Οι ήρωες Διαβιβαστές φοράνε για πάντα την ελληνική στολή!

Η συγκλονιστική ομιλία του διοικητή του 45 ΤΕΠ στην εκδήλωση πεσόντων του Όπλου των Διαβιβάσεων, για τους ήρωες Διαβιβαστές

 

 

O επίσημος εορτασμός του Αγίου Παϊσίου προστάτη του Όπλου των Διαβιβάσεων, πραγματοποιήθηκε στο 45 Τάγμα Επικοινωνιών – Πληροφορικής στο Στρδο «Π.Κατελάρη» στην Κύπρο, στις 12 Ιουλίου 2017, σύμφωνα με ανακοίνωση της Εθνικής Φρουράς.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης τελέστηκε, τρισάγιο στην μνήμη των πεσόντων του Όπλου των Διαβιβάσεων που θυσιάστηκαν  κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974 και αυτών που χάθηκαν εν ώρα καθήκοντος.

Ο Διοικητής του 45 ΤΕΠ στην ομιλία του, ανέφερε ότι όσοι θυσίασαν την ζωή τους για την πατρίδα πρέπει να τιμούνται ανάλογα και η μνήμη τους να μένει ανεξίτηλη ως φάρος για τις επόμενες γενεές.

Επεσήμανε ότι οι ήρωες Διαβιβαστές φοράνε  για πάντα την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη και παραμένουν αγέραστοι και επώνυμοι ανάμεσα σε εμάς τους ανώνυμους που θα περάσουμε και θα φύγουμε.

Τόνισε, ότι μας  θυμίζουν το αυτονόητο που ο Κωστής Παλαμάς υμνούσε «Δὲ ζῆ χωρίς πατρίδες ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».

Ως ένδειξη ελάχιστου φόρου τιμής, δόθηκαν τιμητικές πλακέτες σε συγγενείς των ηρώων από τον Διοικητή της Διοίκησης Επικοινωνιών Πληροφορικής ΓΕΕΦ και η τελετή ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφάνου στο νεοανεγερθέν μνημείο του 45 ΤΕΠ από τον Αρχηγό του ΓΕΕΦ Αντγο Λεοντάρη Ηλία.

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν οι Διοικητές της 6ης Μ/Κ ΤΑΞΠΖ και της ΕΛΔΥΚ, αντιπροσωπείες στελεχών καθώς και πλήθος κόσμου.

ΓΕΕΦ Διαβιβαστες 45 ΤΕΠ

Ολόκληρη η Ομιλία του Διοικητή 45 ΤΕΠ στην εκδήλωση πεσόντων του Όπλου των Διαβιβάσεων:

«Κύριε  Αρχηγέ, κύριε  διοικητά  της  ΕΛΔΥΚ, Πανοσιολογιότατε (αιδεσιμότατε), Σεβαστοί συγγενείς των ηρώων μας, κυρίες και κύριοι, Την προσπάθεια που συνάδελφοι άρχισαν πριν λίγα χρόνια, για να τιμήσουν  τους θανόντες  εν  υπηρεσία  οπλίτες  των  Διαβιβάσεων, προχωρούμε σήμερα, ένα βήμα πιο πέρα, μεταφέροντας το μνημείο μπροστά  στις  τιμημένες  σημαίες  της  πατρίδας  μας  και συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτό και  τους  ηρωικώς  πεσόντες  κατά  την Τουρκική Εισβολή  του  1974.  Προσδοκώντας  στο  μέλλον  για  την περαιτέρω βελτίωση και εξωραϊσμό του.

«Ανδρών αγαθών, έργω γενομένων, έργω και δηλούσθαι τας τιμάς».

Ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του για τους νεκρούς του πρώτου έτους του πελοποννησιακού πολέμου, μπροστά στους Αθηναίους πολίτες, οριοθετεί αιώνια από τα βάθη της ιστορίας πώς αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα πρέπει να τιμούνται ανάλογα και η μνήμη τους να μένει ανεξίτηλη ως φάρος για τις επόμενες γενεές.

