Σε τι διαφέρει η συμφωνία στρατηγικού χαρακτήρα από τη συμφωνία συνεργασίας

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *

 

Οι Συμφωνίες (και μιλάμε αυτές σε διακρατικό επίπεδο) που υπογράφονται ανάμεσα στα Κράτη δεν υπάγονται όλες στον ίδιο τύπο συνθηκών. Για το πώς θα συναφθεί μια Συνθήκη, από τις προϋποθέσεις μέχρι και τη λειτουργικότητα, δηλαδή τα αποτελέσματα που θα έχει για τους συμβαλλομένους δεν είναι ούτε τόσο απλό ούτε όλα τα συνομολογούμενα κείμενα έχουν τις ίδιες ρήτρες.

Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να ονομάσουμε όλες τις Συμφωνίες, στρατηγικής σημασίας. Με τη λέξη Στρατηγική θεωρούνται αυτές που βγάζουν δεσμευτικά αποτελέσματα (αν και είναι αδόκιμη η χρήση από μέρους μου της λέξης δεσμευτικός, γιατί όλες οι Συμφωνίες δεσμεύουν, εκτός από τις “Συμφωνίες καθαρώς πολιτικές”, τα “Μνημόνια Συνεννοήσεως” και τις “Συμφωνίες Κυρίων” ) με την έννοια ότι σε περίπτωση λήξης, αναστολής κτλ κτλ τα δύο συμβαλλόμενα μέρη θα φέρουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ.

Και τα γράφω αυτά γιατί υπάρχει στο δημόσιο διάλογο ένα είδος ανησυχίας σχετικά με την επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στο Άμπου Ντάμπι, τις συμφωνίες συνεργασίας (ωστόσο εμπορικό – οικονομικού περιεχομένου, αλλά ακόμα και η πώληση των όπλων σε αυτό το πλαίσιο υπάγεται) που υπέγραψαν και πρόκειται να υπογράψουν. Όμως αυτές οι Συμφωνίες δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα.

Η Ελλάδα, αντίθετα, με τα ΗΑΕ την συμφωνία που συνομολόγησε είναι καθαρά στρατηγικού χαρακτήρα, το περιεχόμενο της οποίας και που φέρει καθαρά και μόνο στρατιωτικής φύσης και εθνικής ασφάλειας αμοιβαία συνδρομή, και οπότε υπάγεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο με τις ίδιες βαρύνουσες επιπτώσεις στα δύο μέρη σε περίπτωση καταπάτησής της.

Οπότε, ειδικά τώρα, νομίζω ότι είναι καλύτερο να μη δημιουργούμε εντυπώσεις που μόνο επωφελείς δεν είναι για τη χώρα μας.

Το ότι υπογράφουμε εμείς μία Συμφωνία με ένα κράτος, αυτό δεν σημαίνει ότι το συγκεκριμένο Κράτος δεν μπορεί ή χάνει το δικαίωμα να συνομολογήσει συμφωνία με μία χώρα που είναι εχθρική απέναντι σε εμάς! Ωστόσο, το κράτος αυτό με το οποίο συνομολογήσαμε τη Συμφωνία αυτή που φέρει στρατηγικής σημασίας διάστασης, δεν μπορεί να συνομολογήσει κείμενο με τα ίδια χαρακτηριστικά με το εχθρικό προς εμάς κράτος.

Προσωπικά δεν φοβάμαι τα πάρε δώσε Τούρκων και Εμιρατιανών. Προσωπικά με θορυβεί, αν και υφίσταται πολύς δρόμος ακόμα για την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών, ο ενδεχόμενος επανακαθορισμός των σχέσεων ανάμεσα σε Ισραήλ και Τουρκία, γιατί η Συμφωνία που έχουμε υπογράψει με τους Ισραηλινούς ναι μεν είναι μία πολύ σημαντική και ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά μας και φυσικά η αεροπορική βάση στην Καλαμάτα είναι ένα στοιχείο πολύ σημαντικής δέσμευσης, όμως δεν παύει να υφίσταται το πρωτόκολλο συνεργασίας με μια Ισραηλινή εταιρεία την Elbit κι όχι απευθείας με το ισραηλινό δημόσιο (τουλάχιστον όσον αφορά τη συγκεκριμένη πτυχή της Συμφωνίας. Φυσικά υπάρχουν και τα επιμέρους χαρακτηριστικά της Συμφωνίας Ελλάδας με Κράτος του Ισραήλ) … πιο ισχυρή (για να το πούμε εντελώς απλοϊκά) είναι η Συμφωνία που υπογράψαμε με τα ΗΑΕ.


Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΑΝΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ


 

 *Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