Ο συνδικαλισμός στις ένοπλες δυνάμεις και μερικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τους υπεύθυνους συνδικαλιστές.
Ήταν λίγα χρόνια πριν, όταν για πρώτη φορά είδαμε στους δρόμους στρατιωτικούς να διαδηλώνουν με στολή ενάντια στο 1ο μνημόνιο. Το θέαμα για κάποιους ήταν περίεργο, για κάποιους άλλους γελοίο και για εκείνους που βρέθηκαν με στολή στο Σύνταγμα χωρίς να πηγαίνουν για παρέλαση πρέπει να ήταν πρωτόγνωρο.
Ικανός αριθμός στελεχών τότε, πίστεψε πως μπορεί να έχει φωνή, άποψη και θέση μέσα από μια διαδικασία την οποία τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων αγνοούσαν ή και ακόμα περισσότερο θεωρούσαν ως «επικίνδυνη».
Ως επικεφαλής της κίνησης εμφανίστηκε ο Αντισυνταγματάρχης τότε του Σώματος των Στρατιωτικών Γραμματέων Ανέστης Τσουκαράκης, ο οποίος το πάλευε το θέμα του συνδικαλισμού στις Ένοπλες Δυνάμεις για χρόνια πολλά με τη βοήθεια μιας πολύ μικρής ομάδας στρατιωτικών.
Η αλήθεια είναι πως την ίδια εποχή που ο καθόλα συμπαθής συνάδελφος πάλευε (και κανείς δε μπορεί να του αμφισβητήσει αυτό) για το συνδικαλισμό, μια άλλη πρόταση είχε πέσει στο τραπέζι από στρατιωτικούς που προσπαθούσαν να αναβιώσουν το θεσμικό ρόλο των Στρατιωτικών Λεσχών οι οποίες έχουν εκφυλιστεί σε εστιατόρια για τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους.
Φαίνεται όμως πως ο συνδικαλισμός είχε μεγαλύτερη απήχηση, όχι τόσο στους στρατιωτικούς που μάλλον υπό το καθεστώς του φόβου για συμμετοχή στα κοινά αλλά και από το γεγονός πως το «ειδικό βάρος» των ασχολούμενων με το θέμα συναδέλφων δεν ήταν ανάλογο για να τους προσελκύσει., αλλά από τους πολιτικούς.
Εκείνοι είδαν μια χρυσή ευκαιρία να «τρυπώσουν» στο μικρό αλλά οργανωμένο και εξαιρετικά εύπιστο εκλογικό κοινό των στρατιωτικών. Βέβαια έκαναν λάθος προσέγγιση γιατί αυτό το εκλογικό κοινό έχει πολλές ιδιαιτερότητες.
Αρχικά διαθέτει εκ προοιμίου μια σταθερή άρνηση σε πολιτικές προσεγγίσεις και είναι εξαιρετικά επιφυλακτικό στα «δώρα των Δαναών». Οι συνθήκες όμως και οι πρώτες περικοπές μισθών και συντάξεων ήταν βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών.
Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς των «Ζαππείων» έκανε την καλή αρχή και όντως οι συνδικαλιστές στρατιωτικοί βρέθηκαν για πρώτη φορά στη Βουλή. Ο Ανχης Τσουκαράκης ο οποίος είχε ανοίξει πόλεμο με τον τότε Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο με πολλές μετωπικές συγκρούσεις, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την όλη κατάσταση και κατόρθωσε να γίνει το σύμβολο του στρατιωτικού συνδικαλισμού. Συνομιλούσε με τα κόμματα και τα κόμματα τον έβλεπαν σαν «Δούρειο Ίππο» για να προσεταιρισθούν το εκλογικό κοινό που περιγράψαμε. Όμως όταν συνειδητοποίησαν πως δεν εκπροσωπεί παρά μόνο λίγες εκατοντάδες από τις χιλιάδες των στρατιωτικών «πάγωσαν» τις σχέσεις τους και τις έκαναν τυπικές.
Εκεί ήρθε η άλλη αντιμνημονιακή τάση του ΣΥΡΙΖΑ που φαινόταν πως θα κάνει το βήμα εξουσίας και κυρίως οι ΑΝΕΛ που φάνηκε πως έχουν κίνητρα πολύ πιο «ουσιαστικά» αναφορικά με τους στρατιωτικούς. Με το ίδιο περίπου πολιτικό αφήγημα, άλλος από αριστερά κι άλλος από ακροδεξιά συμφώνησαν να πάρουν μαζί την εξουσία.
Από κοντά και στους δύο ο συνάδελφος Ανχης Τσουκαράκης και οι συν αυτώ στήριξαν τη νέα τάξη πραγμάτων και εξέλαβαν την αμοιβή τους.
Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος αξίωσε για να συμμετέχει στην κυβέρνηση να πάρει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (εμείς έτσι το γνωρίζουμε) για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Και ο καθόλα συμπαθής Ανχης Τσουκαράκης «ελεήθηκε» για τις όποιες υπηρεσίες προσέφερε με θέση συμβούλου του Υπουργού. Στις ενδιάμεσες εκλογές του 2015, αφού πέρασε από πολλά πολιτικά γραφεία για να υποστηρίξει τις συνδικαλιστικές θέσεις αλλά και τις δικές του (μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα), εξέλαβε πολλές υποσχέσεις αλλά καμία δέσμευση, ως συνήθως.
