Σαν σήμερα, στις 19 Ιουλίου 1984: Η πτώση μαχητικού αεροσκάφους της Πολεμικής Αεροπορίας τύπου F-4E Phantom II στα νερά της Κεφαλονιάς – Η εξιστόρηση από τον ίδιο τον κυβερνήτη του αεροσκάφους.
Στις 19 Ιουλίου 1984 βραδινές ώρες, στην θαλάσσια περιοχή δυτικά της Κεφαλονιάς εκδηλώνεται σοβαρή μηχανική βλάβη στο μαχητικό αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας τύπου “Φάντομ” (F-4E Phantom II) με αριθμό σειράς “72-01502”. Το αεροσκάφος με πλήρωμα τους Κωνσταντίνο Ιατρίδη ως κυβερνήτη και Γεώργιο Γερούλη ως συγκυβερνήτη, εκτελούσε εκπαιδευτική πτήση κατόπιν απογείωσης του από την 117 Πτέρυγας Μάχης με έδρα την Αεροπορική Βάση Ανδραβίδας. Το πλήρωμα εγκαταλείπει επιτυχώς με χρήση των εκτινασσόμενων καθισμάτων και περισυλλέγεται από την φουρτουνιασμένη θάλασσα μετά από 6 περίπου ώρες.
Ο ίδιος ο κυβερνήτης, πτέραρχος (Ι) εα. Κ. Ιατρίδης, σε συνέντευξη που έδωσε στον Τηλέμαχο Μπεριάτο, καταγράφει την εμπειρία που βίωσε και μιλά για την αποστολή, το καθήκον και τον κίνδυνο των αεροπόρων, εξιστορώντας τα γεγονότα και εκφράζοντας τα έντονα συναισθήματα του στον αέρα και την θάλασσα.
Ακολουθεί η εξιστόρηση της εμπειρίας από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή:
Η Εγκατάλειψη αεροσκάφους ΦΑΝΤΟΜ (F-4) – Μια αξέχαστη μοναδική εμπειρία!!
Ένα Ατύχημα που μου συνέβη τον Ιούλιο του 1984, μένοντας στη θάλασσα για έξι περίπου ώρες, νύχτα, παρέα με την ελπίδα!
Του πτεράρχου (Ι) εα. Κωνσταντίνου Ιατρίδη
Το να είσαι πιλότος σε μαχητικά αεροσκάφη είναι ένα πολύ ωραίο επάγγελμα, λειτούργημα θα το έλεγα, αλλά με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας. Το αεροπλάνο βέβαια σαν μέσο είναι ασφαλέστατο αλλά πάντοτε υπάρχουν οι αστάθμητοι εκείνοι παράγοντες οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν το ατύχημα. Είτε από μηχανική βλάβη, είτε από ανθρώπινο λάθος, είτε από άσχημες καιρικές συνθήκες (περιορισμένη ορατότητα, νέφωση κλπ.), είτε από τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που αγγίζουν τα όρια του Αεροσκάφους, όπως οι σκληρές αερομαχίες με μεγάλες ή και μικρές ταχύτητες σε περιορισμένες ορατότητες και πολλά G’s.
Οι απώλειες δυστυχώς είναι αναπόφευκτες όσο τέλεια και αν είναι τα αεροσκάφη που χρησιμοποιούνται, όσο και αν οι πιλότοι είναι καθ’ όλα άριστοι. Σίγουρα όμως μπορούν να μειωθούν με την πολύ καλή τεχνική συντήρηση και επίβλεψη αλλά και με την πολύ καλή και σκληρή εκπαίδευση. Αυτό όμως που μετρά περισσότερο είναι η απώλεια των πιλότων. Των νεαρών εκείνων που αφιερώνονται σε μια ιδέα και σε ένα όνειρο που το υπηρετούν μέχρι να αποστρατευτούν. Ένας αριθμός όμως από τους πιλότους που κάθε χρόνο αποφοιτά από τη ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι δεν θα πάρει σύνταξη. Δεν θα απολαύσει δυστυχώς τις ομορφιές της ζωής. Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά σε μας τους Αεροπόρους και αποδεκτά από τη στιγμή που υπογράφουμε την αίτηση κατάταξης μας στη Σχολή Ικάρων. Όμως όλοι τρέφουμε την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί σε μάς το κακό!
