Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Ο Πούτιν, επεμβαίνοντας σε πόλεις που δεν ανήκουν στην περιοχή Ντονμπάς, έχασε το έρεισμα που πρόβαλε, για την προάσπιση των ρωσόφωνων περιοχών. Όμως δεν γνωρίζουμε το παρασκήνιο των ωρών εκείνων που οδήγησαν στην επίθεση εναντίον ουκρανικών πόλεων από τα ρωσικά στρατεύματα. Εχασε, άραγε, ο Πούτιν την ψυχραιμία του;
Ο Πούτιν είχε ήδη τη διαβεβαίωση από τις συναντήσεις που είχε πραγματοποιήσει με τους Ευρωπαίους ηγέτες (Μακρόν και Σόλτς), αλλά υφίστατο και η διαβεβαίωση από την αμερικανική πλευρά ότι η Ουκρανία δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ, συγχρόνως δε όλες οι πλευρές γνώριζαν ότι η Ουκρανία είναι μία “αναλώσιμη” χώρα, ήδη από το 2014.
Γιατί ο Πούτιν επενέβη στις ουκρανικές πόλεις;
Ένα ενδεχόμενο, αν και αμελητέο ήταν να ρίσκαρε, ώστε να δει μέχρι πού θα το πάει η Δύση, όμως, θεωρώ, ότι το πιο σοβαρό σενάριο είναι η ίδια η ουκρανική πλευρά να προκάλεσε, ώστε κι αυτή με τη σειρά της να δει” φίλους και συμμάχους”, όπως άλλωστε είχε αναφέρει ο Ζελένσκι στο διάγγελμά του. Ήταν ποτέ δυνατόν, μία Ρωσία να προκαλείται από μία Ουκρανία και να μην απαντήσει; Φυσικά και η απάντηση είναι αρνητική.
Μέχρι και την ύστατη στιγμή, πριν την επίθεση, η Δύση που έβαλε σε περιπέτειες την Ουκρανία, όφειλε να της ζητήσει να επανέλθει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, ώστε να ξαναθέσει τη Συμφωνία του Μινσκ ΙΙ, παρόλο που ο Πούτιν είχε πει, λίγο πριν την επέμβαση στο Ντονμπάς, ότι έπαψε να υφίσταται η Συμφωνία του Μινσκ ΙΙ.
Και γιατί θα δεχόταν ο Πούτιν να ξανασυζητήσει για τη Συμφωνία του 2015; Γιατί πολύ απλά θα το “ζητούσε” η Γαλλία.
Γιατί ο Μπαιντεν “κρέμασε” τον Μακρόν
Και πάμε τώρα στη Γαλλία και τον Μακρόν. Ο Μακρόν μετά την AUKUS για άλλη μία φορά βρέθηκε εκτεθειμένος από την αμερικανική Διπλωματία, αποδεικνύοντας ότι οι ΗΠΑ, μετά την αποχώρηση της Μέρκελ θέλουν να καταστήσουν την ΕΕ κυριολεκτικά βιλαέτι δικό τους. Και γιατί αυτό; Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται ότι ο Γάλλος θα κάνει πραγματικότητα τον Ευρωστρατό. Οι ΗΠΑ στηρίζουν μέρος της ηγεμονίας τους στο ΝΑΤΟ.
Γιατί τώρα, ο Μπάιντεν κρέμασε το Γάλλο; Γιατί πολύ απλά όσο ο Γάλλος (και μάλιστα η συνάντηση με Πούτιν έγινε την ίδια ημέρα) διαπραγματευόταν την Κρίση στις ρήτρες διαβεβαίωσης που είχε μετά την τηλεφωνική του συνομιλία με τον Μπάιντεν πριν μεταβεί στο Κρεμλίνο, συμπεριλαμβανομένου του αγωγού (αν και δεν ήταν γαλλικών συμφερόντων, αλλά γερμανικών), ενώ οφείλουμε να σημειώσουμε την ολιστική ματιά του Μακρόν στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, θεωρώντας τον γερμανορωσικό αγωγό ως έργο ευρωπαϊκό (καθώς ας μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν θέλει να εφαρμόσει το όραμα του Ντε Γκωλ για την Ευρώπη), ο Μπάιντεν έβαζε “ταφόπλακα” στον Nord Stream 2, αφού είχε έναν “εύπλαστο” Σολτς να διαχειριστεί.
Ποια η επόμενη ημέρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση
Και μετά την Κρίση στην Ουκρανία, αυτοί που θα μετρήσουν φίλους και εταίρους, ώστε να δούνε την επόμενη ημέρα του ενωσιακού οικοδομήματος είναι μόνο τα ευρωπαϊκά κράτη μεταξύ τους. Οι επικεφαλής των Θεσμών είναι μία διαχειριστική αρχή, υπηρεσίες γραφειοκρατισμού. Όμως τα κράτη αν και συμπλέκονται μεταξύ τους σε θεσμικό επίπεδο, έτσι όπως λειτουργεί η Ένωση, και χωρίς ένα Σύνταγμα να τους ενώνει απόλυτα, λειτουργούν στη βάση των συμφερόντων τους, όπως αναδεικνύεται.
