Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Γράφει ο Σουν Τσου στην Τέχνη του Πολέμου:
“Μία κυβέρνηση δεν πρέπει να κινητοποιεί στρατούς από πείσμα… Το πείσμα μπορεί να μετατραπεί σε χαρά, η οργή μπορεί να μετατραπεί σε απόλαυση, αλλά ένα κατεστραμμένο κράτος δεν μπορεί να επανέλθει”.
Είναι φυσικό ένας παρατεταμένος πόλεμος να μην είναι επωφελής ούτε για το φαινομενικά νικητή ούτε για το φαινομενικά ηττημένο (και χρησιμοποιώ τη λέξη φαινομενικά, γιατί ακόμα έχουμε Πόλεμο).
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υιοθετηθεί η άποψη ότι το Τάγμα των Αζοφ δεν παύει να είναι ένα οργανωμένο από στρατιωτικής άποψης τμήμα και ως εκ τούτου η ουκρανική πλευρά σε μία τέτοια, δύσκολη στιγμή όφειλε να το χρησιμοποιήσει. Δεν υπάρχει δικαιολογία και άλλοθι, όταν υφίσταται η γνώση του “βίου και της Πολιτείας” της συγκεκριμένης οργάνωσης. Το Τάγμα Αζοφ είναι μία παρακρατική, φιλοναζιστική οργάνωση, την οποία τεχνηεντως οι Ουκρανοί άφηναν να ενεργεί, ακόμα και σε περίοδο νηνεμίας, για να δημιουργεί ζητήματα επιβίωσης για τις εθνοτικες ομάδες που ζούνε στο εσωτερικό του Κράτους. Οι Αζοφ χρησιμοποιούνται από την εκάστοτε, αντιρωσική, ουκρανική κυβέρνηση, όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι χρησιμοποιήθηκαν – κατά καιρούς – από την Αίγυπτο εναντίον των εθνοτικό-θρησκευτικών ομάδων που ζούνε στο εσωτερικό της (ενδεικτικά παραδείγματα η περίοδος Φουατ Α’, Φαρουκ Α’ και Μόρσι), με τη μόνη διαφορά ότι οι Αζοφ είναι στρατιωτική, παρακρατική οργάνωση, φέρουν δηλαδή οπλισμό, που τους παρέχει ενίοτε το ίδιο το Κράτος.
Ο Πούτιν έκανε ένα τραγικό λάθος. Όχι, μόνο χρησιμοποίησε τους Τσετσένους που σε μία πρώτη ερμηνεία δίνεται ακριβώς το ίδιο άλλοθι με τον τρόπο που ο Ζελένσκι χρησιμοποίησε τους Αζοφ, αλλά το τραγικό λάθος που έπραξε, είναι ότι το πείσμα υπερνίκησε τη λογική που όφειλε να έχει ένας Ηγέτης σε αυτές τις περιπτώσεις.
Έβαλε τους μουσουλμάνους μαχητές στην Πόλη της Μαρίας (Μαριούπολη) και δη τη Μεγάλη Εβδομάδα να ζητωκραυγάζουν Αλλάχ ου Ακμπάρ!
Γιατί Αλλάχ ου Ακμπάρ δεν είναι μια λέξη της καθομιλουμένης, όπως κάποιοι θέλουν να ισχυρίζονται, αλλά μία πολεμική ιαχή. Και αυτό γιατί στα παλαιοαραβικά ο Θεός είναι Ιλάχ και όχι Αλλάχ. Αλλάχ σημαίνει μία γενικότερη ερμηνεία του Θείου, που δεν ταυτοποιείται με την ιδιότητα του Θεού, αλλά ευρύτερα τη θειότητα.
Ακμπάρ από την άλλη δεν σημαίνει απλά μεγάλος, αλλά είναι ο συγκριτικός βαθμός της λέξης, δηλαδή μεγαλύτερος. Η μονοθεϊστική θρησκεία που δημιουργήθηκε από το Μωάμεθ υιοθέτησε πολλά από την προηγούμενη θρησκεία που πρόσκεινταν τα περισσότερα αραβικά φύλα (ακόμα και το χώρο των Ιερών τους, όπως είναι η Μέκκα που αναφέρεται ως Bakka στα ιερά βιβλία των Αράβων). Οπότε Αλλά(χ) ου Ακμπάρ σημαίνει τη Θεότητα που είναι μεγαλύτερη από τις άλλες Θεότητες των άλλων Θρησκειών. Αυτή η Θεότητα είναι η Κάαμπα, η Ιερή Πέτρα που υφίσταται στη Μέκκα ταυτίζεται με γυναικεία Θεότητα ως η Μητέρα των Όλων και πέρασε και στο Ισλάμ.
Οπότε πολύ απλά, αυτήν την Θεότητα οι Μουσουλμάνοι προσπαθούν να προστατεύσουν και κάνουν τα πάντα για να την προστατεύσουν, ακόμα και Πόλεμο.
Ο Πούτιν ως Παλαιορθόδοξος όφειλε να γνωρίζει τη σημειολογία. Ήταν το λάθος που και διπλωματικά θα τον στοιχειώνει, γιατί η Θρησκεία φέρει πολύ ισχυρό αποτύπωμα στις Κοινωνίες των Λαών. Όσο και να γίνεται προσπάθεια υποβάθμισής της και μόνο που ένα Βατικανό είναι πολιτειακή και πολιτική οντότητα , από εκεί και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε την Δύναμη της Θρησκείας.
Ο Πούτιν από πείσμα δημιουργεί πλήγματα στη Διπλωματία του και ως εκ τούτου “καταστρέφει” το Κράτος του. Τσετσένους δεν βάζεις τη Μεγάλη Εβδομάδα στην Πόλη της Θεοτόκου, γιατί θα έχεις συνέπειες, ακόμα κι όταν βγεις νικητής. Γιατί η Δύση (μία χριστιανική, ανεξαρτήτως δογματος) θα επενδύσει σε αυτό το λάθος.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
