Του Κώστα Α. Λάβδα, Καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Παρά τις επιμέρους διαφορές στις αναλύσεις, είναι κοινή η εκτίμηση ότι η εισβολή της Ρωσίας στη Ουκρανία πρέπει αυτονοήτως να καταδικαστεί με κάθε τρόπο, ότι επί χρόνια το Κρεμλίνο έδειχνε σαφώς ότι θεωρούσε μια σφαίρα επιρροής στην οποία περιλαμβάνονται η Λευκορωσία και η Ουκρανία ως απολύτως κρίσιμη, ότι η εναλλαγή σφοδρότατων πολεμικών επιχειρήσεων και συνομιλιών θα συνεχιστεί με καταστροφικές συνέπειες για τον πληθυσμό και τις υποδομές αλλά και ότι η μόνη διέξοδος θα είναι οι διαπραγματεύσεις.
Στις διαπραγματεύσεις είναι αναπόφευκτο να παγιώσει τα κέρδη της στα ανατολικά και τα νότια η Ρωσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Δύση -με όλη την πολυπλοκότητά της- θα πρέπει να συγκλίνει στην ενθάρρυνση των δυο μερών να διαπραγματευτούν.
Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής πρέπει να είναι απόλυτη, αλλά – εφόσον δεν είναι επιθυμητός ένας πόλεμος με πανευρωπαϊκές και ίσως παγκόσμιες διαστάσεις – η περαιτέρω ενθάρρυνση του Κιέβου από τον καναπέ δεν έχει νόημα.
Όπως έγραψα προ εβδομάδων, η εμμονή του Πούτιν στο απεχθές μοίρασμα των σφαιρών επιρροής ήταν σαφής από πολλά χρόνια.
Όπως αφέθηκαν να εξελιχθούν οι ισορροπίες, η Δύση δεν μπορεί να κάνει πολλά σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, παρά τις ιαχές ορισμένων νεοφώτιστων για την θυσία των Ουκρανών.
Η πραγματική διέξοδος είναι, πια, μια διέξοδος μέσω διαπραγματεύσεων.
Μεσοπρόθεσμα, η Δύση μπορεί και πρέπει να κάνει πολλά. Θα τα αντιληφθεί;
Θα μπορέσει να συντονιστεί για να τα προωθήσει;
Θα αποκτήσει τη δυνατότητα αποτίμησης λαθών αντί για τον εξωραϊσμό τους στη δημοσιότητα;
*Ανάρτηση στο facebook
[…] τις αρχές Μαρτίου εξήγησα ότι χρειάζεται έμφαση στις στρατηγικές αποκλιμάκωσης με προσεκτική ενθάρρυνση των δυο μερών ώστε το […]