Στις προετοιμασίες για μια εκστρατεία στη Γιούτα τη δεκαετία του 1850, ο επικεφαλής ταγματάρχης Τσαρλς Μέι, επιθεωρούσε τις άμαξες κάθε τμήματος, σε μια προσπάθεια να μειώσει το βάρος του μεταφερόμενου φορτίου.
Όταν έφτασε στις άμαξες της πυροβολαρχίας, ο διοικητής της λοχαγός Χένρι Χαντ του έδειξε με υπερηφάνεια, το κιβώτιο που περιείχε τη βιβλιοθήκη της πυροβολαρχίας.
-‘’Βιβλία!’’, φώναξε ο ταγματάρχης έκπληκτος. ‘’Βιβλία είπες; Που ακούστηκε να κουβαλάμε βιβλία στη Δύση; Τι στο καλό θα κάνεις με τα βιβλία;’’
Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο διοικητής της ίλης ίλαρχος Κάμπελ και ζήτησε την άδεια να μεταφέρει ένα βαρέλι ουίσκι.
-‘’Βεβαίως, κύριε ίλαρχε αν κάτι είναι λογικό επιτρέπεται, αλλά αυτά τα καταραμένα βιβλία πρέπει να εξαφανιστούν’’.
Πρόκειται για μια ιστορία που συμβαδίζει με τα στερεότυπα:
“το πυροβολικό διαβάζει, το ιππικό πίνει”.
Ωστόσο μια τέτοια διάθεση απέναντι στα βιβλία είναι αναγνωρίσιμη, όχι μόνον στον αμερικανικό στρατό.
Μπορεί να ισχύει και σήμερα, τουλάχιστον κατά το πνεύμα και όχι το γράμμα.
Περισσότερα άρθρα από τον Παναγιώτη Γκαρτζονίκα:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΑΡΤΖΟΝΙΚΑΣ
*Ανάρτηση στο facebook