Γιατί (και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει πόσο εύθραυστη είναι η ΕΕ ως θεσμικό περιβάλλον είναι ότι) είδαμε αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ (το λεγόμενο ΔΕΕ) να τίθενται υπό αμφισβήτηση, όχι από χώρες με μικρότερη ισχύ για το Θεσμό, αλλά από την ίδια τη Γερμανία (με πιο πρόσφατη απόφαση Δικαστηρίου, αυτή που εξέδωσε το αντίστοιχο ΣτΕ της Γερμανίας, το Μάιο του 2020 για τους ομολογιούχους).
Από εκεί και πέρα, ένα άλλο παράδειγμα που τα κράτη της Ένωσης θα μετρήσουν πόσο δυνατά συμπλέκονται, είναι ότι η Γερμανία αρνήθηκε να στείλει όπλα στην Ουκρανία, διαμηνύοντας ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε Γ’ΠΠ, ωστόσο η ίδια χώρα κανονικότατα πουλάει οπλισμό σε ένα τρίτο κράτος, την Τουρκία, που διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στο βόρειο τμήμα ενός ευρωπαϊκού κράτους, παράλληλα δε αμφισβητεί την κυριαρχία σε έδαφος που είναι κατοχυρωμένο με Διεθνή Συνθήκη ενός δεύτερου ευρωπαϊκού κράτους…
Γιατί ο Λαβρόφ αναφέρθηκε στην “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”
Και να πούμε και κάτι, για να κατανοηθεί ότι δεν εστιάζουμε στην πραγματική πτυχή των πραγμάτων. Ο Λαβρόφ ανέφερε χθες το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου ως ΤΔΒΚ. Εμείς μείναμε στο πώς την ανέφερε και φυσικά καλά κάναμε, όμως είναι η μία πτυχή. Η δεύτερη και πιο σημαντική πτυχή είναι ότι δεν ψάξαμε γιατί χρησιμοποίησε μία ονομασία που εκ των πραγμάτων ούτε η ίδια η Ρωσία δεν αναγνωρίζει στην Διπλωματία της και ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει, καθώς εκτός των άλλων και για να είμαστε ρεαλιστές, οι Ρώσοι έχουν οικονομικά συμφέροντα μέσα στην Κύπρο και τη συμφέρει απίστευτα που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της ΕΕ.
Ήταν ποτέ δυνατόν να αναγνωρίσει το ρωσικό κράτος την υπόσταση ενός βδελύγματος που προσβάλλει τη Διεθνή Κοινότητα και τις αρχές της; Η απάντηση είναι αρνητική, γιατί, εκτός των άλλων, πολύ απλά το ρωσικό κράτος θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα στο ίδιο με τους Τατάρους και τους Τσετσένους, καθώς επί της ουσίας θα έβαζε “συνέταιρο” την Τουρκία στα ρωσικά εδάφη.
Γιατί όμως το είπε ο Λαβρόφ; Πολύ απλά αφενός για να δικαιολογήσει την στρατιωτική επέμβαση στο ουκρανικό έδαφος αφετέρου για να καταδείξει το διμορφισμό της Δυτικής Διπλωματίας, που στέκεται στα συμβεβηκότα της Ουκρανίας και αφήνει δικό της έδαφος εκτεθειμένο σε τρίτο κράτος, και μάλιστα χωρίς αυτό να έχει τα ίδια ερείσματα που η ίδια έχει επί του Ντονμπάς. Δεν χρειάζεται να αναλύουμε ξανά περί “Τουρκοκυπρίων” που μόνο μέσα σε εισαγωγικά πρέπει να μπαίνει ο όρος και κάθε άλλο αυτό είναι εθνικιστικός βερμπαλισμός. Τα ιστορικά αρχεία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας του όρου “Τουρκοκύπριοι”.
Πού το πάει ο Μπαιντεν με το φυσικό αέριο;
Από εκεί και πέρα, μήπως θα πρέπει να δούμε πότε επί της ουσίας ξέσπασε η ουκρανική κρίση, ώστε να καταλάβουμε πού το πάει ο Μπάιντεν; Ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν σκοτίστηκε για τα δίκαια του ουκρανικού λαού. Αλλά σκοτίζεται για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να είναι ο κύριος προμηθευτής φυσικού αερίου της Ευρώπης.
Η Κρίση στην Ουκρανία ξέσπασε λίγο μετά με το πάγωμα του EastMed και στόχος της Αμερικής ήταν και το πάγωμα του Nord Stream 2.
Και πάλι η Ένωση είναι το κατ’ουσίαν θύμα, καθώς δυστυχώς ακόμα δεν έχει ένα ενιαίο θεσμικό πλαίσιο ενεργειακής πολιτικής, που αν το είχε, θα είχε και το πάνω χέρι στη Διπλωματία.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
