Ο Ρόμελ υπήρξε ένας από τους θρύλους του Β΄ Π.Π. ο οποίος διακρίθηκε στο πεδίο της μάχης τόσο για τα επιτεύγματα του όσο και για την ηθική του.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Έρβιν Ρόμελ γεννήθηκε στο Χαΐντενχαϊμ, στο κρατίδιο της Βυρτεμβέργης, στις 15 Νοεμβρίου 1891. Ο πατέρας του ήταν γυμνασιάρχης, αυστηρός και αυταρχικός.
Στις 19 Ιουλίου του 1910 ο Ρόμελ κατετάγει στο 124ο Σύνταγμα Πεζικού της Βυρτεμβέργης και λίγο αργότερα στη Βασιλική Σχολή Δοκίμων Αξιωματικών στο Ντάντσιχ.
Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός τον Ιανουάριο του 1912. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Ντάντσιχ γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγο του Λούσι Μολίν.
Με την έναρξη του Α΄ Π. Π. το 124ο Σύνταγμα έδρασε στη Γαλλία όπου ο Ρόμελ τραυματίστηκε δύο φορές και του απονεμήθηκαν ο Σιδηρούν Σταυρός Β΄ και Α΄ Τάξεως.
Τον Οκτώβριο του 1915 τοποθετήθηκε ως διοικητής λόχου στο νεοσυσταθέν Ορεινό Τάγμα της Βυρτεμβέργης. Με τα ορεινά στρατεύματα ο Ρόμελ πραγματοποίησε σημαντικά επιτεύγματα στα θέατρα επιχειρήσεων της Ρουμανίας και της Ιταλίας. Στις 26 Οκτωβρίου του 1917 στο μέτωπο του ποταμού Ισόντζο με 200 άνδρες συνέλαβε αιχμάλωτη μία ολόκληρη ιταλική μεραρχία. Σαν αποτέλεσμα του απονεμήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1917 το ανώτατο μετάλλιο στρατιωτικής αξίας της Πρωσίας το Pour le Mérite.
Ο Μεσοπόλεμος
Όταν τέλειωσε ο Α΄ Π. Π. ο Ρόμελ ήταν λοχαγός και είχε παντρευτεί με τη Λούσι από το 1916. Το 1928 απέκτησε τον γιο του Μάνφρεντ. Το 1929 τοποθετήθηκε στη σχολή πεζικού στη Δρέσδη και το 1933 στη σχολή αξιωματικών στο Πότσδαμ και ταυτόχρονα ορίστηκε ως σύνδεσμος του στρατού στη χιτλερική νεολαία.
Το 1937 εξέδωσε τις αναμνήσεις του από τον Α΄ Π. Π. με τον τίτλο «Το Πεζικό Επιτίθεται». Το 1938 ορίστηκε από τον Χίτλερ διοικητής της φρουράς του αρχηγείου του.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 1939 – 1940
Στην εκστρατεία στην Πολωνία ο Ρόμελ συνόδευσε τον Χίτλερ ως διοικητής της φρουράς του. Στις 6 Φεβρουαρίου 1940 του ανατέθηκε η διοίκηση της 7ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας. Επικεφαλής της Μεραρχίας αυτής ο Ρόμελ συμμετείχε στην εισβολή στο Βέλγιο και στη Γαλλία στις 10 Μαΐου 1940. Η Μεραρχία του Ρόμελ κινήθηκε με εκπληκτική ταχύτητα και κέρδισε το προσωνύμιο «Μεραρχία Φάντασμα». Για τα επιτεύγματα του στη Γαλλία του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών.
Στη Βόρεια Αφρική
Στις 3 Φεβρουαρίου του 1941 ανατέθηκε στον Ρόμελ η διοίκηση ενός Σώματος Στρατού με την επωνυμία «Άφρικα Κορπς» και αποστολή να διασώσει τον ιταλικό στρατό στη Β. Αφρική από τους Άγγλους.
Στις 20 Μαρτίου 1941 του απονεμήθηκαν τα φύλλα δρυός στον Σταυρό των Ιπποτών του.
Ο Ρόμελ δεν περιορίσθηκε από την αμυντική φύση της αποστολής του αλλά επιτέθηκε με τόλμη και πονηριά. Οι μέθοδοι του του χάρισαν το προσωνύμιο «Αλεπού της Ερήμου».
