Ποια η σχέση στρατού και της Εκκλησίας κατά την πάροδο των αιώνων;
Στην αρχαία Ελλάδα η σχέση του στρατού με την αρχαία θρησκεία ήταν καθοριστική . Πρωταγωνιστική θεότητα ο Άρης ως Θεός του Πολέμου είχε καθοριστικό ρόλο στην ζωή των στρατιωτών, αλλά και οι υπόλοιποι αρχαίοι μυθικοί Θεοί ανάλογα με τις προτιμήσεις τους και τις μεταξύ τους διαμάχες είχαν ενεργή συμμετοχή στις πολεμικές συρράξεις .
Πριν από κάθε μάχη και αφού πρώτα έπαιρνα τον χρησμό από τα μαντεία προχωρούσαν σε θυσίες στα είδωλα και στο όνομα του Θεού που θεωρούσαν προστάτη τους, αλλά και σε τάματα αν η μάχη η ο πόλεμος είχε ευοδωθεί. Στρατιωτικά λάβαρα και σύμβολά ήταν προσαρμοσμένα σε αυτή την σχέση . Από την μυθολογία μας αλλά και από τους αρχαίους συγγραφείς μας , έχουμε πλήθος αναφορών για την πολύ κοντινή σχέση των αρχαίων πολεμιστών με την θρησκεία και τις Θεότητες τους.
Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια το στράτευμα γίνεται ο χώρος που εισχωρεί ο Χριστιανισμός και γίνεται η βάση για την σταδιακή αναγνώριση του Χριστιανισμού, καθώς ανώτατοι Ρωμαίοι στρατιωτικοί , εγκαταλείπουν τα αξιώματα τους , ασπάζονται τον Χριστιανισμό , μαρτυρούν για την πράξη τους αυτή, και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση από συναδέρφους τους αλλά και από τον λαό . Αργότερα πολλοί από αυτούς αγιοποιούνται από την Εκκλησία.
Η σχέση βέβαια στρατού και Χριστιανισμού στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ήταν και ένα πεδίο Θεολογικής σύγκρουσης καθώς ερχόταν σε σύγκρουση με το Ευαγγέλιο και την διδαχή του Χριστού. Ο στρατός από την μια πλευρά αντιπροσώπευε αρχικά την ειδωλολατρία, τον πόλεμο, την αφαίρεση της ζωής , τον πόνο την καταστροφή. Το Ευαγγέλιο από την άλλη, μιλούσε για την Ειρήνη, την αγάπη και τον πνευματικό πόλεμο εναντίων του κακού όχι με κοσμικά όπλα, αλλά με πνευματικά, που παραχωρούταν από τον Θεό. «Μακάριοι κηρύσσονται οι ειρηνοποιοί και εκείνοι που υπομένουν και ανέχονται το κακό». Ο κοσμικός στρατιώτης έρχεται σε απευθείας αντίθεση με τον πνευματικό στρατιώτη του Χριστού και τις λεγεώνες των Αγγέλων.
Έτσι τα πρώτα χρόνια στρατιώτης και Χριστιανισμός είναι αδιανόητα. Αυτό αλλάζει σταδιακά βέβαια με την εισχώρηση της νέας θρησκεία στις Ρωμαϊκές λεγεώνες και την επάνδρωση τους με Χριστιανούς από διάφορες περιοχές ιδιαίτερα της Ανατολής. Αν και στην αρχή αυτό αποτελούσε αντιχριστιανική πράξη φαίνεται πως η ανάγκη για προστασία Χριστιανικών περιοχών από επιδρομές βαρβάρων φύλλων εξυγίανε τον αρνητισμό της εκκλησίας καθώς μια σειρά νικηφόρων αγώνων αποδόθηκαν στην Θεϊκή παρέμβαση και εξαιτίας τέτοιον γεγονότων το εκκλησιαστικό φρόνημα παρέμεινε υψηλό.
