Εκτός από το Νέο Έτος τι άλλο ήρθε την Πρωτοχρονιά του 2002; Για κοιτάξτε την φωτογραφία λίγο καλύτερα. Σας θυμίζει κάτι ο κύριος που κρατά τα ευρώ σαν «μαρουλόφυλλα»;
Πρωτοχρονιά του 2002. Λίγα λεπτά μετά την έλευση του νέου χρόνου ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης είναι ο πρώτος Έλληνας, που λαμβάνει το πρώτο χαρτονόμισμα του ευρώ, σε ειδική εκδήλωση στην Τράπεζα της Ελλάδος. Και από την ώρα εκείνη η Ελλάδα μπαίνει και επίσημα στη ζώνη του ευρώ.
Περιχαρής και ευτυχισμένος ανεμίζει σε ζωντανή μετάδοση τα 20ευρα που έβγαλε από το μηχάνημα της Τράπεζας της Ελλάδος, υπό το βλέμμα και το χειροκρότητα ενός άλλου πρώην πρωθυπουργού της χώρας του Λουκά Παπαδήμου. Οι περισσότεροι Έλληνες υποδέχονται το γεγονός με χαρά πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό γινόμαστε κι επίσημα Ευρωπαίοι, κάποιοι λίγοι είναι σκεπτικοί για το τι μέλλει γεννέσθαι. Ωστόσο η φαντασία κανενός δεν αρκούσε για να δει τι θα γίνει στο μέλλον πραγματικά.
Αυτοί που αντιδρούν και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι και κλαίνε από μέσα τους για τη χαμένη στην ιστορία δραχμούλα, αντιμετωπίζονται από τους άλλους τους «Ευρωπαίους» με τα επίθετα «βλάχοι», «χωριάτες», «αντιευρωπαϊστές», «οπισθοδρομικοί».
Φυσικά αρκούσαν μόνο μερικές ώρες ή καλύτερα μερικές μέρες για να δούμε όλοι τι ακριβώς σήμαινε στην πραγματικότητα το ευρώ. Ο καφές, ο «φραπέ» – γιατί την εποχή εκείνη δεν πίναμε φρέντο εσπρέσσο – μέσα σε λίγες μέρες από 500 δραχμές έφτασε τα 2,5 με 3 ευρώ, δηλαδή σχεδόν ένα χιλιάρικο. Το ματσάκι ο μαϊντανός στη λαϊκή, από 50 δραχμές έφτασε τα 0,50 ευρώ δηλαδή πάνω από 150 δραχμές, ενώ τα ψιλά, ένα και δύο ευρώ, που τον προηγούμενο καιρό κάποιοι πετούσαν στα γήπεδα μέσα σε λίγες μέρες έγιναν «λεφτά» και δεν ήταν καθόλου για πέταμα.
Ο ευτυχισμένος πρωθυπουργός Σημίτης που έβαλε την Ελλάδα, την «ψωροκώσταινα» στο ευρώ – ένας Θεός μόνο ξέρει με πόσο «μαγειρεμένα» στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ – δεν ανέλαβε ποτέ καμία ευθύνη για το γεγονός ότι έβαλε μια χώρα απροετοίμαστη στο ευρώ.
Κι αν το πρόβλημα στην αρχή ήταν ο καφές κι ο μαϊντανός που αυξήθηκε, η συνέχεια ήταν πολύ δελεαστική αφού τα δάνεια των τραπεζών έπεφταν «βροχή». Η χώρα δανειζόταν επίσης αφειδώς κι όλοι ζούσαμε σε μια υπέροχη «φούσκα». Κι επειδή οι «φούσκες» ποτέ δεν κρατάνε. Έτσι έγινε και με τη δική μας, που έσπασε και μας παρέσυρε όλους. Και φτάσαμε στο σήμερα, στα μνημόνια και να αγωνιούμε αν τελικά το 2018 θα δούμε έστω και λίγο φως στο τούνελ.
Τώρα θα μας πείτε. Πρωτοχρονιάτικα τι θυμάστε τώρα; Να «ψυχοπλακωθούμε» θέλετε; Ωστόσο επειδή είναι Πρωτοχρονιά ας κλείσουμε με μια ευχή. Το 2018 να είναι λίγο καλύτερο από το 2017 και μακάρι να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω λίγα από αυτά που έχουμε χάσει όλα αυτά τα χρόνια… Καλή Χρονιά!
