυνατότητα να πράξουμε όπως η Τουρκία; Γιατί τότε αιθεροβατούμε επικίνδυνα και διακινδυνεύουμε χωρίς λόγο. Όλα αυτά μοιάζουν με σπασμωδικές προσπάθειες να κρύψουμε τις αδυναμίες μας, τις οποίες γνωρίζουν εκ των προτέρων εχθροί και φίλοι μας. Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς στο συμφέρον της πατρίδας μας και να εξασφαλίσουμε όσα μας παραδόθηκαν οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές, γιατί μόνο τότε θα αποφασίσουμε ορθά και θα πράξουμε αποτελεσματικά.
Το να πουλάμε success stories στους Ινδιάνους της Ελλάδας είναι εύκολο πολύ, το κάνει το πολιτικό μας σύστημα με απόλυτη επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια, εν πλήρη γνώση του Ελληνικού λαού που τρώει το κουτόχορτο γιατί δεν επιθυμεί να δει την πραγματικότητα.
Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και ενίοτε μας προσγειώνει πολύ ανώμαλα, όπως έγινε παλαιότερα με τις εθνικές καταστροφές που βιώσαμε και πρόσφατα με την οικονομική κρίση.
Αν θέλουμε να “πουλήσουμε” μια δυναμική εικόνα στο εξωτερικό οφείλουμε να χτίσουμε ένα ακέραιο, ευέλικτο και σύγχρονο οικοδόμημα στο εσωτερικό, βασικός πυλώνας του οποίου είναι η στρατιωτική ισχύς, η οποία περιλαμβάνει ένα σύνολο συνεργασιών των Ενόπλων Δυνάμεων, της Διπλωματίας, της Αμυντικής Βιομηχανίας και της Στρατιωτικής Συνεργασίας με το εξωτερικό.
Με άλλα λόγια απαιτούνται συνθέσεις, ξεκάθαρη στρατηγική και γενναίες αποφάσεις που θα έχουν πολιτικό κόστος για όποιον τις λάβει. Υπάρχουν άραγε ευπατρίδες πολιτικοί;
