Δε χρειάζεται άλλη αυτοσυγκράτηση, αρκετά προκληθήκαμε!

Δεκαπενταύγουστος σήμερα και ο τορπιλισμός της “Έλλης” έρχεται να μας θυμίσει γεγονότα που διαθέτουν μια σημειολογική ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις. Η 15η Αυγούστου είναι ιερή ημερομηνία για τους Έλληνες, γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, μια γιορτή που ακουμπάει πολλές ευαίσθητες χορδές του λαού μας κι έχει ρίζες σε πανάρχαιες παραδόσεις.

Είναι τόσο ιερή που ακόμα κι εκείνοι που δεν πιστεύουν την αποδέχονται και τη βιώνουν με παραδοσιακό τρόπο.

Όταν η φασιστική Ιταλία παραμονή του ΙΙου Παγκοσμίου Πολέμου προσπαθούσε να μας βάλουν με το ζόρι στον πόλεμο πρκειμένου να θεμελιώσει ισχυρή γεωστρατηγική θέση, προκαλούσε με κάθε τρόπο το δικτατορικό αλλά εξόχως πατριωτικό καθεστώς Μεταξά. Ο δικτάτορας, παλιά καραβάνα της στρατιωτικής τέχνης αλλά και ευφυής ως άνθρωπος, δεν απαντούσε στις προκλήσεις συναισθανόμενος τις συνέπειες μιας πράξης βίας από την πλευρά της Ελλάδας. Την εποχή εκείνη ο τόπος προσπαθούσε να ορθοποδήσει από τ’ απόνερα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τη Μικρασιατική καταστροφή που έφερε ένα κύμα 2 εκατομμυρίων προσφύγων στο Ελληνικό κράτος. Συνθήκες πείνας, φτώχειας και δυστυχίας επικρατούσαν στην Ελλάδα. Παρά τα μέτρα τα οποία ελάμβανε ο Μεταξάς για την ανακούφιση του λαού, πάγια τακτική των δικτατόρων για ν’ αποκτήσουν δημοφιλία, η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Οι Ιταλοί το γνώριζαν και προκαλούσαν σε πολλά επίπεδα. Ο τορπιλισμός της “Έλλης” ανήμερα της Παναγίας ήταν χτύπημα ύπουλο και η πρόκληση τεράστια. Δεν αντιδράσαμε δυναμικά, ίσως δε μπορούσαμε κιόλας. Ο πόλεμος μας χτύπησε την πόρτα δύο μήνες μετά, με το γνωστό έπος που για μια ακόμα φορά το Έθνος θαυματούργησε, ενδεχομένως με τη βοήθεια της Παναγίας που “εκδικήθηκε” την άδικη πράξη ανήμετα της γιορτής Της.

Σήμερα, μια άλλη χώρα προκαλεί και προκαλεί έντονα και συμβολικά. Αρχικά ο σουλτάνος Ερντογάν προκάλεσε το εθνικό και θρησκευτικό μας συναίσθημα ξανακάνοντας την Αγία Σοφιά τζαμί. Στη συνέχεια άρχισε να κάνει βόλτες ο Τουρκικός Στόλος στο Αιγαίο πάνω από την υφαλοκρηπίδα, χωρίς όμως να τολμάει να μπει στα χωρικά μας ύδατα. Κι αυτή τη βόλτα συνεχίζει να την κάνει κι ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο. Εμείς δεν απαντάμε δυναμικά, παρά το γεγονός πως βρέθηκε ο “τρελός” που την ακούμπησε λίγο την τουρκική φρεγάτα, έτσι για το καλό.

Η πολιτική ηγεσία συνεχίζει να μιλάει γι’ αυτοσυγκράτηση, πόση ακόμα αυτοσυγκράτηση; Μέχρι ποιου σημείου είμαστε διατεθειμένοι να αυτοσυγκρατηθούμε; Τι έχουμε να διαπραγματευτούμε από τη στιγμή που σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα του διεθνούς δικαίου και των συνθηκών κατέχουμε νόμιμα όσα η Τουρκία διεκδικεί; Κι ακόμα πιο πολύ: Δεν έχουμε ασκήσει το απολύτως νόμιμο δικαίωμά μας να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια από την ακτογραμμή μας.

Είναι ώρα να τελειώνουμε με τις τακτικές της αυτοσυγκράτησης και της διπλωματίας έναντι σε ένα γείτονα που έχει αποδείξει πως δε σέβεται τίποτα και κυρίως προκαλεί διαρκώς με τρόπο που δείχνει στην πράξη πως επιθυμεί να συγκρουστεί. Δεν είμαστε λαός που θέλει πόλεμο, προτιμάμε να ζούμε ειρηνικά, να χαιρόμαστε τη ζωή μας και να διαμορφώνουμε ασφαλές περιβάλλον για την κοινωνία μας. Όμως οφείλουμε στην ιστορία μας, στους αγώνες των προγόνων μας και στο μέλλον των παιδιών μας ν’ αντιδράσουμε και να διατυμπανίσουμε σε όλους, εχθρούς, συμμάχους, φίλους, εταίρους πως δεν ανεχόμαστε άλλο εμπαιγμό, άλλες προκλήσεις, άλλες υποχωρήσεις. Να δείξουμε πως είμαστε όλοι ενωμένοι σ’ αυτή την απόφαση και πως θα διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που απορρέουν από το “ηθικόν και το δίκαιον” των αγώνων μας.

Δεν πάμε άλλο πίσω, οι Ένοπλες Δυνάμεις του τόπου μας είναι ικανές να εξασφαλίσουν ότι μας ανήκει κι ότι θα έπρεπε να μας ανήκει.

Απλά και τσεκουράτα, όπως οφείλουμε στην Παράδοση, στην Ιστορία, στην Πατρίδα και τη Κοινωνία μας!