Βυζάντιο
Η σχέση Βυζαντινού στρατεύματος και Ορθοδοξίας ήταν συνυφασμένη από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Κατά αυτών που τον επιβουλευόταν ο Κωνσταντίνος είχε δώσει σύμφωνα με τον Αρχιμανδρίτη Μελέτιο Κουρακλή τον χαρακτήρα ιερής μάχης του Χριστιανισμού εναντίων των εθνικιστών ειδωλολατρών και τοποθέτησε το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού στο ρωμαϊκό πολεμικό λάβαρο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στα μέσα του 3 αιώνα στην συγγραφή της Θείας λειτουργίας μνημονεύει “Υπέρ του συμπολεμήσαι και υποτάξαι αυτοίς υπό τους πόδας αυτών πάντα εχθρόν και πολέμιον του Κυρίου δεηθώμε”. Αυτή η δέηση έχει αντικατασταθεί σήμερα από την “Υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ και του κατά ξηράν θάλασσα και αέρα φιλοχρίστου ημών στρατού”. Και γίνεται σαφές ότι αναφέρεται στον στρατό που είναι ταγμένος στην υπηρεσία του Χριστού, όχι μόνο με την πνευματική του θωράκιση, αλλά και την υλική.
Έτσι, ο στρατός και την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πορεύεται με την Ορθοδοξία και βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί καθώς στις διάφορες έριδες του Θρόνου ενίοτε ακολουθεί στρατηγικές μη συμβατές με τον Θείο λόγο. Στον αντίποδα το Βατικανό με το πρόσχημα της προστασίας των Αγίων τόπων δημιουργεί ένα δυτικό Χριστιανικό στρατό σταυροφόρων, που στο πέρασμα του έφερνε τον όλεθρο και την καταστροφή.
Τουρκοκρατία – νεότερη Ελλάδα
Καθοριστική υπήρξε και η σχέση Χριστιανισμού-Ορθοδοξίας και του αρχικά άτακτου απελευθερωτικού στρατού μας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Η έναρξη της επανάστασης γίνεται με την ευλογία της εκκλησίας. Τα όπλα ευλογούνταν από τους ιερείς προς δόξα Θεού, προκειμένου ένα Έθνος που βρισκόταν κάτω από κατοχικό καθεστώς να απελευθερωθεί. Οι νικηφόροι αγώνες τα επόμενα χρόνια θεμελίωσαν την σχέση στρατού και Ορθοδοξίας και αντιμετώπισαν από κοινού Βαλκανικούς πολέμους αλλά και παγκόσμιους . Άγιοι της πίστεως μας τέθηκαν προστάτες των όπλων μας. Στρατιωτικοί ιερείς εισήλθαν στο στράτευμα, με σκοπό την πνευματική θωράκιση των στρατιωτών , την εμψύχωση αλλά και την θεολογική προσέγγιση του ρόλου του στρατιώτη, σύμφωνα με τις αρχές που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός.
Aρχές και έννοιες που ακόμα και σήμερα χρειάζονται θεολογική ερμηνεία, σε ένα νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται από μέρος του ισλαμικού φονταμενταλισμού που αναζητά την εδραίωση του, μέσω σφαγών αλλά και σε μια προσπάθεια να συμπαρασύρουν κράτη και έθνη σε θρησκευτική σύρραξη. Εικόνες και πρακτικές γνώριμες από το ιστορικό παρελθόν, που όμως σφυρηλάτησαν την σχέση στρατού και Χριστιανισμού από το ξεκίνημα της πριν από 2.000 χρόνια.
Εορτές Ενόπλων Δυνάμεων – Προστάτες
Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, συνυφασμένες στενά με την Ορθοδοξία, εορτάζουν κατά περίπτωση, τις παρακάτω ημερομηνίες:
- Εορτή Ενόπλων δυνάμεων : Εισόδια της Θεοτόκου – 21 Νοεμβρίου
- Πολεμικό Ναυτικό : Αγιος Νικόλαος – 6 Δεκεμβρίου
- Πολεμική Αεροπορία : Αρχάγγελος Μιχαήλ – 8 Νοεμβρίου
- Πεζικό και υπόλοιπα Ο-Σ ΣΞ πλην Πυροβολικού : Άγιος Γεώργιος – 23 Απριλίου
- Πυροβολικό – Αγία Βαρβάρα : 4 Δεκεμβρίου
Πηγή: daily-stories.gr
