Οι γνωστοί και άγνωστοι “τρόφιμοι” των Ελληνικών τηλεπαραθύρων, αναλυτές τουρκολόγοι, διεθνείς καταναλωτές ψευδών ειδήσεων και κατασκευασμένων πληροφοριών οι περισσότεροι, έχουν δώσει σπάνια δείγματα των ταλέντων τους εσχάτως.
Γράφει ο Τσεκουράτος
Σε έναν μοναδικό ανταγωνισμό παραγωγής αναλύσεων που βασίζονται σε απολύτως προσωπικές και εξαιρετικά υποκειμενικές θέσεις, με ελάχιστη αίσθηση και καμία γνώση της διεθνούς πραγματικότητας, δίνουν καθημερινά το δικό τους μοναδικό σόου με στομφώδεις εκφράσεις και βαρύγδουπο λεξιλόγιο.
Ελάχιστοι εξ’ αυτών έχουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν, έστω μέχρι την Τουρκία, να συμμετέχουν σε διεθνή φόρα και να έχουν πρόσβαση σε ψηφιακές βιβλιοθήκες (που πλέον έχουν μεγάλο κόστος συνδρομής). Λαμβάνοντας πληροφορίες κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ελεύθερες πηγές πληροφόρησης, χωρίς να βασίζονται σε θεμελιώδεις μεθοδολογίες σύνθεσης και ανάλυσης, χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να φτιάξουν την εικόνα τους και να “πουλήσουν” τον εαυτό τους μπας και βολευτούν κάπου κι αυτοί.
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση που βιώνουμε (ακόμα) ως λαός, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί αλλά και η εγγενής άρνηση του Ελληνικού λαού να προσαρμοστεί στη νέα δύσκολη πραγματικότητα, έχουν συνέπειες καταστροφικές. Η πλέον καταστροφική συνέπεια όμως είναι η εικονική πραγματικότητα που δημιουργούν οι πολιτικές δυνάμεις σε συνδυασμό με τα ΜΜΕ και τις ελίτ.
Η Ελλάδα ως κράτος αυτή τη στιγμή, με καθαρούς όρους και με βάση τις πραγματικές δυνατότητές μας είναι απίστευτα ευάλωτη, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έχοντας ν’ αντιμετωπίσουμε ένα μάλλον ελάσσονος σημασίας ζήτημα, τη λαθρομετανάστευση, καταφέραμε να κάνουμε την τρίχα …«τριχιά».
Ο αριθμός των λαθρομεταναστών είναι σχετικά μικρός, οι κίνδυνοι για την Ελληνική κοινωνία είναι αντικειμενικά λίγοι και οι λαθρομετανάστες ΔΕΝ γίνεται ν’ αντιμετωπίζονται ως μείζον πρόβλημα, τη στιγμή που το κέντρο της Αθήνας μόνο Ελληνική πόλη δε θυμίζει. Μια βόλτα από την οδό Αθηνάς μέχρι τον Κεραμεικό θα σας πείσει. Δε μιλάμε για τα Πατήσια, την Κυψέλη και το Βοτανικό, όπου οι Πακιστανοί, Κινέζοι, Ινδοί και πολλές άλλες φυλές έχουν μεταβάλλει πλήρως την εικόνα της πόλης.
Κι αυτό έχει αρχίσει να γίνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Πως αντιμετωπίσαμε την κατάσταση; Δεν το κάναμε. Η ενσωμάτωση αυτών των φυλών στην Ελληνική κοινωνία είναι σχεδόν αδύνατη, το πλήθος των ανθρώπων αυτών είναι μη υπολογίσιμο και οι επιχειρήσεις που στήνουν ή έχουν στήσει είναι εξαιρετικά επικερδείς. Η ΔΟΥ Α’ Αθηνών ξέρει καλύτερα.
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, περίπου πέντε εκατομμύρια μετανάστες από ασιατικές και αραβικές χώρες έχουν ήδη ενσωματωθεί στην Τουρκική κοινωνία ή χρησιμοποιούνται από την Τουρκική κυβέρνηση ως εργατικό δυναμικό με μειωμένα δικαιώματα.
Γιατί συνεχίζονται οι μεταναστευτικές ροές;
Γιατί απλά επιδοτούνται άμεσα ή έμμεσα από διεθνείς οργανώσεις, νόμιμες ή παράνομες και τελικά από φορείς που σχετίζονται άμεσα με τον ΟΗΕ.
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια: Ένας Αφγανός για να φύγει από την πατρίδα του και να φτάσει στα παράλια της Τουρκίας χρειάζεται από 3 – 5.000 δολάρια ΗΠΑ. Ο μέσος μηνιαίος μισθός είναι μεταξύ 100 – 150 δολάρια στο Αφγανιστάν. Μια πενταμελής οικογένεια για να φύγει από τις βόρειες επαρχίες της Ινδίας ή από το Μπαγκλαντές χρειάζεται περίπου 8 – 10.000 δολάρια με το μέσο μηνιαίο μισθό στις περιοχές αυτές να μην ξεπερνάει τα 180 δολάρια ΗΠΑ. Ο μέσος μηνιαίος μισθός ίσα που φτάνει να καλύψει τις βασικές ανάγκες, συνεπώς από που προέρχονται τα επιπλέον χρήματα που απαιτούνται για ένα τέτοιο ταξίδι; Απλά τροφή για σκέψη.
