Αναμφίβολα το 2019 για τη ΝΔ ήταν θεαματικό. Κέρδισε όλες τις Περιφέρειες και την πλειοψηφία των Δήμων, κέρδισε τις ευρωεκλογές και φυσικά έγινε Κυβέρνηση με ορμή και φόρα.
Στον ένα ημερολογιακό μήνα που απομένει για το τέλος του χρόνου, η κυβέρνηση θα συνεχίσει να απολαμβάνει την αποδοχή και την αισιοδοξία του κόσμου πόσο μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνει το νέο ιδεολογικό προσανατολισμό του και το αντιπολιτευτικό του αφήγημα.
Η νέα χρονιά όμως την κυβέρνηση σίγουρα θα τη βρει να πρέπει να περπατήσει σε ένα δρόμο στρωμένο με «αγκάθια» και τα πράγματα όπως αρχίζει να διαφαίνεται δεν θα είναι τόσο ρόδινα κάτι που προφανώς το γνωρίζει και η ίδια.
Φυσικά το πρώτο και κύριο «αγκάθι» είναι το προσφυγικό – μεταναστευτικό όπου το αντιμετωπίζει μάλλον πανικόβλητη με συνεχή αλλαγή σχεδίων και πολύ γρήγορα έχει χάσει το προεκλογικό πλεονέκτημα. Ειδικά στις περιοχές που είτε βιώνουν το πρόβλημα ή ετοιμάζονται να φιλοξενήσουν πρόσφυγες και μετανάστες έχουν ξεσηκωθεί με τα σχέδιά της, ενώ η εσωκομματική γκρίνια για την «χαλαρή» αντιμετώπιση του προβλήματος καθημερινά μεγαλώνει.
Η λύση το να φορτωθεί όλο το πρόβλημα στον Στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή μπορεί να φαντάζει ιδανική προς το παρόν, αλλά σίγουρα είναι μεγάλο ρίσκο και μένει να διαπιστωθεί αν όπως είπε ο βουλευτής της ΝΔ Ν. Κακλαμάνης: «Το μεταναστευτικό – προσφυγικό θα γίνουν οι “Πρέσπες” της ΝΔ».
Και αν έχει στριμωχτεί με το προσφυγικό – μεταναστευτικό τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα έως και επικίνδυνα με την ολοένα και πιο επιθετική στάση της Τουρκίας η οποία δείχνει αποφασισμένη να σβήσει τα ελληνικά νησιά από το χάρτη και να βρεθεί στην Κρήτη με δική της ΑΟΖ!
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι η Τουρκία δε καταλαβαίνει από ανακοινώσεις, δηλώσεις και καταγγελίες περί διεθνούς δικαίου και όταν αποφασίσει κάτι απλά το βουτάει. Και το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα κάνει για να το αποφύγουμε σαν χώρα γιατί από τον διεθνή παράγοντα σίγουρα δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Γιατί η πιθανότητα απώλειας σημερινών εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ή στρατιωτικής σύρραξης και ατυχήματος μεγαλώνει καθημερινά.
Για να πάμε όμως στο προνομιακό πεδίο της κυβέρνησης που λέγεται οικονομία και καθημερινότητα που προφανώς είχε φροντίσει καιρό πριν για το πως θα αντιμετωπίσει και το έκανε πολύ καλά και πολύ γρήγορα γνωρίζει ότι στη συνέχεια οι ρυθμοί θα πέσουν. Τα πρώτα εύκολα νομοσχέδια που αφορούσαν τις «τσέπες» των Ελλήνων, υλοποιήθηκαν με ταχύτητα όπως και οι μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις που χτυπούσαν στη καρδιά της πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι φαντάζουν μάλλον σαν ασπιρίνη όλες οι φοροελαφρύνσεις και οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που είναι ή στην κυριολεξία ψίχουλα ή αφορούν πολύ μικρή μερίδα. Η οικονομία δε στέκει ακόμα καλά στα πόδια της μετά τα 10 χρόνια κρίσης και ας λένε ότι θέλουν τα λογιστικά νούμερα αλλά και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στα τηλεοπτικά πάνελ. Οι επενδύσεις που φέρνουν δουλειές μάλλον αργούν και είναι δύσκολο έργο όσο και να τις διευκολύνεις και όσον αφορά τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας η εκτίμηση του υπουργού Οικονομικών ότι η μεσαία τάξη είναι στα 6.000 ευρώ δε δίνει πολλές ελπίδες στους μισθωτούς για καλύτερο μέλλον.
Όσο λοιπόν η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη καλό θα είναι η Κυβέρνηση αντί να επαναπαύεται στις δάφνες της να δει τα πράγματα λίγο πιο σοβαρά και πέρα από τις αγκυλώσεις που και η ίδια έχει. Και δε ξέρουμε αν πραγματικά έχει στο μυαλό της εκλογές ξανά μέσα στην άνοιξη για να «κάψει την απλή αναλογική» και να «εξολοθρεύσει την αριστερά» αλλά οι πολιτικές, οικονομικές και γεωστρατηγικές προκλήσεις για τη χώρα είναι τεράστιες και αναζητούν σύνεση και σοβαρότητα.
