Που βρίσκεται η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία στις κυβερνητικές εξαγγελίες; Μάλλον πουθενά!
Η κυβέρνηση άλλαξε, η νέα κυβέρνηση έδωσε θετικά προμηνύματα αλλά και πολλές υποσχέσεις τις οποίες έχει σοβαρές πιθανότητες να μην μπορέσει να κρατήσει. Μιλάμε συνεχώς για ανάπτυξη, για επενδύσεις και για άλλα ωραία και σημαντικά. Θέλουμε να πάμε μπροστά, να χτίσουμε. Όμως έχουμε τα υλικά, έχουμε τους “χτίστες”;
Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση με επιχειρήματα, όχι με συνθήματα και εξαγγελίες. Ο ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος εξήγγειλε προχθές κιόλας τρία μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα: Την αναβάθμιση των F-16, την αναβάθμιση (;) των Mirage και την αγορά δύο φρεγατών BELHARA. Και στις τρεις αυτές εξαγγελίες ακούστηκαν πολλά “αν” και “εφόσον”.
Να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Για όλα τα εξαγγελθέντα απαιτούνται χρήματα, τα οποία προς το παρόν δε διαθέτουμε, αλλά θα τα βρούμε στο μέλλον. Πώς; Με μαγικά μάλλον γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει τη στιγμή που ακόμα μιλάμε για πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% για τα επόμενα τουλάχιστον δύο χρόνια. Με ένα τραπεζικό σύστημα στα όρια της κατάρρευσης και μια οικονομία που βρίσκεται ακόμα στον αέρα.
Όσο κι αν ο τουρισμός καλύπτει την εικόνα της σαθρής οικονομίας μας, δε μπορεί να καλύψει και την πραγματικότητα της. Και ναι μεν οι αριθμοί φαίνεται να διαφοροποιούν την κατάσταση προς το καλύτερο αλλά πιθανότατα αυτό έχει την εξήγησή του σε στρεβλές παραδοχές και δράσεις, στην υπερφορολόγηση κατά κύριο λόγο και στη συμβολή του τουριστικού προϊόντος, της πλέον ασταθούς πηγής εθνικού εισοδήματος.
Από την άλλη πλευρά, αν εξαιρέσουμε ελάχιστες βιομηχανίες με σαφή εξωστρεφή πολιτική πωλήσεων, τη ναυτιλία που δοκιμάζεται έντονα από τις διεθνείς συνθήκες αλλά επιβιώνει γιατί οι Έλληνες εφοπλιστές παίρνουν τεράστια ρίσκα, τι έχουμε; Πραγματικά το χάος.
Η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία έχει πλέον οριστικά καταγραφεί στον πάτο των επιχειρήσεων. Σ’ ένα κράτος όπως το δικό μας, με σοβαρές απειλές σε άμυνα και ασφάλεια, “ψωνίζουμε” απ’ έξω κατά κύριο λόγο. Γιατί; Απλά και μόνο γιατί δεν έχουμε επενδύσει σοβαρά ως κράτος σ’ ότι διαθέτουμε. Και διαθέτουμε αρκετές παραγωγικές μονάδες, με υψηλή τεχνολογία, με έρευνα και συστηματική διαρκή προσπάθεια επιβίωσης σ’ ένα διεθνές περιβάλλον εξαιρετικά ανταγωνιστικό (πιο ρεαλιστικά περιβάλλον ζούγκλας).
Δεν υπάρχει χώρα της ΕΕ στην οποία το κράτος να μη στηρίζει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Εδώ το κράτος την ανταγωνίζεται και την υποβαθμίζει συνειδητά. Για ποιο λόγο; Για να επιβιώνει το πολιτικό σύστημα και μόνο γι’ αυτό, αν θέλουμε να είμαστε καθαροί και να λέμε αλήθειες.
Η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία και οι ανάγκες των ΕΔ
Η σύμμαχος μας κι ευγενική γείτων Τουρκία έχει επενδύσει τα τελευταία 15 χρόνια τεράστια ποσά στη δική της αμυντική βιομηχανία με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχει σημαντικότατα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό από τις ημικρατικές εταιρείες που ασχολούνται με τον γενικότερο τομέα της άμυνας και της ασφάλειας.
Την ίδια ώρα εμείς εδώ ασχολούμαστε με τα αντισταθμιστικά τα οποία τα μετονομάζουμε σε “οφσετ”. Κι όλα βαίνουν καλώς. Με ανύπαρκτο νομοθετικό πλαίσιο για προμήθειες, με ξεπερασμένες δαιδαλώδεις διαδικασίες, με ανυπέρβλητη και χρονοβόρα γραφειοκρατία, δεν είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε αξιόπιστα και σθεναρά τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Αντ’ αυτού μιλάμε για πατριωτισμό και γελοιοποιούμε και αυτή την έννοια.
Από την άλλη πλευρά, το πολιτικό σύστημα φροντίζει, ακούσια ή εκούσια, να υποβαθμίζει σταθερά το ρόλο της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, αγνοώντας βασικά και θεμελιώδη ζητήματα, όπως η κάλυψη άμεσων αναγκών των ΕΔ και ΣΑ ΜΟΝΟ από Ελληνικές επιχειρήσεις, κάτι που θα έδινε βαθιές ανάσες στο χώρο.
Οι ασθένειες και οι δυνατότητες της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι η Ελληνική αμυντική βιομηχανία πάσχει από βαριές ασθένειες. Η πολυδιάσπαση, οι εσωτερικές έριδες αλλά και η ανεπαρκής συλλογική εκπροσώπηση της αποτελούν τροχοπέδη στην όποια προσπάθεια για ανάπτυξη. Επιμένουμε όμως: Αν το κράτος επενδύσει σοβαρά πολλές από τς ασθένειες αυτές μπορούν να γιατρευτούν.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα γενιά στελεχών και δυναμικών ομάδων σε έρευνα, ανάπτυξη και πωλήσεις με οδηγό την εμπειρία των παλαιότερων στελεχών της αμυντικής βιομηχανίας και να βγούμε μπροστά. Εκεί χρειάζεται η στήριξη. Όταν τα ηγετικά στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων του τομέα έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 65 χρόνια, τη στιγμή που σε πολλές άλλες χώρες ο μέσος όρος των ηγετικών στελεχών του τομέα της άμυνας δεν ξεπερνάει τα 55 χρόνια, μιλάμε για επιστροφή στο μέλλον. Πόσοι νέοι άνθρωποι πάνε να κάνουν καριέρα σήμερα στο βιομηχανικό τομέα της ασφάλειας και της άμυνας στην Ελλάδα; Εξαιρετικά λίγοι.
Κι επειδή εμείς εδώ συμβουλές δε δίνουμε καθότι δεν είμαστε ειδικοί σ’ αυτό, καταγράφουμε απλά την κατάσταση. Δε γίνεται εκ των πραγμάτων να βελτιωθεί η πραγματικότητα της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας αν δε δεχτούμε όλοι πως βρίσκεται σε χρόνια κρίση με σοβαρές συνέπειες για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας μας.
Ας το παραδεχτούμε για να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον αυτό που έχουμε και μετά μιλάμε και γι’ ανάπτυξη. Καλές λοιπόν οι εξαγγελίες αλλά αυτές κάνουν μόνο για επικοινωνιακή πολιτική. Για να πετύχουμε όμως την ουσία χρειάζονται έργα και συστηματική προσπάθεια. Υπάρχει ελπίδα;
Έχουμε κι άλλα να πούμε για το θέμα γιατί πραγματικά καίει και κυρίως τις ΕΔ. Γι΄αυτό και σύντομα θα επανέλθουμε…