Έτσι και εμείς εδώ στην ιστορικότερη Μονάδα του όπλου των Διαβιβάσεων έχουμε χρέος να τιμούμε τους νεκρούς Διαβιβαστές, για να παραδειγματίζονται και να γίνονται καλύτεροι οι νεότεροι.

Για να νιώσουν έτσι και οι δικοί τους άνθρωποι, ότι δε χάθηκαν άδικα, αλλά ότι στη θυσία
τους, εάν χρειαστεί, θα υπάρξουν συνεχιστές και τα ιδανικά του λαού μας δε θα σβήσουν και δε θα πάψουν να οδηγούν τα βήματα και τις ενέργειες μας.

Ο Καφάς Αντώνης, γιός του Κυριάκου και της Φρύνης από την Άσσια στην πρώτη εισβολή κατατάγηκε στο 45 ΤΔΒ. Πριν  τη δεύτερη εισβολή απολύθηκε ως πλεονάζων αλλά
αψηφώντας τους κινδύνους, εντάχθηκε άμεσα σε ομάδες περιφρούρησης της περιοχής Άσσιας όπου διεξάγονταν σφοδρές μάχες.

Στις 16 Αυγούστου 1974 συνελήφθη από Τούρκους και μετά την 21 Αυγούστου όταν επέστρεψαν και οι τελευταίοι αιχμάλωτοι από την περιοχή, αγνοείτο μαζί με άλλους 7 συντοπίτες του.

Το 2009 έγινε η εκταφή και ταυτοποίηση των λειψάνων του  και πέρασε πλέον στο πάνθεον των ηρώων αφού αποδείχτηκε τραγικά η άνανδρη δολοφονία του.

Ο Λοΐζου Χριστοφής, γιός του Μιχαήλ και της Ανδριανής από το Αρναδί Αμμοχώστου κατατάγηκε αμέσως, ως έφεδρος στο στρατόπεδο του Καράολου στην Αμμόχωστο, όπου και παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης φάσης της εισβολής.

Με τη λήξη της πρώτης φάσης και την εκεχειρία η οποία ακολούθησε, ο Χριστοφής κατόπιν σχετικής άδειας, μετέβη στο χωριό του.

Στις 14 Αυγούστου, με την έναρξη της δεύτερης φάσης της εισβολής, επέστρεψε στον Καράολο, για να ενωθεί με το τάγμα του.  Εκεί  διαπίστωσε  ότι  το  τάγμα  εγκατέλειψε  το  στρατόπεδο, αναλαμβάνοντας αποστολή σε άγνωστο για τον ίδιο μέρος.

Επέστρεψε τότε στο χωριό του για να βοηθήσει την οικογένειά του να απομακρυνθεί, αφού  εν  τω  μεταξύ  τα  τούρκικα  στρατεύματα  κινούνταν  προς  την Αμμόχωστο.

Διαπίστωσε όμως ότι η οικογένεια του είχε εγκαταλείψει το χωριό και είχαν παραμείνει μόνο δέκα περίπου ηλικιωμένοι κάτοικοι, μεταξύ των οποίων δύο αδέλφια, που ο ένας ήταν ανάπηρος και ο άλλος σχεδόν τυφλός.

Τον  παρακάλεσαν  να  μείνει  μαζί  τους  για να  τους  βοηθά. Αλτρουιστής και μεγαλόκαρδος όπως ήταν ανταποκρίθηκε πρόθυμα.

Στις 17 Αυγούστου κατά την αναζήτηση τροφίμων για τους ηλικιωμένους που φρόντιζε, συνελήφθη από Τούρκους στρατιώτες που μετέφεραν άλλους αιχμαλώτους.

