Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Αυτό που η Ρωσία αισθάνεται απειλή, κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξει σοβαρά. Μια χώρα που εκτείνεται από τον Ειρηνικό μέχρι τη Φινλανδία, τη Μαύρη θάλασσα και την κεντρική Ευρώπη, με πυρηνικές κεφαλές, φοβάται και απειλείται από ποιον ακριβώς και με ποιον τρόπο;
Από τους Ευρωπαίους, οι περισσότεροι των οποίων έχουν στρατούς μικρότερους κι από την Ελλάδα;
Από τους Ευρωπαίους που για να κινήσουν μισό άρμα μάχης, εξαρτώνται από το ρωσικό πετρέλαιο και στεναχωριούνται που θα κρυώνουν χωρίς το ρωσικό φυσικό αέριο;
Από τους Ευρωπαίους που αδυνατούν να πάρουν μια απόφαση επειδή ΔΕΝ έχουν κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα;
Όχι, θα μου πείτε. Φοβούνται τους Αμερικάνους που κι αυτοί έχουν πυρηνικά. Οι Αμερικάνοι έχουν πυρηνικά από το 1945. Και δεν τα έριξαν τότε στη Ρωσία.
Ούτε τη δεκαετία του ’50 με τον πόλεμο της Κορέας.
Ούτε τη δεκαετία του ’60 με τον πόλεμο του Βιετνάμ και την κρίση της Κούβας.
Ούτε τη δεκαετία του ’70 με τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους.
Ούτε τη δεκαετία του ’80, με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν.
Ούτε τη δεκαετία του ’90 που η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε.
Ούτε τη δεκαετία του 2000, ….. ούτε τη δεκαετία του 2010 , με τον ISIS και τη Συρία. Ούτε τώρα με την εισβολή στην Ουκρανία, απειλούν οι ΗΠΑ, με πυρηνικά.
Απεναντίας η Ρωσία είναι που απειλεί. Ακόμα και τώρα που αυτή επιτίθεται στο πεδίο.
Κατανοώ πλήρως ότι και η Ρωσία, όπως κάθε υπερδύναμη και δύναμη, έχει τα γεωπολιτικά συμφέροντά της. Και καλά κάνει και τα υποστηρίζει. Όλοι αυτό κάνουν.
Αλλά μη μας λέει ότι κινδυνεύει κιόλας! Οι υποτιθέμενοι, «πυρηνικοί» εχθροί της, είχαν δεκάδες ευκαιρίες να την πλήξουν και δεν το έκαναν, διότι, έχουν από χρόνια επιλέξει ότι αυτή η τακτική είναι αυτοκαταστροφική.
Και η Ρωσία το ξέρει. Ο μόνος τρόπος να δεχτεί η Ρωσία πυρηνική επίθεση, είναι να επιτεθεί με πυρηνικά πρώτη. Έχει εξευτελιστεί στρατιωτικά και προσπαθεί σπασμωδικά να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από το γόητρό της.
Αυτό είναι μόνο. Και το ξέρει καλά. Για αυτό και δεν θα το κάνει τίποτε.
Περισσότερα άρθρα από τον Γιάννη Παρασκευά:
