Θανάσης Δαβάκης: Αριστερά και Ένοπλες Δυνάμεις

Ιδεοληψίες καταλογίζει στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Άμυνας και βουλευτής ΝΔ Λακωνίας Θανάσης Δαβάκης. Δείτε τι γράφει σε άρθρο του

 

Του Θανάση Π. Δαβάκη*

Διάβασα με προσοχή την ομιλία του Πρωθυπουργού, κ. Αλέξη Τσίπρα, στο 1ο Συνέδριο της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις και οι απόψεις που εξέφρασε αποτελούν μία ακτινογραφία του παρωχημένου και ιδεοληπτικού τρόπου σκέψης με τον οποίον η Αριστερά προσεγγίζει τα θέματα που άπτονται των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Για αυτόν το λόγο αξίζει να αναλύσουμε προσεκτικά μερικά σχετικά σημεία της ομιλίας του.

Αρχικά, ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως θεωρεί ότι η υπηρεσία στις Ένοπλες Δυνάμεις είναι απλώς ένα ακόμη δημόσιο επάγγελμα και όχι ένα βασικό λειτούργημα, υποκείμενο σε ειδικό θεσμικό καθεστώς.

Ως εκ τούτου, η διεύρυνση του συνδικαλιστικού νόμου ώστε αυτός να συμπεριλάβει τις ενώσεις των στρατιωτικών αποτελεί, σύμφωνα με το Αριστερό αναλυτικό πλαίσιο, μία αναγκαία εξομάλυνση και παρέμβαση εξομοίωσης του θεσμικού πλαισίου της στρατιωτικής υπηρεσίας με το υπόλοιπο Δημόσιο.

Δεύτερον, ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως πιστεύει ότι το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας βρίσκεται σε μία σχέση αντιπαράθεσης ή αντιπαλότητας με τους δημοκρατικούς θεσμούς και το Λαό.

Η αντίληψη αυτή καθίσταται εμφανής από τις αναφορές του στο «δημοκρατικό πρόσωπο» των Ενόπλων Δυνάμεων το οποίο «επιθυμούμε και πρέπει να επικροτούμε όταν το βλέπουμε», στους «πολλούς δημοκρατικούς και ανθρωπιστές αξιωματικούς» των Ενόπλων Δυνάμεων που ανέλαβαν τη διοίκηση και λειτουργία των κέντρων υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, στην ανάγκη η Αστυνομία να μην είναι «εχθρική προς τον πολίτη», και στην Ομάδα Δέλτα ως «σώμα βίαιης καταστολής λαϊκών αγώνων».

Τέλος, η Αριστερά φαίνεται πως αντιμετωπίζει την ανυποταξία ως απλή επιλογή, όχι ως παραβίαση μίας βασικής συνταγματικής υποχρέωσης των Ελλήνων Πολιτών.

Η αντίληψη αυτή οδήγησε τον Πρωθυπουργό στην αναφορά περί «αντικειμενικών λόγων», χωρίς περαιτέρω διευκρινήσεις, οι οποίοι οδηγούν μερικούς πολίτες σε αδυναμία εκπλήρωσης της στρατιωτικής θητείας και οι οποίοι, ως εκ τούτου, αποτελούν τη λογική βάση των νομοθετικών παρεμβάσεων της Κυβέρνησης στο νομικό πλαίσιο που καλύπτει την ανυποταξία.

Τα πράγματα δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι «ακόμη μία» δομή του Δημοσίου.

Σκοπός της ύπαρξης του στρατεύματος είναι η οργάνωση ατόμων σε αλληλεξαρτούμενες ομάδες για την άσκηση ένοπλης βίας με στόχο την προστασία της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Πατρίδας έναντι υπαρκτών εξωτερικών απειλών διαρκούς και μακροχρόνιου χαρακτήρα.

Συγκολλητική ουσία των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η Ιεραρχία, η Πειθαρχία, η Ηγεσία, και η Εμπιστοσύνη. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατιωτική ιδιότητα είναι επιλογή ζωής η οποία κινείται πέρα και πάνω από την απλή σχέση εργοδότη – εργαζόμενου και η οποία λόγω της φύσεως της δραστηριότητας είναι αναγκαίο να συνοδεύεται από ειδικούς κανόνες.

Ο συνδικαλισμός και οποιαδήποτε άλλη διαδικασία ή δραστηριότητα οδηγεί σε παραβίαση αυτών των αρχών και κανόνων δεν έχει θέση στο θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας του στρατεύματος.

Ούτε υφίσταται κάποια σχέση αντιπαλότητας μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας από τη μία πλευρά και της Δημοκρατίας από την άλλη.

Τα στελέχη που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας αποτελούν τμήμα του ευρύτερου συνόλου των Ελλήνων Πολιτών και διακατέχονται από το ίδιο συνταγματικό φρόνημα και την ίδια πολιτική παιδεία.

Εκτός αυτού, το οποίο είναι προφανές και αποτελεί λυπηρό γεγονός ότι πρέπει να αναφερθεί, είναι καιρός κάποια στιγμή να γίνει αποδεκτό από όλους ότι η ασφάλεια από εξωτερικές απειλές και η εσωτερική έννομη τάξη αποτελούν αναγκαίες συνθήκες για την ομαλή πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή και τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.

Τέλος, η ανυποταξία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως απλή επιλογή. Το ελληνικό αμυντικό σύστημα βασίζεται στην εφεδρεία για την επίτευξη της αποστολής του.

Σε αναγνώριση του σημαντικού αυτού ρόλου της εφεδρείας, ο συνταγματικός νομοθέτης ορίζει ότι όλοι οι άρρενες που είναι ικανοί να φέρουν οπλισμό πρέπει να συνεισφέρουν στην άμυνα της Πατρίδας.

Ταυτόχρονα άτομα τα οποία τεκμηριωμένα έχουν αντίρρηση βάσει συνείδησης στο να φέρουν όπλα είναι υποχρεωμένα να συνεισφέρουν με εναλλακτικό τρόπο.

Η άρνηση της παροχής αυτής της συνταγματικά προβλεπόμενης συνεισφοράς δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, ούτε να ορίζονται αυθαίρετα «αντικειμενικοί λόγοι» (για να χρησιμοποιήσουμε τη ρήση του κ. Πρωθυπουργού) που να δικαιολογούν ελαφρυντικές παρεμβάσεις στο νομικό πλαίσιο που διέπει την ανυποταξία.

Κλείνοντας, πρέπει να σημειωθεί ότι η καχυποψία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τις Ένοπλες Δυνάμεις δε θα ήταν τόσο ανησυχητική αν ο κ. Υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν είχε άκριτα υιοθετήσει, στο πλαίσιο του πολιτικού καιροσκοπισμού που τον χαρακτηρίζει και της προσκόλλησής του στη θέση της εξουσίας, την πολιτική ατζέντα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο χώρο της Εθνικής Άμυνας. Δυστυχώς, ο κ. Καμμένος αποδείχθηκε, για ακόμη μία φορά, ανακόλουθος όσον αφορά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ξεχνώντας όσα είχε υποσχεθεί σχετικά με τη στάση που θα κρατήσει απέναντι στον κυβερνητικό του εταίρο.

*Ο Θανάσης Π. Δαβάκης είναι Βουλευτής Λακωνίας της Νέας Δημοκρατίας και π. Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