Ο μόνος που δεσμεύτηκε, και τήρησε τη δέσμευσή του, ήταν ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος έφερε ένα νομοσχέδιο σχετικό με το στρατιωτικό συνδικαλισμό. Το νομοσχέδιο αυτό επί της ουσίας αναγνώριζε ως μοναδικό στρατιωτικό συνδικαλιστικό φορέα την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ) της οποίας προεδρεύει ο Συνταγματάρχης πλέον Τσουκαράκης (που με άλλη νομοθετική ρύθμιση προήχθη στο βαθμό αυτό), ιδρυτής της και «πατέρας» της. Όποιος εδώ μιλήσει για «φωτογραφικά» νομοσχέδια θα του βάλουμε πιπέρι στο στόμα.
Έλα όμως που κάποιοι άλλοι συνδικαλιστές ξεφύτρωσαν και εκμεταλλεύτηκαν τα κενά του πρόχειρου και στο πόδι φτιαγμένου νομοσχεδίου και έφτιαξαν κι αυτοί την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΜΕΝΣ). Καθόλα συμπαθείς συνάδελφοι κι αυτοί αλλά με διαφορετικό στόχο αναφορικά με την πολιτική τους ταυτότητα, το ρόλο τους και το τι επιζητούν τελικά.
Βέβαια και οι δύο φορείς κόπτονται για τα δικαιώματα των συναδέλφων, για τις συνθήκες ζωής και εργασίας τους και κυρίως για τις συνεχώς μειούμενες αποδοχές των εν ενεργεία στρατιωτικών. Το τεράστιο κενό και ο απαράδεκτος τρόπος λειτουργίας των Ενώσεων Αποστράτων αλλά και η συνεχιζόμενη πολιτική των ηγεσιών των Ενόπλων Δυνάμεων να λένε σε όλα «ναι» στους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους τους, έχει δώσει πολύ χώρο στο συνδικαλισμό.
Όμως κι εδώ παρατηρούνται τα φαινόμενα της κομματικής εκμετάλλευσης και κυρίως της προσωπικής προώθησης, όπως άλλωστε σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα εντός κι εκτός Ελλάδος. Η αδυναμία λειτουργίας των θεσμών με αποτελεσματικό τρόπο, η διαρκής απαξίωση από τα κόμματα του στρατιωτικού επαγγέλματος (κι όχι λειτουργήματος γιατί εκεί ταιριάζει και το δωρεάν) και η εμφάνιση του συνδικαλισμού καθιστά τα πράγματα πολύ δύσκολα για τις επόμενες γενιές στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Είναι πολύ ενθαρρυντική η προσπάθεια του ΓΕΣ και του Αρχηγού του Αντιστράτηγου Αλκιβιάδη Στεφανή για τη δημιουργία Γραφείων Μέριμνας Προσωπικού στους Σχηματισμούς του Στρατού Ξηράς, όπως επίσης και η πρόσφατη πρωτοβουλία του για πλήρη διαφοροποίηση του καθεστώτος λειτουργίας των Στρατιωτικών Λεσχών.
Από την άλλη πλευρά οι συνδικαλιστές παρά τις όποιες φιλότιμες προσπάθειές τους δεν έχουν χώρο και κυρίως δε φαίνεται να έχουν σχέδιο για αποτελεσματικές διεκδικήσεις.
Αν τα κίνητρά τους, όπως διατείνονται, είναι η καλυτέρευση των συνθηκών ζωής και εργασίας των εν ενεργεία στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων μάλλον δεν έχουν και πολλά να κάνουν αφού για τα μεν οικονομικά αποφασίζει άλλος και για τα υπόλοιπα κάθε Κλάδος προσπαθεί πλέον να βελτιστοποιήσει το καθεστώς λειτουργίας του δεδομένης της οικονομικής ένδειας. Το επιχείρημα λοιπόν της υποστήριξης των στελεχών ακυρώνεται από τις συνθήκες.
Ερωτήματα
Ποια είναι λοιπόν τα πραγματικά κίνητρα και ποιες είναι εκείνες οι διεκδικήσεις τις οποίες ευαγγελίζονται τα συνδικαλιστικά όργανα των στρατιωτικών;
Μήπως τα κίνητρα είναι συντεχνιακά και προσωπικά;
Μήπως τελικά αυτή η όλη προσπάθεια γίνεται από στελέχη που λόγω προέλευσης και στρατιωτικής δομής είναι μακριά από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων και θέλουν να βρουν τρόπο να είναι κι εκείνοι παρόντες;
Μήπως είναι κομματικά κατευθυνόμενες ή υποστηριζόμενες κάποιες ενέργειες για την απόκτηση μικροκομματικών ωφελημάτων στην πλάτη των στρατιωτικών;
Τα ερωτήματα αυτά είναι προς απάντηση από του συνδικαλιστές, τόσο της ΠΟΕΣ όσο και της ΠΟΜΕΝΣ.
Το ArmyNow.Net θα δώσει βήμα και φωνή και στους δύο για να απαντήσουν και να εκθέσουν δημόσια την άποψή τους με έκθεση σοβαρών επιχειρημάτων κι όχι με φωτοβολίδες και αγωνιστικές κορώνες.
Και πάντα από το διάλογο βγαίνει κάτι καλό, όταν αυτός γίνεται με κανόνες και με καλή πρόθεση.