Αργότερα μετά την αποφοίτησή μας από τη Σχολή, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τη σκέψη και τις συζητήσεις γύρω από το αεροπλάνο, όταν κλάψουμε για τον άδικο χαμό κάποιου συναδέλφου ή συμμαθητή μας, τότε μόνο καταλαβαίνουμε ότι μας συνδέει κάτι πολύ δυνατό στη ζωή και το θάνατο! Και τότε δενόμαστε πολύ περισσότερο με τη μηχανή που καβαλάμε. Τα όνειρα ζωηρεύουν, αλλά και οι φόβοι αναμιγνύονται με αυτά. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ παίρνεις σοβαρά υπόψη την πιθανότητα του ατυχήματος και γίνεσαι πράγματι πιο επαγγελματίας, πιο μεθοδικός και πιο τυπικός. Στις προ πτήσεων ενημερώσεις πάντοτε αναλύουμε διεξοδικά όλες τις πιθανές δύσκολες καταστάσεις καθώς και τον τρόπο αντιμετώπισής των. Ο έσχατος τρόπος αντιμετώπισης είναι η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ! Την περιγράφουμε , την αναλύουμε, την σκεπτόμαστε νοερά, αλλά ποτέ δεν πιστεύουμε ότι θα τύχει σε μας!!
Έτσι και εγώ πίστευα, ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να τύχει σε μένα. Και όμως μου συνέβη!! Μέσα στην ατυχία μου είχα την τύχη να εγκαταλείψω και να επιζήσω, αντιμετωπίζοντας τελικά επιτυχώς μια σοβαρή βλάβη που παρουσιάστηκε στο αεροσκάφος μου (πήρε φωτιά) κατά τη διάρκεια μια νυχτερινής πτήσης, στην θαλάσσια περιοχή δυτικά της Κεφαλλονιάς! Στο αεροσκάφος πετούσα εγώ ως Κυβερνήτης, μαζί με τον συγκυβερνήτη στην πίσω θέση, τον νεαρό τότε Υποσμηναγό (Ι) Γ. Γερούλη. Ήταν πράγματι μια μοναδική αξέχαστη εμπειρία, που σε φέρνει κυριολεκτικά στις πύλες της άλλης ζωής. Αισθάνεσαι ότι ξαφνικά φεύγεις από τον εφήμερο αυτό κόσμο και δεν έχεις το χρόνο ούτε καν να λυπηθείς γι’ αυτό και στη συνέχεια ξαναγεννιέσαι και προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να κρατηθείς στη ζωή, παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης, τα τεράστια θαλάσσια κύματα.
Ήταν θυμάμαι ένα βράδυ καλοκαιριού, 19 Ιουλίου, ξημερώνοντας του Προφήτη Ηλία!! Απογειωθήκαμε (ζευγάρι αεροσκαφών, εγώ ως Νο 2) από το Αεροδρόμιο της Ανδραβίδας και κατευθυνθήκαμε στην περιοχή χαμηλών Αναχαιτήσεων δυτικά της Κεφαλλονιάς, με σκοπό να εκπαιδευτούμε σε χαμηλές Αναχαιτίσεις νυκτός (500 πόδια και 1500 πόδια). Μετά από 15 λεπτά πτήση και μπαίνοντας στην περιοχή διαχωριστήκαμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από τα 5000 πόδια, ο μεν Νο 1 στα 500 (200 μέτρα) πόδια και εγώ στα 1000 πόδια (350 μέτρα περίπου).