Στις 3 Απριλίου οι δυνάμεις του Ρόμελ μπήκαν στη Βεγγάζη ενώ δέκα ημέρες μετά τα γερμανο-ιταλικά στρατεύματα είχαν φτάσει στα σύνορα Λιβυής – Αιγύπτου και είχαν εγκαταστήσει μία περίμετρο γύρω από το σημαντικό λιμάνι του Τομπρούκ.
Το Τομπρούκ όμως αποδείχτηκε σκληρό καρύδι και κράτησε ενώ οι Βρετανοί ενισχύθηκαν σημαντικά σε προσωπικό και υλικό. Έτσι η βρετανική επίθεση που ξεκίνησε στις 18 Νοεμβρίου είχε σαν αποτέλεσμα οι δυνάμεις του Άξονα να συμπτυχθούν αρχικά ανατολικά από το Τομπρούκ και στη συνέχεια στις αρχικές τους θέσεις στη Λιβύη.
Στις 20 Ιανουαρίου 1942 απονεμήθηκαν στον Ρόμελ τα ξίφη στα φύλλα δρυός του Σταυρού των Ιπποτών.
Ο Ρόμελ αν και γύρισε στη Λιβύη απείχε πολύ από το να έχει τελειώσει. Έτσι έχοντας ενισχυθεί και ανεφοδιαστεί πέρασε ξανά στην επίθεση και αυτή τη φορά κατέλαβε το Τομπρούκ, στις 6 Ιουνίου, και συνέχισε μέσα στην Αίγυπτο μέχρι το Ελ Αλαμέιν.
Στις 22 Ιουνίου προήχθη σε Στρατάρχη.
Ελλείψει άλλων δυνάμεων ο Ρόμελ δεν μπόρεσε να συνεχίσει πέρα από εκεί ενώ ο νέος του αντίπαλος ο Μοντγκόμερυ απολαμβάνοντας συντριπτική υπεροχή κατάφερε να διαρρήξει το γερμανο-ιταλικό μέτωπο και να αναγκάσει τον Ρόμελ να συμπτυχθεί μέχρι την Τυνησία. Μία ενέργεια που ο Γερμανός Στρατάρχης εκτέλεσε με εξαιρετική επιδεξιότητα.
Τον Φεβρουάριο του 1943 ο Ρόμελ πέτυχε την τελευταία του νίκη στην Αφρική συντρίβοντας τους Αμερικανούς στο Κασερίν. Στις 9 Μαρτίου έφυγε από την Αφρική.
Ελλάδα – Ιταλία – Νορμανδία
Για όλα τα επιτεύγματα του στην Αφρική στις 11 Μαρτίου 1943 έλαβε τα διαμάντια στα φύλλα δρυός του Σταυρού των Ιπποτών. Αυτή ήταν η ανώτερη διάκριση στη Ναζιστική Γερμανία η οποία σε όλο τον Β΄ Π.Π. απονεμήθηκε μόνο σε 27 στρατιωτικούς.
Μετά από μία σύντομη τοποθέτηση στην Ελλάδα που κράτησε μόλις μία ημέρα (25 Ιουλίου) ο Ρόμελ, ως διοικητής της νεοσχηματισθείσας Ομάδας Στρατιών «Β», στάλθηκε στην Ιταλία όπου ο Μουσολίνι είχε ανατραπεί.
Στις 21 Νοεμβρίου 1943 ο Στρατάρχης μαζί με το επιτελείο της Ομάδας Στρατιών «Β» στάλθηκε στη Νορμανδία όπου του ανατέθηκε η ευθύνη της οργάνωσης της άμυνας των γαλλικών ακτών. Ο Ρόμελ εργάστηκε άοκνα για να βελτιώσει και να ενισχύσει τα αμυντικά έργα, να ναρκοθετήσει, να τοποθετήσει παγίδες και κωλύματα. Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι η συντριπτική αεροπορική υπεροχή των Συμμάχων θα απαγόρευε την κίνηση των γερμανικών θωρακισμένων φαλαγγών γι΄ αυτό τα γερμανικά άρματα θα έπρεπε να βρίσκονται όσο γινόταν εγγύτερα στην ακτή αποβάσεως.
Ο δρόμος προς το τέλος
Στις 6 Ιουνίου οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία. Οι τεθωρακισμένες μεραρχίες βρίσκονταν μακριά από τις ακτές και κρατήθηκαν μακριά για αρκετές ημέρες χάρη στην επιδέξια παραπλάνηση των Συμμάχων.
