Του Συνταγματάρχη (ε.α.) Κωνσταντίνου Τσιάκαλου, Προέδρου της MSETT Hellas
Κανείς δεν ξέρει. Μόνο ενδείξεις έχουμε πως αρμενίζουμε στραβά εδώ και κάμποσα χρόνια. Οι πολιτικές ηγεσίες που δαιχειρίστηκαν το κράτος μας από το 1996 και μετά δεν είχαν όραμα για τον τόπο, διαπραγματεύτηκαν μια Ελλάδα χωρίς στόχους, εθνικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς. Οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, οι σεμνοί και ταπεινοί της ΝΔ, οι “λεφτά υπάρχουν” του ΠΑΣΟΚ, οι “σκίζω μνημόνια στο Ζάππειο” της ΝΔ ξανά, οι “go back madam Merkel” ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και οι “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω” της ΝΔ έχουν στιγματίσει μια Ελλάδα χωρίς ελπίδα πουλώντας στο λαό ελπίδα.
Με κατεστραμένους τους τομείς της υγείας, της εκπαίσευσης, της άμυνας και της ασφάλειας, κυρίως λόγω της έλλειψης προσωπικού αλλά και σύγχρονων υποδομών που θα υποστήριζαν ένα κράτος υποφερτό, η προσπάθεια από μερικά στελέχη της κυβέρνησης φαίνεται να προσκρούει σε παραδοσιακές πολιτικές δομές και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Μ’ έναν πρωθυπουργό, από τους θετικούς εκπροσώπους της γενιάς του, της γενιάς μου, αλλά με πολλά γραμμάτια χρωστούμενα, η κρατική μηχανή αγγομαχάει και δείχνει σημάδια νέας αποδόμησης. Μιας αποδόμησης η οποία θα είχε ήδη συμβεί αν το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης μ’ επικεφαλής τον εξαιρετικό Κυριάκος Πιερρακάκη δεν έκανε πραγματική υπερπροσπάθεια να στήσει το κράτος με γερά θεμέλια βασισμένα στη σύγχρονη τεχνολογία.
Η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα ζητήματα που ανακύπτουν ούτε και να διαχειριστεί ορθολογικά και συστηματικά τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης που δεν μας έχει αφήσει ακόμα και μιας πανδημίας που χτύπησε αλύπητα την οικονομία αλλά και την κοινωνία. Οι προφανείς αιτίες για την αδυναμία αυτή της κυβέρνησης είναι η δομή του πολιτικού συστήματος, οι συγκρούσεις συμφερόντων των διαφόρων ελίτ (επιχειρηματικών, πολιτικών και δημοσιογραφικών – οικονομικών) ως επίσης και η εγγενής αδυναμία της να περιορίσει συστηματικά τις αρνητικές κομματικές επιρροές. Ο πρωθυπουργός ενίοτε δίχνει φανερά πως είναι σε κατάσταση ομηρείας, οικογενειακής, κομματικής και κυρίως οικονομικής αφού είναι προφανές πως τα “μνημόσυνα γίνονται με ξένα κόλυβα”.
Ο εξαιρετικά ευαίσθητος τομέας της Άμυνας εκτός από ηθικό μάλλον δε διαθέτει κάτι άλλο. Η προσπάθεια ενός ικανότατου στρατιωτικού, του ΥΦΕΘΑ, να διαμορφώσει συνθήκες υπεραξίας στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι αρκετή, καθότι οι τελευταίες έχουν επιφορτιστεί με μια σειρά κοινωνικών υπηρεσιών που όχι μόνο τις αποσπά από την αποστολή τους αλλά δημιουργεί συνθήκες κόπωσης στο ήδη καταπονημένο προσωπικό το οποίο αμοίβεται με μισθούς πείνας.
Όσο για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία φαίνεται να φυτοζωεί. Χωρίς καμία δημόσια επένδυση και με τις συνέργιες Δημόσιου – Ιδιωτικών Τομέα (ΣΔΙΤ) να είναι μόνο στα χαρτιά, το μέλλον είναι πρακτικά δυσοίωνο.