Γύρω στα 2000 πόδια κατερχόμενος για να πάρω το ύψος της άσκησης (1000 πόδια) , άκουσα ένα «γκάπ» στο αεροπλάνο , συνοδευόμενο με ένα μικρό τράνταγμα! Διερωτήθηκα τι να ήταν αυτό, διότι έμοιαζε κάτι σαν να χτύπησε το αεροπλάνο μου! Κοίταξα ασυναίσθητα τα όργανα, αλλά δεν είχα καμία παράξενη ένδειξη! Δεν πρόλαβα όμως να βγάλω το κεφάλι μου έξω και ανάβει το έντονο κόκκινο φως του δεξιού κινητήρα με την ένδειξη “FIRE” (φωτιά). Πάγωσα, ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου, ένα σφίξιμο στο στομάχι και η καρδιά μου άρχισε να κτυπά γρηγορότερα και δυνατότερα, ένδειξη της περίσσιας αδρεναλίνης!
Όλα ξαφνικά μέσα μου άρχισαν να λειτουργούν αυτόματα και ανεξέλεγκτα από το μυαλό μου και τη σκέψη. Μάλλον γίνονταν πιο γρήγορα!.
Αμέσως τραβάω το χειριστήριο πίσω για να κερδίσω ύψος, ενώ ταυτόχρονα στρέφω προς το Αεροδρόμιο. Φέρνω τη Μανέτα του δεξιού κινητήρα πίσω αναμένοντας πως θα έσβηνε το λαμπάκι, αλλά δυστυχώς αυτό δεν έσβησε (ενδεικνυόμενες ενέργειες). Η ανησυχία μου μεγάλωνε. Κοιτάω το δεξί φτερό και στη συνέχεια το καθρεφτάκι για να δω την άτρακτο του Αεροσκάφους. Δεύτερη ψυχρολουσία!! Μια μπλε φλόγα που στη βάση της κοκκίνιζε, τύλιγε τη βάση της πτέρυγας και την άτρακτο του αεροσκάφους!
Σβήνω αμέσως το δεξιό κινητήρα ενώ ταυτόχρονα προώθησα την Μανέτα του αριστερού κινητήρα για να μην μειωθεί η ταχύτητα! Για κακή μου τύχη άναψε και το αριστερό έντονο κόκκινο λαμπάκι με την ένδειξη “FIRE”!! H απογοήτευση στο ζενίθ! Η αποκορύφωση της γκαντεμιάς είπα στον Συγκυβερνήτη μου! Υπήρχε φωτιά και στον αριστερό κινητήρα! Ανέφερα το πρόβλημα στον Νο 1 ότι έχω φωτιά και στους δύο κινητήρες, έχω κάνει όλες τις ενέργειες, αλλά η φωτιά δεν σβήνει, θα εγκαταλείψουμε!! Η ταχύτητα έπεφτε, το ύψος ελαττωνόταν, τα καμπανάκια χτυπούσαν, ένδειξη της πολύ χαμηλής ταχύτητας. Το αεροπλάνο βούλιαζε επικίνδυνα και ενημέρωσα τον Συγκυβερνήτη μου ότι εγκαταλείπουμε και η Παναγιά μαζί μας!!
Ο χρόνος που μεσολάβησε από τη στιγμή που άφησα το χειριστήριο μέχρι τη στιγμή που έπιασα τη χειρολαβή εκτίναξης, ήταν δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά ήταν αυτός που έπρεπε για να περάσει από το μυαλό μου και μπροστά από τα μάτια μου, όλη η μέχρι τότε ζωή μου! Πολλά γιατί δημιουργήθηκαν μέσα μου!! Γιατί Θεέ μου να τύχει αυτό σε μένα, γιατί να πεθάνω τόσο νέος, έχω μια γυναίκα και ένα μικρό παιδί που με περιμένουν, έχω γονείς, έχω αγαπητούς συναδέλφους, έχω ακόμη πολλά να κάνω στη ζωή μου!!! Είναι άδικο!!
Τράβηξα τότε την χειρολαβή εγκατάλειψης με δύναμη, άκουσα ένα μπάμμ.. μπάμμ από το εκτινασσόμενο κάθισμα και τις ρουκέτες που άρχισαν να ενεργοποιούνται, η καλύπτρα πετάχτηκε προς τα πίσω σε ένα πανδαιμόνιο από θορύβους, αισθάνθηκα να σηκώνομαι μαζί με το κάθισμα και μετά τίποτε, αναίσθητος, δεν θυμάμαι τίποτε! Είχα χάσει τις αισθήσεις μου από τα πολλά G’s! (22 G’s κατά την εγκατάλειψη που σημαίνει 22 φορές το βάρος μου).
