Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Το περιστατικό έχει ως εξής.
Σήμερα το πρωί και περίπου την 06:50, βρέθηκα με το ΙΧ μου έξω από το στρατόπεδο όπου βρίσκεται το ΥΠΕΘΑ στη Μεσογείων.
Κυριολεκτικά δίπλα ακριβώς από την μάντρα του στρατοπέδου, ένας στρατιώτης με στολή παραλλαγής και χωρίς κάλυμμα κεφαλής, περπατούσε αμέριμνος προς την πύλη του στρατοπέδου.
Είναι προφανές ότι ο στρατιώτης αυτός ένοιωθε πολύ άνετα να κυκλοφορεί έτσι, όντας σίγουρος ότι κανείς δεν θα τον σταματήσει για να τον ελέγξει επειδή ήταν ακάλυπτος ή, έστω, σίγουρος ότι ακόμα κι αν τον ήλεγχε κάποιος, οι συνέπειες θα ήταν μηδαμινές.
Προλαβαίνω όλους όσους θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τον στρατιώτη για ασέβεια, απειθαρχία κλπ και θα πω εκ των προτέρων, ότι ο στρατιώτης είναι ο τελευταίος που φταίει και επίσης, ότι το θέμα μας ΔΕΝ είναι το κάλυμμα κεφαλής ή ο σεβασμός στις διαταγές.
Ο στρατιώτης είναι «χθεσινός». Ο στρατός όχι. Ο στρατιώτης βρέθηκε σε ένα περιβάλλον που δεν έφτιαξε αυτός, αλλά βρήκε έτοιμο και ένα περιβάλλον που τον έκανε να αισθάνεται αυτήν την εξαιρετική άνεση. Και να σας πω κάτι;
ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ!
Το πρόβλημα δεν είναι ο στρατιώτης και το πόσο πειθαρχικός είναι. Το πρόβλημα είναι το πόσο ο στρατός μας συμβαδίζει με την εποχή του, ποια η θέση των παραδόσεων στο στρατό μας και πόσο εμείς οι ίδιοι, οι κατ’ επάγγελμα στρατιωτικοί, όντως, πιστεύουμε αυτά που λέμε και απαιτούμε από τους κατωτέρους μας, να τηρούν.
Το κάλυμμα κεφαλής, έρχεται από μια εποχή όπου ακόμα και οι πολίτες ήταν απαραίτητο για κοινωνικούς λόγους να το φορούν. Ήταν κάτι κοινά αποδεκτό και δεν προξενούσε καμιά περιέργεια η θέα ενός ενστόλου με κάλυμμα κεφαλής. Σήμερα όμως;
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το κάλυμμα πρέπει να φέρεται για λόγους τήρησης των παραδόσεων.
Καταρχήν συμφωνώ.
Αλλά … για μισό λεπτό!
Τι θα πει παράδοση; Γιατί να την τηρήσω;
Ποιο νόημα έχει η παράδοση και η τήρησή της, αν δεν είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος και ξεχωριστός;
Τι νόημα έχει μια παράδοση που με κάνει να ντρέπομαι να την τηρήσω; Και γιατί να ντρέπομαι;
Ποιο το νόημα μιας παράδοσης, την οποία ακόμα κι εγώ που είμαι επιφορτισμένος να ελέγχω την τήρησή της, αποφεύγω να το κάνω, γιατί κατά βάθος, ούτε εγώ δεν πιστεύω σε αυτήν;
Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται αυτό το κλίμα άνεσης για το στρατιώτη, ώστε πολύ απλά, να κυκλοφορεί ακάλυπτος γράφοντας όλη την ιεραρχία, την πειθαρχία, τις παραδόσεις και τους ένδοξους προγόνους μας, στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Δεν θα μακρηγορήσω.
Ένα έχω να πω, προς προβληματισμό των αρμοδίων.
Για όσα χρόνια υπηρέτησα στο στρατό και για όσα είμαι απόστρατος, ΠΟΤΕ δεν είδα στρατιώτη καταδρομέα, πεζοναύτη, τεθωρακισμένων ή της προεδρικής φρουράς, να κυκλοφορεί ακάλυπτος. ΠΟΤΕ!
Γιατί άραγε;
Για εμένα είναι ξεκάθαρο.
Γιατί είναι υπερήφανος για αυτό που συμβολίζει, αυτό το «πράγμα» στο κεφάλι του.
Θα αναρωτηθούμε, άραγε, ποτέ, όλοι οι άλλοι στρατεύσιμοι, γιατί δεν αισθάνονται το ίδιο;
