Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δε θυμάμαι ποτέ να έχω δεί τόσους πολλούς συνταγματάρχες στο Στρατό Ξηράς. Συνολικά πέντε τάξεις ΣΣΕ είναι στο βαθμό του συνταγματάρχη αυτή τη στιγμή. Από την τάξη 1988 έως και την τάξη 1993. Τι έγινε ξαφνικά; Τόσες θέσεις συνταγματαρχών έχουμε;
Εξ όσων γνωρίζουμε, οι θέσεις των συνταγματαρχών στο στράτευμα είναι πολύ λιγότερες. Γι’ αυτό και έχουμε πλέον το προνόμιο να διαθέτουμε και συνταγματάρχες ως τμηματάρχες σε διευθύνσεις, όταν, όχι πολλά χρόνια πριν, είχαμε και αντισυνταγματάρχες διευθυντές διευθύνσεων. Προφανώς η απόφαση για την παραγωγή τόσων συνταγματαρχών δε αφορά μόνο το ΓΕΣ, αλλά και την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ.
Ως γνωστόν από το βαθμό του συνταγματάρχη και μέτα ο καθείς κρίνεται και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποστρατευτεί. Τα καλόπαιδα στην πιάτσα λένε πως στις επερχόμενες κρίσεις οι έχοντες το βαθμό του συνταγματάρχη θα βιώσουν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, καθώς πολλοί θα χαιρετήσουν. Ένα άλλο “κάγκελο” λέει πως για 2-3 χρόνια δε θα προαχθούν άλλες τάξεις σ’ αυτό το βαθμό.
Νομικά το τελευταίο μάλλον δεν είναι και πολύ σαφές. Αν η όλη ιστορία έχει την γενεσιουργό αιτία της στον περιορισμό του μισθολογικού κόστους για το Στρατό τότε αρμενίζουμε στραβά, γιατί με τέτοιες ενέργειες γίνεται ζημιά και στη δομή αλλά και στην ψυχολογία των αξιωματικών. Αν κάποιος δεν το έχει ζήσει το σκηνικό, είναι εκτός δηλαδή Στρατεύματος, δύσκολα καταλαβαίνει ποιά είναι η σημασία του να βρίσκεται ένας Αξιωματικός στον αέρα και να ξέρει πως κάθε χρόνο μπορεί να γράψει δίπλα στο βαθμό του ε.α.
Εδώ είναι προφανής η παρέμβαση ενός άλλου υπουργείου πλην ΥΠΕΘΑ κι αυτό μάλλον είναι το υπουργείο Οικονομικών. Εκεί δεν έχει παιχνίδια, τρείς το λάδι τρείς το ξύδι. Από την άλλη πλευρά το ΥΠΕΘΑ έχει ελάχιστα περιθώρια ελιγμών, όμως ενδεχομένως να υπήρχαν κι άλλες λύσεις. Προφανώς υπό το καθεστώς της πίεσης για λήψη άμεσων αποφάσεων βρέθηκε αυτή η παγκόσμια πατέντα.
Αν δεν ξέραμε πως ο Ελληνικός Στρατός πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει και κυρίως να λύνει ακόμα και τα άλυτα προβλήματα, θα ανησυχούσαμε. Αλλά στο φινάλε, ο συνταγματάρχης είναι αξιωματικός και τη δουλειά του θα την κάνει έτσι κι αλλιώς, είτε σαν τμηματάρχης είτε σα διευθυντής. Το ζήτημα είναι αν δομικά θα μπορεί το σύστημα να τρέξει και αν αυτοί οι πολλοί, καλοί και αναλώσιμοι συνταγματάρχες θα έχουν το ψυχολογικό περιθώριο να είναι παραγωγικοί και αποδοτικοί με το δαμόκελιο σπάθη της αποστρατείας πάνω απ’ το κεφάλι τους.