Βλέποντας την εξέλιξη των επιχειρήσεων ο Ρόμελ πείστηκε ότι το μέτωπο δεν μπορούσε να κρατηθεί και εισηγήθηκε στον Χίτλερ τη σύμπτυξη των γερμανικών δυνάμεων, πράγμα που τον έθεσε σε δυσμένεια.
Ο Ρόμελ δεν σταμάτησε και προσπάθησε να πείσει τον προϊστάμενο του Στρατάρχη φον Κλούγκε να εισηγηθεί στον Χίτλερ την αναζήτηση πολιτικής λύσεως στη Δύση.
Στις 17 Ιουλίου καθώς μετακινούνταν με αυτοκίνητο στη Νορμανδία δέχθηκε επίθεση αεροσκαφών με αποτέλεσμα ο ίδιος να τραυματιστεί σοβαρά στο κρανίο.
Στις 20 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η απόπειρα κατά του Χίτλερ. Ένας από τους συνωμότες ο Στρατηγός φον Στουλπνάγκελ προσπάθησε να αυτοκτονήσει μετά την αποτυχία και πυροβολήθηκε στο κεφάλι αλλά επέζησε του τραύματος του και νοσηλεύτηκε.
Οι άνδρες της Γκεστάπο που τον φρουρούσαν στο νοσοκομείο τον άκουσαν πολλές φορές στο παραμιλητό του να λέει το όνομα Ρόμελ. Μάλιστα μία φορά είπε «ο Ρόμελ είναι η τελευταία μας ελπίδα».
Επιπλέον ο Αντισυνταγματάρχης Δρ. φον Χόφακερ, ένας άλλος συνωμότης και εξάδελφος του φον Στάουφεμπεργκ, υπέγραψε, πριν την εκτέλεση του, μία δήλωση σύμφωνα με την οποία ο Ρόμελ ήταν αναμιγμένος στην απόπειρα. Ο Χίτλερ συνέστησε το «Δικαστήριο της Τιμής» της Βέρμαχτ στο οποίο προήδρευε ο φον Ρούνστεντ και το οποίο αποστράτευσε ατιμωτικά τον Ρόμελ.
Στο μεταξύ ο ίδιος ο Ρόμελ ανάρρωνε στην οικεία του στο Χέρλινγκεν. Στις 7 Οκτωβρίου του ζητήθηκε να μεταβεί στο αρχηγείο του Χίτλερ αλλά αρνήθηκα επικαλούμενος την κακή υγεία του, στην πραγματικότητα γνωρίζοντας ότι αν πήγαινε δεν θα ζούσε.
Στις 14 Οκτωβρίου τον επισκέφθηκαν δύο στρατηγοί οι οποίοι του έκαναν γνωστό ότι είχε χάσει το βαθμό του και την ιδιότητα του στρατιωτικού και ότι ο Χίτλερ θα τον οδηγούσε σε λαϊκό δικαστήριο με την κατηγορία της προδοσίας. Εναλλακτικά θα μπορούσε να αποφύγει τις συνέπειες για τον ίδιο και την οικογένεια του αυτοκτονώντας. Οι δύο στρατηγοί είχαν φέρει μαζί τους το δηλητήριο.
Η κηδεία του Ρόμελ έγινε δημοσία δαπάνη ενώ τον επικήδειο εκφώνησε ο φον Ρούνστεντ.
Αποτίμηση
Ο Ρόμελ υπήρξε άριστος τακτικιστής και ηγέτης στρατευμάτων. Η στρατηγική του αντίληψη στη Β. Αφρική υπονομεύτηκε από τη φιλοδοξία του να διακριθεί σε ένα ανεξάρτητο θέατρο επιχειρήσεων. Στη Γαλλία όμως αντιλήφθηκε γρήγορα ότι ο πόλεμος δεν μπορούσε να κερδηθεί.
Μετά τον θάνατο του ο θρύλος του γιγαντώθηκε. Στην ίδια τη Δυτική Γερμανία και παρά τη διαδικασία αποναζιστικοποίησης το όνομα του δόθηκε σε οδούς, σε πλοίο του ναυτικού και σε στρατόπεδο πράγμα μοναδικό για στρατηγό του Β΄ Π.Π. Άνθρωποι που είχαν συνδεθεί μαζί του, όπως ο Χανς Σπάιντελ, έκαναν καριέρες στον Ομοσπονδιακό Στρατό ενώ ο γιος του Μάνφρεντ υπήρξε δήμαρχος Στουτγκάρδης από το 1974 έως το 1996.
