Το Pz III σχεδιάστηκε ως το κατεξοχήν άρμα μάχης του Γερμανικού Στρατού. Εντάχθηκε σε υπηρεσία από το 1935 και συνέχισε να μάχεται μέχρι το 1945.
Το άρμα, ακολουθώντας τις προδιαγραφές που είχε θέσει ο Γκουντέριαν, προοριζόταν να αναλάβει «αντιαρματικό» ρόλο, υποστηριζόμενο από το Pz IV.
Βάση των προδιαγραφών το άρμα θα εξοπλιζόταν με ένα πυροβόλο των 50 mm. και με δύο πολυβόλα.
Λόγω όμως της καθυστερημένης εξέλιξης του πυροβόλου των 50, στο άρμα τοποθετήθηκε το πυροβόλο των 37mm/45 διαμετρημάτων, το οποίο ευρισκόταν σε χρήση από τις αντιαρματικές μονάδες του στρατού.
Τα πρωτότυπα εμφανίστηκαν το 1936 από τη Daimler-Benz.
Τα μοντέλα A, B, C και D, εμφανίστηκαν όλα στη φάση εξέλιξης και κατασκευάστηκαν σε μικρούς, σχετικά, αριθμούς.
Το κύριο μοντέλο παραγωγής ήταν το Ε, το οποίο εντάχθηκε επίσημα σε υπηρεσία τον Σεπτέμβριο του 1939.
Τα επόμενα μοντέλα διέθεταν κινητήρα Maybach HL-120 των 300-320 HP.
Η προσαρμογή ισχυρότερου κινητήρα είχε φυσικά επίπτωση και στις επιδόσεις του άρματος.
Έτσι η ταχύτητα αυξήθηκε από 32 χ.α.ω. στα πρώτα μοντέλα, στα 40 χ.α.ω. στα επόμενα.
Παράλληλα όμως αυξήθηκε και η θωράκιση και κατ’ επέκταση το βάρος του άρματος, που από 15.000 κιλά έφτασε τα 20.300 και τελικά τα 22.300 κιλά.
Το πάχος της θωράκισης κυμαινόταν στα πρώτα μοντέλα από 14,5 mm ως 50 mm. Στα επόμενα μοντέλα η ελάχιστη θωράκιση αυξήθηκε στα 30 mm.
Το ανεπαρκές πυροβόλο των 37 mm. αντικαταστάθηκε από το πυροβόλο των 50 mm/42 διαμετρημάτων.
Το 1941 και αυτό το πυροβόλο αντικαταστάθηκε από το ιδίου διαμετρήματος πυροβόλο των 60 όμως διαμετρημάτων.
Το μακρύκανο αυτό πυροβόλο είχε πολύ μεγάλη ταχύτητα εξόδου βλήματος (900 μέτρα/ δευτερόλεπτο) και ήταν ικανό να διατρήσει συμπαγή θώρακα πάχους 56 mm από απόσταση 1.000 μέτρων.
Τα επόμενα μοντέλα (Μ και Ν) εφοδιάστηκαν με το πυροβόλο των 75 mm/ 24 διαμετρημάτων.
Το άρμα συνέχισε να είναι σε παραγωγή ως τα τέλη του 1942. Επί του σκάφους του Pz ΙΙΙ βασίστηκε η κατασκευή πολλών αυτοκινούμενων πυροβόλων, πυροβόλων εφόδου και κυνηγών αρμάτων.