Δεν ξέρω πόσο χρόνο κράτησε η αναισθησία μου. Ξαφνικά άρχισα να ανακτώ τις αισθήσεις μου. Αισθάνθηκα ότι με κλωτσάνε στο πρόσωπο πολύ δυνατά και να στροβιλίζομαι από τον αέρα. Δεν έβλεπα, δεν καταλάβαινα τίποτε άλλο πέρα από το κτύπημα και μια βοή. Δεν καταλάβαινα αν ζούσα ή αν ονειρευόμουν! Ξαφνικά όλα αυτά εξαφανίστηκαν.
Αισθάνθηκα ότι ξύπνησα από έναν βαθύ ύπνο, έναν λήθαργο! Μια απέραντη ησυχία και γαλήνη κυριαρχούσε. Σε λίγο άρχισα να βλέπω και ταυτόχρονα να ακούω τον δυνατό άνεμο. Ναι αυτό ήταν!! Έβλεπα, άκουγα, καταλάβαινα, θυμόμουν, ήμουν ζωντανός άρα ζούσα!! Η ηρεμία μου όμως εξαφανίστηκε γρήγορα, το άγχος μου μεγάλωσε και το λαχάνιασμα ήταν ακόμη πιο έντονο.
Έπεφτα πολύ γρήγορα, γρηγορότερα από ότι στην εκπαίδευση. Κάτι γινόταν και η θάλασσα πλησίαζε. Εγώ περιστρεφόμουν και ταλαντευόμουν, κάτι δεν πήγαινε καλά! Δίπλα μου σχεδόν σε μικρή απόσταση είδα πολύ αφρό και άσπρους κύκλους. Ήταν το σημείο που έπεσε το αεροπλάνο μου. Ευτυχώς το αλεξίπτωτο άνοιξε!!
Ενεργοποίησα αμέσως τα σωσίβια που φορούσα. Ευτυχώς δούλεψαν και φούσκωσαν αμέσως. Η βάρκα που υπήρχε κάτω από το κάθισμα ενεργοποιήθηκε αυτόματα με την εγκατάλειψη. Ανακουφίστηκα, πήρα θάρρος. Τώρα έπρεπε να κοιτάξω τι γίνεται με την πτώση μου στην φουρτουνιασμένη θάλασσα (δυνατός άνεμος εντάσεως 8 μποφόρ), φέρνοντας στο μυαλό μου όλα όσα έμαθα στην εκπαίδευση μόλις έρθω σε επαφή με το νερό!
Πριν καλά συνειδητοποιήσω αυτά που σκεφτόμουν και να τα επεξεργαστώ, αισθάνθηκα ξαφνικά τον εαυτό μου μέσα στο νερό. Χωρίς να προλάβω να πάρω ανάσα, πήγα πάνω από τρία μέτρα μέσα. Τα έχασα! Πανικός! Άρχισα να πανικοβάλλομαι, προσπαθώντας να απασφαλίσω το δεξιό ιμάντα του αλεξιπτώτου και περίμενα τα σωσίβια να με ανεβάσουν στην επιφάνεια. Μάταια όμως. Κάτι με τραβούσε μέσα στο νερό. Ήταν το αλεξίπτωτο που με τραβούσε λόγω ανέμου κρατώντας το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Δεν είχα άλλο διαθέσιμο αέρα στα πνευμόνια. Άρχισα να πίνω νερό, ενώ έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να απασφαλίσω τον ιμάντα του αλεξιπτώτου για να μπορέσω να βγάλω το κεφάλι μου έξω και να πάρω ανάσα. Οι στιγμές ήταν δύσκολες και οι αντοχές μου ελάχιστες, πλην όμως η θέλησή μου για να ζήσω ανεξάντλητη! Δεν εγκαταλείφθηκα ούτε στιγμή στη μοίρα μου! Ήταν πολύ άδικο να έχανα τη ζωή μου μετά την επιτυχή εγκατάλειψη του αεροπλάνου! Τελικά τα κατάφερα!! Σώθηκα δεύτερη φορά και πάλι μέσα σε λίγα λεπτά.
