Για να πούμε και μερικές αλήθειες…
Ο έλεγχος της τήρησης της τάξεως και ασφάλειας από την αταξία και το έγκλημα με την απονομή δικαιοσύνης, είναι δυο πράγματα που πάνε μαζί χέρι – χέρι.
Ο ένας ελέγχει, προλαμβάνει, διώκει, συλλαμβάνει και παραπέμπει στη δικαιοσύνη, ενώ ο άλλος, απονέμει δικαιοσύνη τιμωρώντας την παράβαση σύμφωνα με τον ισχύοντα ποινικό κώδικα.
Είναι σαφές ότι αν ο ποινικός κώδικας δεν είναι αρκούντως αυστηρός, τότε το έργο των δυνάμεων ασφαλείας υπονομεύεται.
Με απλά λόγια. Αν πρέπει να χαλάσω χρόνο, ενέργεια, πόρους, να διακινδυνεύσω ανθρώπινες ζωές για να συλλάβω κάποιον που σε μερικές ημέρες θα κυκλοφορεί πάλι έξω και θα επαναλάβει αυτά τα οποία έκανε και μάλιστα θα με βλέπει και θα γελάει ειρωνικά γνωρίζοντας ότι, εν τέλει, δεν μπορώ να του κάνω τίποτα, γιατί να τον συλλάβω; Γιατί να διακινδυνεύσω;
Είναι πολύ πιο απλό να βρω μια ευκαιρία, στα μουλωχτά, να τον τσακίσω στο ξύλο για να με θυμάται και να με φοβάται, ώστε να μην παρανομεί, τουλάχιστον μπροστά μου και να αισθάνομαι κι εγώ δικαιωμένος, ότι τον τιμώρησα.
Αν θα ΕΠΡΕΠΕ να είναι έτσι;
ΦΥΣΙΚΑ και ΟΧΙ!!! Κατηγορηματικά ΟΧΙ!!!
Όμως έτσι ΕΙΝΑΙ. Το ξέρετε και το ξέρω.
Έως ότου ο νόμος α) υπάρξει και β) εφαρμοστεί στην Ελλάδα, θα έχουμε φαινόμενα σαν τα χθεσινά και σαν τα προχθεσινά.
Κάποιοι πολιτικοί θα το παίζουν καλοί με το να δείχνουν ελαστικότητα και ανοχή στην κοινωνία, κάποιοι στρατηγοί της ΕΛΑΣ δεν θα αντιδρούν γιατί αν αντιδρούσαν δεν θα ήταν στρατηγοί, κάποιοι αστυνομικοί θα το βουλώνουν για να έχουν δουλειά και θα ξεσαλώνουν εκεί που τους παίρνει και η μάζα των φιλήσυχων νομοταγών πολιτών, δεν θα κάνουν τίποτε γιατί … «πού να μπλέξεις τώρα;…»
Ποιος φταίει;
