Είναι αλήθεια ότι η κλιμάκωση των ενεργειών της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ ήταν κάτι αναμενόμενο – αν και πολλοί θα ήθελαν να μην είχε συμβεί ποτέ.
Εδώ και καιρό είχε προαναγγείλει ότι δε θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια υποστηρίζοντας ότι έχει ενεργειακά δικαιώματα στην περιοχή. Το πώς τα θεωρεί τα δικαιώματα αυτά στην «γαλάζια πατρίδα» και αν είναι νόμιμα ή παράνομα δεν αποτελεί για την Τουρκία θέμα συζήτησης. Απαιτεί να έχει «πόδι» και λόγο σε Κύπρο και Αιγαίο ταυτόχρονα αμφισβητώντας τα πάντα. Κυρίως όμως επιδιώκει να έχει μερίδιο στον πλούτο που υπάρχει χωρίς καμία υποχώρηση.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που στήθηκαν βήμα – βήμα εδώ και καιρό οι διάφορες τριμερής στην Αν. Μεσόγειο με Ελλάδα – Κύπρο στο βασικό κορμό και Ισραήλ, Αίγυπτο σε αντίστοιχες συνθέσεις και πρόσφατα να συμπληρώνονται από τις ΗΠΑ και την Γαλλία να ετοιμάζεται.
Οι διπλωματικές αυτές συναντήσεις δεν είναι τυχαίο που εκνεύρισαν την Τουρκία καθώς ο σκοπός τους ο οποίος και είχε ομολογηθεί ήταν να δημιουργηθεί μια «ενεργειακή ασπίδα» στην Αν. Μεσόγειο απέναντι στη μοναδική χώρα – παίχτη που απειλούσε να δημιουργήσει προβλήματα: Την Τουρκία.
Και φυσικά όλοι γνώριζαν ότι η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από διπλωματία ούτε επιτρέπει εύκολα στον εαυτό της να δείχνει ότι φοβάται και υποχωρεί. Έκανε λοιπόν τα όσα έλεγε πράξη στέλνοντας επιδεικτικά τα περιβόητα γεωτρύπανα στην Κυπριακή ΑΟΖ να ξεκινήσουν γεωτρήσεις.
Βέβαια, τα λόγια από τις πράξεις απέχουν πολύ αλλά έκανε την πρώτη κίνηση και αυτό μετράει προς το παρόν. Και μάλιστα σε μια περίοδο που η Τουρκία και ο ηγέτης της Ερντογάν έχει ανοιγμένα επικίνδυνα μέτωπα και αφόρητες πιέσεις εντός και εκτός της χώρας.
Είναι αλήθεια και πρέπει να ομολογήσουμε ότι η αντίδραση στις τελευταίες ενέργειές της στην Κύπρο ήταν ίσως για πρώτη φορά σε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους από όλες τις πλευρές. Ακόμα και από τη γενικώς βραδύκαυστη σε παρόμοιες καταστάσεις Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και από τις ΗΠΑ.
Αλλά όπως και για την Τουρκία έτσι και εδώ ισχύει ότι τα λόγια από τις πράξεις απέχουν. Και το θέμα είναι όταν η Τουρκία θα επιχειρήσει το επόμενο βήμα τι θα πράξουν. Βέβαια η μεγάλη διαφορά είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουν πολλοί και πολλά συμφέροντα και δε θα τα διακινδυνεύσουν εύκολα για να κάνει παιχνίδια η κακομαθημένη Τουρκία. Και φυσικά αν θέλουν μπορούν να την υποχρεώσουν (στρατιωτικά και οικονομικά) να «μαζευτεί» και να κόψει τα καουμποϊλίκια.
Υπάρχουν όμως επιφυλάξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο αν θα αντέξει μέχρι τέλους η «ενεργειακή ομπρέλα» που έχουν ανοίξει στην περιοχή. Καθώς και στο παρελθόν έχουν προδοθεί αφού στο τέλος βρίσκεται ένας αμοιβαίος συμβιβασμός με την Τουρκία που κανείς δε θέλει για διάφορους πολιτικούς, γεωστρατηγικούς, οικονομικούς, επιχειρηματικούς λόγους να χάσει μια χώρα τέτοιου μεγέθους.
Η εξίσωση όμως αυτή τη φορά είναι πολύπλοκη με ευθύνη κυρίως του Ερντογάν και με μεγάλη δυσκολία οι πολλοί παίχτες που έχουν συγκεντρωθεί στην περιοχή θα μπορέσουν να λύσουν. Ο φόβος όμως να μείνουμε και πάλι Ελλάδα και Κύπρος στο τέλος μόνοι παραμένει μεγάλος. Η διπλωματία αλλά και τα συμφέροντα θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο το επόμενο διάστημα και ας ελπίσουμε στο τέλος η λύση να μη μοιάζει με πολλές άλλες του παρελθόντος.