Από το σημείο εκείνο και μετά όλα ήταν διαφορετικά. Νέος αγώνας για επιβίωση είχε ξεκινήσει. Γνώριζα ότι η περίπτωση να με περισυλλέξουν δεν υπήρχε πριν ξημερώσει, καθότι η Πολεμική Αεροπορία δεν διέθετε Ελικόπτερο νυχτερινής διάσωσης. Έπρεπε όμως να επιζήσω μέχρι την επόμενη ημέρα.
Μετά από δύο-τρείς προσπάθειες έφτασα τη βάρκα και ανέβηκα επάνω. Ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση! Έμεινα λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος για να ηρεμήσω. Τότε άκουσα το αεροσκάφος του Νο 1 να στριφογυρνάει πάνω μου, που σήμαινε ότι μας έχει εντοπίσει και αυτό ήταν ενθαρρυντικό.
Άνοιξα αμέσως το κυτίο επιβίωσης και άρχισα να τακτοποιώ τα εφόδια. Το πρώτο πράγμα που έβγαλα, ήταν η σκόνη για τους καρχαρίες. Παρά τις οδηγίες χρήσης και όσα μας είπαν στο Σχολείο επιβίωσης, είχα ακούσει, ότι πολλές φορές η πτωμαΐνη αντί να απομακρύνει τους καρχαρίες τους μαζεύει. Έτσι την άφησα στην άκρη!! Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλα το φακό, τον ασύρματο, την κονσέρβα νερού και τις φωτοβολίδες και με τη βοήθεια του φακού ενεργοποίησα τον ασύρματο. Με το άνοιγμα του ασυρμάτου άκουσα τον Νο 1 να φωνάζει με αγωνία: Κώστα μας ακούς? Μας βλέπεις? Είσαι καλά? Αν μας ακούς και μας βλέπεις ρίξε φωτοβολίδα!
Σας ακούω, του απάντησα με τον ασύρματο και είμαι καλά!! Μπράβο!! Περίμενε και θα έρθουν να σε μαζέψουν η απάντηση. Χαμογέλασα. Ήξερα ότι ήθελε να μου δώσει κουράγιο, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση αυτό να γίνει πριν ξημερώσει!! Προσπάθησα να ξεπεράσω τις σκέψεις μου και τους φόβους μου που κατά διαστήματα έρχονταν και έφευγαν μαζί με τα κύματα, που πότε με ανέβαζαν στην κορυφή και πότε στην κοιλιά τους έτοιμα να με πλακώσουν! Τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα, το αλεξίπτωτο μπερδεύτηκε στην άγκυρα της βάρκας και παρέμεινε ανοιχτό μέσα στο νερό με αποτέλεσμα να δέχομαι πιο έντονα τον κυματισμό και τις ταλαντώσεις και άρχισα σιγά-σιγά να ζαλίζομαι και να αισθάνομαι ναυτία.
Οι πρώτες ώρες πέρασαν σχετικά καλά. Όσο όμως περνούσε ο χρόνος, τόσο δυσκόλευαν τα πράγματα. Ο δυνατός αέρας με πάγωνε όταν ήμουν στις κορυφές των κυμάτων και όταν πάλι ήμουν ανάμεσα στα κύματα, οι σταγόνες από τις κορυφές των κυμάτων έπεφταν σαν δυνατή βροχή πάνω μου κάνοντάς με να τουρτουρίζω. Φανταζόμουν καλοριφέρ και ζεστές κουβέρτες για να ξεγελάσω το τουρτούρισμά μου!! Έπρεπε όμως να αντέξω, γιατί ποθούσα, γιατί λαχταρούσα να ζήσω!!
Παρά τα ενθαρρυντικά λόγια που κατά διαστήματα μου έλεγαν από τον ασύρματο και τις φωτιστικές βόμβες που έριχνε το C-130, έβλεπα ότι με αυτές τις συνθήκες ήταν δύσκολο να τη βγάλω μέχρι το πρωί με τέτοιο κρύο!
