Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει μακρά και μοναδική ιστορία και παράδοση. Ένα μεγάλο πλήθος συνδικαλιστών – εργαζομένων σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς κατά τις δεκαετίες του 80 και του 90 ωφελήθηκαν απεριόριστα από το συνδικαλισμό. Ποικιλοτρόπως. Άλλοι έκαναν ρουσφέτια (ωραία οθωμανική παράδοση) έναντι αμοιβών, άλλοι πήραν δημόσιες θέσεις κι αξιώματα κι άλλοι έγιναν πολιτικοί.
Σε κάθε περίπτωση όμως οι συνδικαλιστές που ασχολήθηκαν “επαγγελματικά” με το συνδικαλισμό ωφέλησαν ελάχιστα τους εργαζόμενους που εκπροσωπούσαν. Σε κάποιες άλλες χώρες ο συνδικαλισμός είναι θεσμός που προστατεύει τους εργαζομένους. Στην Ελλάδα είναι θεσμός που βοηθάει τους συνδικαλιστές. Ας πούμε, το σωματείο της VW στη Γερμανία ή της Coca – Cola στις ΗΠΑ (το βασίλειο του καπιταλισμού) είναι πολύ πιο δυνατά από τα ΔΣ των εταιρειών τους.
Στον τόπο που γεννήθηκε η Δημοκρατία, δυστυχώς επιβίωσε η οθωμανική πρακτική. Κι αυτή τη βρίσκεις παντού. Στα ΜΜΕ, στο δημόσιο τομέα, στον τρόπο λειτουργίας του Κράτους, στη διαφθορά και πάει λέγοντας. Είναι μέρος της νοοτροπίας μας. Εσχάτως, το συνδικαλισμό τον ανακάλυψαν και κάποια στελέχη των ΕΔ που δεν είχαν άμεση πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας. Θεώρησαν καλό λοιπόν να χρησιμοποιήσουν το παλιό καλό κόλπο για να μπουν εκεί από το παράθυρο. Και τα κατάφεραν. Σήμερα ο φίλτατος κ. Τσουκαράκης συνομιλεί με τους Υπουργούς, μιλάει στη Βουλή, εμφανίζεται στις τηλεοράσεις ως εκπροσωπών τους στρατιωτικούς.
Υποστηρίζεται, όπως και παλιότερα οι συνδικαλιστές όλων των κλάδων, από κάποια μέσα, η αλήθεια είναι από λίγα. Τα μέσα αυτά, εν είδη μικρού παπαγάλου, “μιμούνται” τα λεγόμενά του και τα αναπαράγουν για τους ίδιους λόγους που αναπαράγονταν πάντα οι συνδικαλιστικές κορώνες. Στο παιχνίδι βέβαια μπήκαν κι άλλοι, στους οποίους ο κ. Τσουκαράκης πήγε να τη “βγεί με κόκκινο”. Όπως ήταν φυσικό ήθελαν κι άλλοι να βγουν από την αφάνεια και να μπουν στα κέντρα αποφάσεων. Τα κατάφεραν κι αυτοί. Είπαμε η πρακτική του συνδικαλισμού είναι επιτυχημένη 100%. Κι αυτοί στη Βουλή, κι αυτοί συνομιλούν με θεσμικούς φορείς, κι αυτοί θέλουν να κάνουν ντόρο. Φυσικά έχουν και οι τελευταίοι τα δικά τους παπαγαλάκια.
Θα μου πείτε τώρα ποιος είναι ο στόχος; Η πλάκα είναι πως όλων ο στόχος είναι ο ίδιος: Η εξουσία και το πως θα επιβιώσουν μέσα απ’ αυτή. Την τεχνογνωσία την έχουν κυρίως οι πολιτικοί κι εκεί βασίζονται και οι νεόκοποι συνδικαλιστές των ΕΔ. “Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Σαντορίνη”, λέει το τραγουδάκι. Έτσι κι οι αγαπητοί συνδικαλιστές των ΕΔ, άλλοι τραβάνε προς ΑΝΕΛ, άλλοι προς ΝΔ και μερικοί που βλέπουν μακριά προς ΠΑΣΟΚ – κεντροαριστερά. Όπου μπορεί ο καθένας δηλαδή. Με το ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάνε καλά αλλά θα το φτιάξουμε κι αυτό. Από κοντά βέβαια και τα παπαγαλάκια τους που τους στηρίζουν αλλά υπό όρους (αυτό το παιχνίδι δεν το ξέρουν καλά οι συνδικαλιστές μας).
Οι παλιές δοκιμασμένες συνταγές έχουν μόνο ένα μειονέκτημα. Σχετίζονται άμεσα με τις συνθήκες και το χρόνο. Το γεγονός πως οι πρώτοι συνδικαλιστές της ΕΛΑΣ έγιναν βουλευτές δε λέει και πολλά. Επίσης, το περιβάλλον των ΕΔ έχει ιδιαιτερότητες. Εύκολα βγαίνουν στη φόρα πολλά, λόγω “συναδελφικής αλληλεγγύης”, ήτοι γιατί εσύ κι όχι εγώ.
Όσοι θιγούν από τα γραφόμενα εδώ, καλύτερα να στηθούν μπροστά στον καθρέπτη και είναι σίγουρο πως θα δούν πολλά. Όσοι δεν έχουν δει το παρακάτω βίντεο καλό είναι να το δουν προς απόδειξη των γραφομένων.
