Ο στρατός των Ζουλού ήταν δημιούργημα του βασιλιά Σάκα, ο οποίος κατέστησε το όνομα των Ζουλού συνώνυμο του τρόμου στις νοτιοαφρικανικές πεδιάδες.
Αυτός ήταν που εξόπλισε, τους άνδρες του με το «ίκλουα», ένα μικρού μήκους, νυκτικό δόρυ με λεπίδα μήκους 46 και πλάτους 4 εκ. προσαρμοσμένης σε στειλεό μήκους 75εκ.
Το δόρυ αυτό ήταν ένα όπλο αποκλειστικά για τον εκ συστάδην αγώνα και αντικατέστησε τα κοινά ακόντια με τα οποία ήταν μέχρι τότε εξοπλισμένοι οι Ζουλού.
Επίσης ο Σάκα απαγόρευσε στους άνδρες του να φορούν σανδάλια, καθώς με γυμνά πόδια πατούσαν καλύτερα στο έδαφος και άρα μάχονταν και καλύτερα. Για να σκληρύνουν τα πέλματά τους, οι άνδρες έκοβαν κλαδιά από αγκαθωτούς θάμνους και βάδιζαν επ’ αυτών.
Επίσης ο Σάκα εφοδίασε τους άνδρες του με μεγάλες ασπίδες, από δέρμα βοδιού, τις επονομαζόμενες «ισιλάνγκου», οι οποίες είχαν ύψος 1,25μ. και πλάτος 75εκ. και κάλυπταν τον πολεμιστή από το κεφάλι μέχρι τα πόδια.
Ήταν αυτός που παράλληλα εφηύρε την τακτική των «κεράτων», κατά την οποία ο στρατός χωριζόταν σε τρία κύρια τμήματα, το κέντρο («στήθος» κατά την ορολογία των Ζουλού), το δεξιό και το αριστερό κέρας.
Σύμφωνα με την τακτική αυτή το κέντρο προήλαυνε πρώτο με αποστολή να αγκιστρώσει τον αντίπαλο, την ώρα που τα δύο κέρατα εκτελούσαν υπερκερωτικό ελιγμό εναντίον του, σε αμφότερες τις πτέρυγες.
Σε αυτά κατατάσσονταν άνδρες ίδιας ηλικίας, ανύμφευτοι, οι οποίοι τροφοδοτούνταν απευθείας από τον βασιλιά, ο οποίος τους εγκαθιστούσε σε στρατηγικά σημεία της χώρας, ως φρουρά, σε οχυρωμένα στρατόπεδα-χωριά («ικάντα»), παραχωρώντας τους και κοπάδια αγελάδων προς διατροφή τους. Κάθε ιμπούτο εφοδιάζονταν με αγελάδες όσο το δυνατό πιο όμοιου χρώματος δέρματος.
Από τα δέρματα των ζώων αυτών κατασκεύαζαν οι άνδρες και τις ασπίδες τους, με τρόπο ώστε κάθε ιμπούτο να ξεχωρίζει από τα άλλα από το χρώμα των ασπίδων του.
Τα αρχαιότερα αμαμπούτο διέθεταν λευκές ασπίδες. Όσο πιο νεοσυγκροτημένο ήταν ένα ιμπούτο τόσο πιο σκουρόχρωμη ασπίδα έφερε. Κάθε ιμπούτο είχε δύναμη 600-1.500 ανδρών, κατά μέσο όρο.
