Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης
Είναι έκδηλη η απορία πολλών φίλων για το γεγονός οτι ο Βλαντιμίρ Πούτιν χαίρει εκτίμησης από σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού.
Νομίζω ότι όσοι το προσεγγίζουν αποκλειστικά από τη σκοπιά συμφερόντων και εξαγοράς συνειδήσεων ή κατηγορούν συλλήβδην την ελληνική κοινωνία είναι εκτός πραγματικότητας ή κρύβουν σκοπιμότητες.
Πλην ορισμένων φαιδρών και εμμονικών σοβιετόφιλων ή πεπλανημένων θρησκόληπτων (οι οποίοι αγνοούν την διαχρονική απόπειρα της Ρωσίας να μονοπωλήσει την βυζαντινή κληρονομιά και την Ορθοδοξία), η συντριπτική πλειοψηφία όσων θαυμάζει τον Ρώσο Πρόεδρο, το πράττει εξαιτίας του μοτίβου της ηγεσίας του, ήτοι της σιδηράς πυγμής του.
Πως γίνεται όμως να θαυμάζεται ένας αυταρχικός ηγέτης σε μια χώρα που αντικειμενικά απεχθάνεται τον αυταρχισμό?
Εξηγείται από το σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας που παρουσιάζει η Δύση και δη η Ελλάδα.
Καθώς από τη Δύση απουσιάζουν οι εθνοκεντρικοί Statesmen άλλων εποχών όπως η Θάτσερ ο Ρέιγκαν ο Κένεντι ο Αιζενχάουερ ο Αντενάουερ Ο Ντε Γκωλ, πολλοί συμπατριώτες μας, διάκεινται ευνοϊκά προς το ηγετικό μοντέλο του Πούτιν το οποίο είναι ηγεμονικό.
Αυτή η τάση ενισχύεται έτι περαιτέρω και από τις ελλειμματικές στα όρια του τραγελαφικού διαχειριστικές ηγεσίες της Ύστερης Μεταπολίτευσης.
Η έννοια της διαχείρισης δεν συνάδει ούτε με την ιστορία του Ελληνισμού ούτε και του ελληνικού κράτους το οποίο ανέδειξε προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας σε δύσκολους καιρούς.
Ιδίως γιατί είμαστε ένα κράτος υπό μόνιμη απειλή από την Τουρκία οπότε μια ηγεσία διαχειριστική είναι εκ προοιμίου ακατάλληλη να αντιμετωπίσει υπαρξιακά ζητήματα όπως το δημογραφικό την άμυνα και τη θέση της Ελλάδας σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο
Δεν είμαστε Βέλγιο ούτε Λουξεμβούργο.
Όμως διαφεύγει της προσοχής πολλών ότι το μοντέλο Πούτιν έχει συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες που δύναται να χαρακτηριστούν μετασοβιετικές.
Ούτε ένας εξ αυτών των υποστηρικτών θα προτιμούσε να ζει στη Ρωσία εκτός αν ήταν ευνοούμενος του καθεστώτος.
Το μοντέλο αυτό δεν είναι βιώσιμο ούτε για μια χώρα σαν τη Ρωσία.
Στηρίζεται στην αρχή του Ενός Πανίσχυρου Ανδρός ενώ οι δομές είναι σαθρές.
Στον σύνθετο κόσμο του 21ου αιώνα, ο ηγέτης επιβάλλεται να ναι εθνοκεντρικός να περιβάλλεται από ικανό επιτελείο να προωθεί την αξιοκρατία εντός του κράτους ώστε να υπάρχει συνέχεια μετά απ’ αυτόν. Κυρίως όμως θα πρέπει να φροντίζει για την ευημερία των πολιτών του κράτους. Και αυτό προϋποθέτει την πάταξη της διαφθοράς.
Η ασύλληπτη διαφθορά είναι ταυτόσημη των αυταρχικών καθεστώτων.
Υπονομεύει κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ακόμα και τις ΕΔ (τα προβλήματα ανεφοδιασμού των ρωσικών ΕΔ δείτε με ποιον ολιγάρχη συνδέονται).
Και η Δύση μαστίζεται από διαφθορά σε τεράστιο βαθμό. Η διαφορά είναι ότι στηλιτεύεται και αναδεικνύεται πολλές φορές(όχι πάντα).
Και υπάρχουν θεσμοί ελέγχου παρά το γεγονός ότι ενίοτε καταστρατηγούνται.
Το πρόβλημα της Ελλάδας ονομάζεται πολυεπίπεδη εξάρτηση και άκριτος μιμητισμός που δημιουργεί συμπλέγματα μειονεξίας.
Γ αυτό ανατρέχουμε άπαντες σε ιστορικές θρυλικές μορφές όπως ο Καποδίστριας ή ο Κολοκοτρώνης.Γιατί αυτοί ήταν ηγέτες που φρόντιζαν το έθνος. Ένας ανθρωπότυπος που ούτως η άλλως είναι δυσεύρετος.
Οι ηγέτες δημιουργούνται απ’ τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και απ τις ιστορικές συγκυρίες.
Ας εμβαθύνουν όλοι οι δημοσιολογούντες και μη και να αποφεύγονται οι εύκολοι αφορισμοί.
Αλλιώς όχι μόνο ο Πούτιν αλλά και ο Ερντογάν θα χαίρει θαυμασμού εδώ.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