Χωρίς ουσιαστικά να έχουμε να βασιστούμε σε προφανείς πυλώνες επίδειξης δύναμης, όπως η αποστολή στρατιωτικών τμημάτων σε διεθνείς αποστολές για παράδειγμα, λόγω έλλειψης πόρων κατά κύριο λόγο, και χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά σε πεδία πραγματικών επιχειρήσεων, προσδοκούμε να ανεβάσουμε τις μετοχές μας με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Το μειονέκτημα εδώ είναι πως όσο ποιοτικά στελέχη κι αν έχουμε δεν ισοφαρίζεται η διαφορά επιπέδου ζωής με τους στρατιωτικούς άλλων χωρών με τους οποίους συνεκπαιδεύονται τα στελέχη μας.
Η απαράδεκτη και εθνικά επιζήμια τακτκική των κοινωνικών αυτοματισμών που κατά κόρον χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να γίνουν μοχλοί πίεσης προκειμένου να μειωθούν οι μισθοί των στρατιωτικών, χρησιμοποιείται τακτικά από τα κομματικά επιτελεία. Ο μεγάλος αριθμός μετακλητών υπαλλήλων με μηνιαίες αμοιβές από 1400 ευρώ και πάνω, τη στιγμή που ένας Υπολοχαγός μισθοδοτείται αντίστοιχα με όχι παραπάνω από 1100 ευρώ, είναι ένδειξη έλλειψης του σεβασμού του κράτους στο στρατιωτικό προσωπικό. Όσο για την πάγια αντιμετώπιση του θέματος με τη φράση “τόσο μπορεί να δώσει το κράτος”, υπάρχουν πολλά επιχειρήματα τα οποία έχουν υποστηριχτεί ποικιλοτρόπως για να αποδείξουν την απολύτως λανθασμένη αυτή άποψη.
Το κράτος έχει και μπορεί να διαθέσει χρήματα προκειμένου να στηρίξει την ομάδα επαγγελματιών εκείνη που είναι η πλέον χρήσιμη και η πλέον ουσιαστική στη στήριξη της ελληνικής κοινωνίας σε πολλούς τομείς, και μάλιστα σε τομείς που το κράτος έχει αποτύχει παταγωδώς. Τέτοιοι τομείς είναι η Υγεία, η Πολιτική Προστασία και η Ασφάλεια. Τα γεγονότα στον Έβρο το 2019, η διαχείριση της πανδημίας και η άμεση ανταπόκριση των Ενόπλων Δυνάμεων στις φυσικές καταστροφές που έπληξαν την πατρίδα μας υπήρξαν κραυγαλέες αποδείξεις της προσφοράς τους στην ελληνική κοινωνία. Εκτός από τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων δικαιούνται και υλικής αμοιβής, για να ζήσουν αξιοπρεπώς, όχι για να πλουτίσουν. Το όντως υψηλό ηθικό που διαθέτουν δυστυχώς δεν τρώγεται ούτε γίνεται ρούχα και παπούτσια, ούτε είναι δυνατόν να δώσει ένα επαρκές επίπεδο ποιότητας ζωής στα στελέχη και τα παιδιά τους.
Πριν να είναι πολύ αργά, οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε ως κοινωνία, να δημιουργήσουμε συνθήκες παραγωγής πλούτου και να διαμορφώσουμε πλαίσια παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών με στόχευση στη διεθνή παγκοσμιοποιημένη αγορά κι όχι στη μικρή και φτωχή ελληνική αγορά. Υπάρχουν επιχειρήσεις που το έχουν κατανοήσει εδώ και χρόνια κι εξ’ αυτών αρκετοί άνθρωποι έχουν ικανοποιητικά εισοδήματα. Αυτές οι επιχειρήσεις οφείλουν να γίνουν οδηγός για δημόσιες επενδύσεις και ευρύτερες συνεργασίες χωρίς αγγιλώσεις και παλαιοκομματικές πρακτικές. Το μέλλον δε χωράει πολύ βλακεία ούτε μεγάλη αφροσύνη. Απαιτεί ρεαλισμό, στοχευμένο σχεδιασμό και ταχύτατη υλοποίηση του σχεδιασμού. Το πολιτικό μας σύστημα είναι ανίκανο να ξεφύγει από τα δεσμά της παλαιοκομματικής συμπεριφοράς. Εμείς οι πολίτες που σκεφτόμαστε όμως, έχουμε τη δύναμη ν’ ανατρέψουμε δημοκρατικά και άμεσα αυτό το πολιτικό σύστημα που τρέφεται από τις σάρκες μας. Πριν να είναι πολύ αργά.