Η πολύ έξυπνη στρατηγική της Τουρκίας να χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό για να εκβιάζει την Ευρώπη έχει πιάσει απίστευτα και έχει δημιουργήσει κλίμα φόβου, ρατσισμού και ασυνεννοησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκαλώντας συστηματικά προβλήματα στα θεσμικά όργανα της. Στις πύλες των μεταναστευτικών ροών, την Ιταλία και την Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος καθότι είναι στο έλεος της πίεσης των κοινωνιών τους οι οποίες έχουν πειστεί πως απειλείται ο τρόπος ζωής τους και η ασφάλειά τους.
Μια άλλη πλευρά της πραγματικότητας έχει να κάνει με την τεχνολογία. Υπάρχουν και χρησιμοποιούνται πολύ σύγχρονα εργαλεία τόσο για την παρακολούθηση (tracking) όσο και για την ανίχνευση της πορείας των μεταναστών όπως επίσης και για την αναγνώρισή τους από τη στιγμή που εισέρχονται σε ένα κράτος. Γιατί δεν τα χρησιμοποιούμε; Μήπως κάποιες ΜΚΟ μπορούν ν’ απαντήσουν στο ρητορικό αυτό ερώτημα;
Η Τουρκία και εμείς
Στη διαρκή αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία το μεταναστευτικό ζήτημα τυγχάνει (;) να είναι θεμελιώδους σημασίας. Ενώ αντίστοιχα δεν είναι θεμελιώδους σημασίας οι εμπορικές σχέσεις που μπορούν ν’ αναπτυχθούν μεταξύ των δύο χωρών στην τεχνολογία, τον τουρισμό, την ενέργεια και την ασφάλεια (λαθρεμπόριο, traficking, κλπ.).
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου το παιχνίδι παίζεται με άλλους όρους, καθότι η Τουρκία πλέον στρατιωτικά αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στο ΝΑΤΟ, αλλά και το μοναδικό κράτος που μονομερώς σχεδιάζει κι εκτελεί στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Και μια ακόμα σημαντική πληροφορία για τους αδαείς: Η δημιουργία ενός πολυεθνικού κέντρου εκπαιδεύσεως (στρατηγικού και επιχειρησιακού επιπέδου) του ΝΑΤΟ (Multinational Joint Warfare Center) έχει ήδη αποφασιστεί και έχει αρχίσει να υλοποιείται. Με έδρα την Κωνσταντινούπολη και ειδικότερα το κέντρο στρατιωτικών σχολών εκπαίδευσης (Atatourk Training Center) το MJWC φιλοδοξεί να πάρει σημαντικό μέρος των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ και έχει ήδη πετύχει να διαξάγει τη σειρά των ασκήσεων TRIDENT JACKAL, αρχής γενομένης από το 2021.
Και κάπου εδώ φαίνεται πως έχουμε κάτι χάσει. Οι εξελίξεις έχουν προσπεράσει την εθνική μας στρατηγική (έχουμε τέτοια;) και μάλλον δεχόμαστε έξωθεν εντολές, όπως πάντα άλλωστε, προκειμένου να αποτελέσουμε ανασχετικό τείχος απέναντι στη διαρκώς αυξανόμενη Τουρκική επιρροή.
Ο γείτονας είναι “μπαταχτσής” και πονηρός αλλά εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε ότι έχουμε, και γιατί όχι, να πάρουμε και περισσότερα. Πως το πετυχαίνουμε όμως; Με μεγάλα λόγια ή παίζοντας το παιχνίδι άλλων; Η ιστορία μας έχει διδάξει (βλέπε Κύπρος 1974) ή μήπως όχι; Η διαρκής αντιπαλότητα και η προσπάθεια να πείσουμε την εσωτερική Ελληνική κοινή γνώμη για την ισχύ μας, καταναλώνει πολλές “θερμίδες” – πόρους και οι δικοί μας πόροι είναι και λίγοι και δανεικοί.
Κάποια στιγμή οφείλουμε να “παίξουμε” πατριωτικά, έξυπνα και να πάρουμε ρίσκα, όχι να διακινδυνεύουμε χωρίς λόγο και αιτία. Οφείλουμε ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει και να χαράξουμε άλλη ροτα, ΔΙΚΗ μας.
Όντας στη ρότα κάποιων άλλων, που ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να μας ενισχύσουν τελικά χάνουμε κι απ’ αυτά που έχουμε. Τα καλά βιογραφικά από μόνα τους δεν είναι σε θέση να οραματιστούν μια άλλη Ελλάδα και κυρίως δεν είναι σε θέση να πάρουν γενναίες αποφάσεις και να τις υποστηρίξουν αποτελεσματικά.
Ευχόμαστε στην πλειοψηφία των αναλυτών των τηλεπαραθύρων μια καλή κι εποικοδομητική συνέχεια στο εξαίρετο έργο της παραπληροφόρησης που παράγουν.