Κάποια στιγμή μέσα στην απογοήτευσή μου, άκουσα το ευχάριστο νέο από τον ασύρματο! Έρχεται ένα πλοίο να σας παραλάβει. Αμέσως αναπτερώθηκα. Έγινα άλλος άνθρωπος!! Και άλλες τόσες ώρες να μου έλεγαν να μείνω στη θάλασσα, θα έμενα περιμένοντάς το.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ!
Πράγματι σε λίγη ώρα άρχιζε να φωτίζει σε μια μεριά του πελάγους. Τα φώτα του πλοίου διέχεαν το φως που έμοιαζε με φεγγάρι στην ολοκληρωτική μαυρίλα του πελάγους. Τότε όλα έμοιαζαν πραγματικά πιο όμορφα!!
Τότε διαπίστωσα ότι είχα συντροφιά πλήθος από καλαμάρια γύρω από τη βάρκα μου, τα οποία είχαν μαζευτεί από τις φωτιστικές που έριχνε το C-130. Σε μια στιγμή διερωτήθηκα αν τα καλαμάρια αρέσουν στους καρχαρίες και ο φόβος μου μεγάλωσε! Γρήγορα όμως απέβαλα τις σκέψεις αυτές, διότι το μακρινό φως γινότανε πιο έντονο και η ελπίδα ερχότανε!!
Σε λίγο ξεπρόβαλε μέσα από τα κύματα η σιλουέτα ενός πλοίου το οποίο μετά από αρκετές προσπάθειες λόγω των μεγάλων κυμάτων, με περισυνέλλεξε και βρέθηκα στη ζεστή καμπίνα του Κυβερνήτη, ο οποίος μου έδωσε ζεστές κουβέρτες και τσάι για να συνέλθω και να ζεσταθώ!! Εκεί είδα με μεγάλη ανακούφιση και χαρά και τον συγκυβερνήτη μου τον οποίο είχε περισυλλέξει προηγουμένως. Ήταν ευτυχώς και αυτός ζωντανός! Στη συνέχεια το καραβάκι του Λιμενικού το οποίο ήρθε από το Κατάκολο, μας μετέφερε στο Νοσοκομείο της Κεφαλλονιάς για την παροχή ιατρικής περίθαλψης καθότι ήμουν λίγο τραυματισμένος λόγω της μη σωστής στάσης κατά την εγκατάλειψη (θλάση μυών). Αυτό ήταν, η νυχτερινή μου περιπέτεια τελείωσε, σώθηκα, η εγκατάλειψη πλέον ήταν παρελθόν και οι φόβοι μου για παραμονή στο πέλαγος μέχρι πρωίας που θα ερχόταν το ελικόπτερο ευτυχώς δεν βγήκαν αληθινοί! Ένα ήταν όμως σίγουρο, το Σαββατοκύριακο θα το περνούσα με την οικογένειά μου και τους γονείς μου!! ‘Έμεινα στη Θάλασσα 6 περίπου ώρες, νύχτα, παλεύοντας με τα κύματα και περιμένοντας την Ελπίδα η οποία δεν άργησε να έρθει!! Ο Προφήτης Ηλίας έκανε το θαύμα του!!
Η ζωή του Αεροπόρου αναμφίβολα είναι γεμάτη από αναμνήσεις, γεγονότα δυσάρεστα, ευχάριστα, παράξενα, τυχερά, θαυματουργά! Όλα μαζί συσσωρεύονται και τον κάνουν περισσότερο ευαίσθητο, περισσότερο ονειροπόλο, πιο φιλοσοφημένο και σίγουρα πιο δυνατό σαν χαρακτήρα από ότι ήταν, όταν ξεκίνησε στα 18 του την καριέρα του.
Αντιπτέραρχος (Ι) εα. Κωνσταντίνος Ιατρίδης, Επίτιμος Δκτής ΔΑΥ, Επίτιμος Πρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας, Αμυντικός Αναλυτής.
Πηγή: inkefalonia.gr
