Συνδικαλισμός στις ΕΔ : Μήπως δεν αποτελεί πάντα την εύκολη λύση για όλα τα προβλήματα; Μια αληθινή ιστορία ενός Αξιωματικού, τροφή για σκέψη.
Γράφει ο Ιωάννης Παρασκευάς, Σχης ε.α.
Επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία περί συνδικαλισμού στις ΕΔ κι επειδή θεωρώ ότι ανάμεσα σε πολλά κι αντικρουόμενα επειχειρήματα, χάνεται κάποτε η ουσία, αποφάσισα να παραθέσω την παρακάτω ιστορία η οποία είναι απολύτως αληθινή, αλλά προκειμένου να προστατευτούν πρόσωπα και συνάδελφοι ΕΑ ή και ΕΕ, δεν θα αναφερθούν ούτε ονόματα, ούτε ημερομηνίες.
Κάποτε σε μια παραγωγική σχολή του ΣΞ, ένας ανώτερος αξιωματικός με διοικητικά καθήκοντα, προσέβαλε έναν κατώτερο αξιωματικό, υφιστάμενό του, παρουσία δύο άλλων κατώτερων αξιωματικών, με τη φράση : ” Θα σε ισοπεδώσω”.
Ο κατώτερος αξιωματικός εξοργισμένος για την προσβολή, αποφάσισε να κάνει αναφορά παραπόνου και ζήτησε από τους δύο άλλους κατώτερους (αλλά αρχαιότερους από αυτόν) συναδέλφους του, που ήταν παρόντες, να στηρίξουν με τη μαρτυρία τους, την αναφορά του.
Οι δύο συνάδελφοι άρχισαν να τα μασάνε με δικαιολογίες του τύπου: ” Δεν το είπε ακριβώς έτσι”, “Δεν το εννοούσε όπως το κατάλαβες”, ” Έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτε” και λοιπές μικροπρεπείς υπεκφυγές, προκειμένου να μην εναντιωθούν στον προϊστάμενο, έστω κι αν επρόκειτο απλώς για την επιβεβαίωση μιας πραγματικότητας που έλαβε χώρα μπροστά τους.
Ο κατώτερος αξιωματικός σύντομα αντελήφθη, ότι μια αναφορά παραπόνου δεν μπορούσε να σταθεί. Ήταν ο λόγος του, έναντι του λόγου του προϊσταμένου.
Τότε έλαβε μια ριψοκίνδυνη απόφαση. Έκανε μια αναφορά με την οποία ζητούσε την άμεση μετάθεσή του, από την παραγωγική σχολή, διότι έκρινε τον εαυτό του, “ακατάλληλο για την εκπαίδευση των μαθητών αυτής”.
Όταν η αναφορά έφτασε στον αρμόδιο επιτελή, ξεκίνησαν οι πιέσεις. ” Πάρτην πίσω. Θα καταστραφείς. Θα στιγματιστείς για πάντα” κλπ, κλπ.
Εκείνος όμως ήξερε. Η αναφορά θα έφτανε στον προϊστάμενο του προϊσταμένου, που εύλογα θα αναρωτιόταν, γιατί ένας αξιωματικός της παραγωγικής σχολής, μετά από 2 χρόνια, όπου δεν είχε παρουσίασει τίποτε αρνητικό, ξαφνικά ζητούσε την απομάκρυνσή του;
Θα τον καλούσε για εξηγήσεις και τότε ο κατώτερος αξιωματικός θα ανέφερε την αλήθεια. Ότι δεν ήταν δυνατόν μετά από μία τέτοια απαξίωση από τον προϊστάμενό του, να θεωρείται ικανός για την εκπαίδευση των νεαρών μαθητών.
Ο ανώτερος αξιωματικός δεν είχε πολλές επιλογές. Έπρεπε ή να παραδεχτεί την προσβολή ενώπιον του δικού του προϊσταμένου ή να την αρνηθεί και να εξηγήσει με καθόλου πειστικό τρόπο, τι έπιασε ξαφνικά τον κατώτερο αξιωματικό και ζητά μετάθεση. Σε κάθε περίπτωση ήταν εκτεθειμένος.
Με βαριά καρδιά έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει.
Φώναξε τον κατώτερο αξιωματικό που είχε προσβάλλει στο γραφείο του και του ζήτησε συγνώμη. Ήταν μόνο οι δυο τους στο γραφείο, αλλά το χαμηλομένο και ταπεινωμένο βλέμμα του προϊσταμένου του, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή! Ο ανώτερος αξιωματικός ποτέ δεν τόλμησε να ξαναπροσβάλει, (τουλάχιστον δημόσια) άλλον αξιωματικό.
Βέβαια η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.
Μετά από αρκετούς μήνες, επινόησε ένα παράπτωμα για τον κατώτερο αξιωματικό κι έκανε μια αναφορά στον προϊστάμενό του, για να ελεγχθεί ο “παραβάτης” ο οποίος πλέον δεν βρισκόταν κάτω από τις διαταγές του.
Ο προϊστάμενος του καταγγέλοντος προσπάθησε πολύ να πείσει τον κατώτερο αξιωματικό να ζητήσει συγνώμη και να λήξει εκεί το θέμα. Όμως αυτός δεν έκανε πίσω. Το αποτέλεσμα ήταν να τιμμωρηθεί με 2 ήμερες κράτηση!
Αυτές οι 2 ημέρες κράτηση του στοίχισαν χρόνια μετά, (σαν ανώτερο αξιωματικό) το να μην πάει ποτέ στο εξωτερικό, αν και είχε όλα τα προσόντα. Αν και η ίδια υπηρεσία που δεν τον έστελνε σε ένα στρατηγείο επιπέδου σώματος στρατού στη Βαλένθια ή στη Νάπολη ή στο Στρασβούργο, δεν είχε καθόλου πρόβλημα, να τον στείλει στο ίδιο ακριβώς στρατηγείο, όταν αυτό βρισκόταν … στην Καμπούλ!
Δεν ξέρω πόσοι θα μπορέσουν να το καταλάβουν, αλλά ο συνάδελφος της ιστορίας μας, δεν το μετάνοιωσε ποτέ.
Δέκα μεταθέσεις στο εξωτερικό δεν θα μπορούσαν ποτέ να αντισταθμίσουν το ταπεινωμένο βλέμμα του προϊσταμένου, όταν ζητούσε συγνώμη!
Δέκα μεταθέσεις στο εξωτερικό δεν θα μπορούσαν να σβήσουν από την ψυχή του, την απύθμενη ξεφτίλα, που θα ένοιωθε για μια ζωή, για πάντα, αν δεν είχε αντιδράσει… ή αν είχε τρέξει σα φοβισμένο αγοράκι στη μαμά του (τον συνδικαλιστή) για να κάνει αυτό που έπρεπε ο ίδιος να κάνει, αν ήθελε να είναι αξιοπρεπής
Αν ήθελε να είναι αξιωματικός!
Ιωάννης Παρασκευάς, Σχης ε.α., ΣΣΕ 1989.
