Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Και όπως λέμε το τελευταίο διάστημα διαρκώς, την περασμένη Τρίτη ήταν η τέταρτη φορά που ο Μπάιντεν κρέμασε τον Γάλλο (και οπότε στον Πόλεμο προσώπων, εκτός από την αντιμαχία Μπάιντεν με Πούτιν, είναι αναγκαίο να θεωρήσουμε ότι μετά το πέρας της ουκρανικής κρίσης, στο σπίτι μας στη Δύση ότι ένα ακόμα δίπολο έντονης αντιμαχιας θα υφίστατο, αυτό του Μπάιντεν με Μακρόν).
Και γιατί η περασμένη Τρίτη είναι η τελευταία φορά που κρέμασε τον Γάλλο; Ενώ ο Μακρόν είχε την περασμένη Δευτέρα επικοινωνήσει με τον Πούτιν, προκειμένου ο τελευταίος να μην ασκήσει veto στο ΣΑ του ΟΗΕ απέναντι στη γαλλική πρόταση ψηφίσματος για την κατάπαυση του πυρός, οι ΗΠΑ (μόνιμο μέλος) και η Αλβανία (ενιαυσιο) δεν δέχτηκαν να κατατεθεί η γαλλική πρόταση προς ψήφιση, γιατί δεν υπήρχε ο όρος στο κείμενο, ότι η Ρωσία είναι η μόνη υπεύθυνη για την ανθρωπιστική κρίση.
Προσωπικά, μετρώ τις φορές που ο Μπάιντεν θα προσβάλλει την Ευρώπη, πιστεύοντας ότι η Ένωση είναι η “υπηρέτρια” των ΗΠΑ. Και σίγουρα ο Γάλλος μετράει κι αυτός τις προσβολές.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα είναι η οικογενειακή, πατρογονική μας εστία και η Ένωση η εξοχική κατοικία μας. Αν το κατανοήσουμε αυτό, όχι μόνο εμείς ως Έλληνες, αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι, η Ένωση θα κάνει ένα restart Θεσμών και προσώπων. Γιατί αυτήν την στιγμή, η Ένωση άγεται και φέρεται από τις ΗΠΑ και από πρόσωπα διορισμένα που δεν μπορούν να δούνε το συμφέρον της. Είμαι πολύ κουραστική, καθώς μονίμως το αναφέρω, αλλά οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ένωση θα πάει μπροστά, γιατί τώρα βρίσκεται στην εντατική, όταν θα εφαρμοστεί το όραμα μόνο του Ντε Γκωλ.
Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι πλέον και το ανέφερα εχθές, επειδή η Κρίση στην Ουκρανία είναι πλέον ένας πόλεμος προσώπων και όχι κρατών, είναι μία πολύ δύσκολη συνθήκη. Και φυσικά, όχι ότι ένας από τους δύο κραταιους παίχτες θα φύγει με ανορθόδοξο τρόπο, αλλά πολύ απλά (και θα το πούμε απλοϊκότατα) πάλι το μάρμαρο θα πληρωθεί από τον πιο αδύναμο κρίκο, από τον πιο αδύναμο παίχτη της σημερινής κρίσης.
Φυσικά στεκόμαστε δίπλα σε έναν λαό που αυτήν την στιγμή δοκιμάζεται και μόνο που έφυγε από την εστία του, και μόνο που όταν θα επιστρέψει, θα ζήσει σε μια άλλη, νέα κρατική οντότητα. Όμως, ο Ζελένσκι, ακόμα και αποφασίζοντας να παίξει τη μαριονέτα των ΗΠΑ, έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν είναι Πρόεδρος μίας Δύναμης, όπως ήταν ο συνάδελφός του, Ρέηγκαν (γιατί η Αμερική, ως γνωστόν, δεν είναι οι Πρόεδροι που κυβερνούν, αλλά όλοι οι πίσω από τον Πρόεδρο Θεσμοί και Αρχές που δημιουργούν και διαμορφώνουν τη διακυβέρνηση, από τις Μυστικές Υπηρεσίες, μέχρι το Πεντάγωνο, και όλος αυτός ο μηχανισμός όχι μόνο στηρίζει, αλλά είναι μηχανισμός εντολών προς τον εκάστοτε Πρόεδρο).
Όλο το παραπάνω που περιέγραψα, ούτε κάτι καινούριο είναι, ούτε κάτι άγνωστό, ούτε φυσικά τετραγωνίζω έναν κύκλο, που κάποιοι άλλοι πιο μπροστά από εμένα όλα αυτά τα έγραψαν και τα υποστήριξαν, για το πώς δουλεύει αυτό το Κράτος που ονομάζουμε ΗΠΑ.
Δυστυχώς ο Ζελένσκι ήθελε να ακολουθήσει το όνειρό του, ένα κακό όνειρο που έβαλε σε μπελάδες τον ίδιο τον λαό του.
Και για εμένα το λιγότερο είναι που αυτήν την στιγμή βρίσκεται στη χώρα του και πολεμά, γιατί δεν είναι ηρωικό αυτό που κάνει, αλλά γνωρίζει ότι θα είναι μικρότερες οι συνέπειες από την “σκύλευση” αυτή που θα υποστεί από ΤΟΝ ΙΔΙΟ τον λαό του, αυτό τον λαό που θα κατοικήσει στο έδαφος που θα αποφασίσουν να δώσουν οι Δυνατοί σε μία Ουκρανία διοικητικά και ως οντότητα διασπασμένη.
Και δυστυχώς θα φανώ ιδιαίτερα σκληρή που χαλάω το όνειρο πολλών για τον ήρωα Ζελένσκι, αλλά το ότι αυτήν την στιγμή παραμένει στην Ουκρανία, γιατί σκέφτεται την επόμενη ημέρα της δικής του επιβίωσης και μόνο, φαίνεται από το γεγονός, ότι όφειλε να σταθμίσει και να δημιουργήσει τις συνθήκες εξισορρόπησης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, γιατί γνώριζε ότι παραλαμβάνει μια buffer zone. κι επιπλέον φαίνεται το ότι μετάνιωσε τους λάθους χειρισμούς του από τον τρόπο που χθες κινήθηκε απέναντι στο αμερικανικό Κογκρέσο κατά την διαδικτυακή παρουσία του στην αμερικανική εθνοσυνέλευση, ζητώντας την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ και ρίχνοντας στην Αμερική το φταίξιμο για το αιματοκύλισμα.
Ο Ζελένσκι τώρα κατάλαβε ότι έπρεπε να εξισορροπήσει ανάμεσα σε δύο Κόσμους για την επιβίωση του λαού του. Και δυστυχώς το κατάλαβε όχι γιατί πονάει για τις συνέπειες που δημιούργησαν οι δικές του αστοχίες στο λαό του, αλλά γιατί φοβάται τις συνέπειες που θα έχει ο ίδιος από τον λαό του, που ουσιαστικά τον πρόδωσε και δεν το διασφάλισε.
Και επίσης φαίνεται σε πόσο δυσμενή θέση βρίσκεται και παλεύει με τον εαυτό του, καθώς όντας Εβραίος νομιμοποίησε με τις κινήσεις του το Τάγμα Αζοφ, προκειμένου να περισώσει ό, τι γίνεται.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατ
[…] Η αδυναμία του Ζελένσκι να εξισορροπήσει ανάμεσα σε δύ… […]