Σύμφωνα  με  μαρτυρίες  που  εξασφαλίσθηκαν,  κατά  τη μεταφορά  των  αιχμαλώτων,  οι Τούρκοι  στρατιώτες  κατέβασαν  το Χριστοφή  λίγο  έξω  από  το  τουρκοκυπριακό  χωριό  Τζιάος  και  τον πυροβόλησαν.

Η  εκταφή και  ταυτοποίηση των  λειψάνων  του πραγματοποιήθηκε το 2007 και 2008 οδηγώντας και αυτόν στο πάνθεον των ηρώων.

Ο Γεωργίου Χριστάκης, γιός του Ανδρέα και της Ανδριανής από το Κάρμι κατά την Τουρκική εισβολή υπηρετούσε τη θητεία του στον 50 ΛΔΒ με απόσπαση στη διμοιρία διαβιβάσεων του 3ου Τακτικού Συγκροτήματος.

Στις 20 Ιουλίου η διμοιρία προσκολλάται στο 2ο Λόχο του 251 ΤΠ στην Κερύνεια.

Στις 21 Ιουλίου η Δρία ΔΒ μαζί με όλο το 3ο Τακτικό Συγκρότημα μεταφέρεται στο Πέλλα-πάϊς στην 33 ΜΚ και το απόγευμα της ίδιας μέρας μέρος της μεταφέρεται πίσω στο 2ο Λόχο του 251 ΤΠ.

Στις 22 Ιουλίου ενώ κινείτο με άλλους άνδρες της διμοιρίας του από το Πέλλα-Πάϊς προς την Κερύνεια  συνελήφθη από  τα  τουρκικά  στρατεύματα  και  η  τύχη  του αγνοείτο μέχρι το 2010 και το 2014 που ανευρέθηκαν τα οστά του σε ομαδικό  τάφο  στο  Καζάφνη κατατάσσοντας και αυτόν στον  μακρύ κατάλογο των άνανδρα και βάρβαρα δολοφονηθέντων ηρώων μας.

Ο Στεφάνου Χρίστος, γιός του Παύλου και της Μαρούλας από την Λακατάμεια και  ο  Πεττεμερίδης  Φλώρος, γιός  του  Ανδρέα  και  της Αντριάνας από την Τίμη της Πάφου, υπηρετούσαν τη θητεία τους στην ΕΦ με προθυμία και περηφάνεια όπως το χρέος επιτάσσει για κάθε Έλληνα Κύπριο.

Έφυγαν μακριά μας εκτελώντας το καθήκον τους στο ακέραιο κατά τη διάρκεια ασκήσεων της ΕΦ.

Η πίκρα των δικών τους ανθρώπων απερίγραπτη. Θα ήθελα όμως, να τους διαβεβαιώσω ότι για μας αποτελούν ισάξιους ήρωες, με αυτούς που έπεσαν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις, διότι θυσίασαν τη ζωή τους για την ασφάλεια και ευημερία της πατρίδας μας.

Σεβαστοί συγγενείς των ηρώων μας, Ο Αντώνης, ο Χριστοφής, ο Χριστάκης, ο Χρίστος και ο Φλώρος φοράνε πλέον για πάντα την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη και θα  είναι  πάντα  εδώ, αγέραστοι, επώνυμοι, ανάμεσα  σε  μας  τους ανώνυμους που  θα  περάσουμε  και  θα  φύγουμε.

Όλοι οι  νεότεροι διαβιβαστές  όταν  το  σούρουπο θα  πέφτει  και  κουρασμένοι  θα επιστρέφουν στους θαλάμους τους, περνώντας μπροστά από το μνημείο, τα δικά σας παλληκάρια θα τους θυμίζουν το αυτονόητο, αλλά πολλές φορές  ξεχασμένο που  ο  Κωστής  Παλαμάς  υμνούσε  «Δὲ  ζῆ  χωρὶς πατρίδες ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».

Αιωνία τους η μνήμη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.»

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