Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Η Τουρκία πάσχει από το “σύνδρομο των Σεβρών” κατά την προσφιλή τοποθέτηση του Ομ. Καθηγητή, κ. Αλέξη Ηρακλείδη στα βιβλία του. Το “σύνδρομο των Σεβρών” ουσιαστικά έχει γίνει, εδώ και πολλές δεκαετίες, μία ολόκληρη σχολή θεωρίας αποτροπής στην οποία πάτησαν οι τουρκικές ηγεσίες.
Συχνά λέμε ότι τα Κράτη και οι Διεθνείς Οργανισμοί, για να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν, είναι αναγκαίο να τα βλέπουμε, όπως τον ανθρώπινο οργανισμό.
Η Τουρκία ως χώρα είναι ένα de jure πολιτειακό μόρφωμα, δηλαδή συγκροτήθηκε από μία συνθήκη, αυτή της Συνθήκης της Λωζάννης. Αυτό είναι αναμφισβήτητο! Ωστόσο, οφείλουμε να πούμε κάτι, καθώς με το να λέμε ότι συγκροτήθηκε από τις Μ. Δυνάμεις, δε σημαίνει ότι όλα αυτά τα εγκλήματα που διαπράχθησαν από τα κεμαλικά στίφη εναντίον των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων δε διαπράχθησαν από το οθωμανικό κράτος!
Και η απάντηση που δίνεται σε όλο αυτό, ότι το οθωμανικό κράτος διέπραξε το έγκλημα της γενοκτονίας εναντίον των χριστιανικών ομάδων που διαβιούσαν στο εσωτερικού του, και τα οποία κληροδότησε στον άμεσο συνεχιστή του, το τουρκικό, είναι η μελέτη και προσέγγιση του Κινήματος των Νεοτούρκων.
Εστιάζοντας στο τι ήταν οι Νεότουρκοι και πώς κινήθηκαν, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε δύο τινά, γιατί η Τουρκία δεν έχει ενιαίο εθνικό και εθνολογικό υπόβαθρο και γιατί λέμε ότι η Τουρκία είναι ένα de jure κράτος. Αρχικά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το νεοτουρκικό κίνημα ξεκίνησε ως ένα κοινωνικό κίνημα εναντίον του Σουλτάνου, έχοντας τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά γνωρίσματα με αυτά του Κινήματος του 1876, όπου διανοούμενοι, στρατιωτικοί και πολιτικοί ζητούσαν τον εξευρωπαϊσμό του οθωμανικού κράτους, περισσότερη ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, συγχρόνως δε απαγκίστρωση από τον παρεμβατισμό των Μ. Δυνάμεων στα εσωτερικά θέματα του Οθωμανικού Κράτους.
Επίσης οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το Κίνημα των Νεοτούρκων το 1908 ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, μία πόλη που είχε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ήταν μία περιοχή στο βαλκανικό χώρο που ήδη είχαν συντελεστεί τα πρώτα επαναστατικά κινήματα εναντίον του Σουλτάνου και κατ’επεκταση εναντίον του οθωμανικού κράτους, παράλληλα δε ένας χώρος με ευρωπαϊκές επιρροές . Επίσης, όπως σημειώσαμε παραπάνω, οι Νεότουρκοι θεώρησαν το Κίνημά τους ως εξέλιξη του Νέο-οθωμανικού Κινήματος του 1876, έχοντας περισσότερο θρησκευτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (πχ. επαναστάτησαν οι στρατιωτικοί, γιατί είχαν να πληρωθούν μήνες, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας του Κράτους) και λιγότερο έως μηδαμινά εθνολογικά χαρακτηριστικά.
Αντίθετα στη βαλκανική χερσόνησο, οι λαοί που είχαν επαναστατήσει, προσπαθώντας να επεκτείνουν ήδη τα όρια του κράτους που είχαν ήδη σχηματίσει από το 19ο αι. σε εθνική βάση, ήταν λαοί με αναγνωρισμένο εθνοτικό πρόσημο, οι δύο εκ των οποίων, Έλληνες και Σέρβοι τα επαναστατικά κινήματά τους για την οργάνωση του πολιτειακού σχηματισμού τους ήταν ακραιφνώς εθνικές επαναστάσεις.
Οι Νεότουρκοι, αν και ήταν “συμπίλημα” εθνολογικό που μόνο η θρησκεία τους συνείχε, πώς αντιμετώπισαν την κοινωνική επανάσταση εναντίον του Σουλτάνου ή πιο σωστά πώς τη χρησιμοποίησαν; από τα ακραιφνώς κοινωνικά αιτία, εξέλιξαν ταυτόχρονα τον οθωμανισμό που είχε θρησκευτικό-κοινωνικό υπόβαθρο σε μία ομάδα με εθνικά χαρακτηριστικά, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο, ακολουθώντας δηλαδή το παράδειγμα των υπολοίπων βαλκανικών λαών που είχαν πετύχει με τις επαναστάσεις τους, με το να ακολουθήσουν μία παρόμοια μέθοδο, υπό το μανδύα του εθνικού θα είχαν πετύχει με τη δική τους επανάσταση. Δηλαδή με λίγα λόγια το θρησκευτικό – κοινωνικό υπόβαθρο τού προσεδωσαν και εθνικό πρόσημο και από Νέο-Οθωμανοί μετονομάστηκαν σε Νεό-τουρκοι.
Και πώς φαίνεται ότι την οθωμανική, θρησκευτικό – κοινωνική ταυτότητα θέλησαν να της δώσουν εθνικό πρόσημο, υιοθετώντας την “πρακτική” των υπολοίπων βαλκανικών λαών (που ωστόσο αυτοί ήταν αναμφισβήτητα εθνοτικα σύνολα), προκειμένου να συσπειρώσουν όλο και περισσότερες μουσουλμανικές ομάδες για τη διαμόρφωση ενός εθνικού συνόλου;;;
Στα συνέδρια Θεοδοσιούπολης (Ερζερουμ) και Σεβάστειας προσπάθησαν να δημιουργήσουν “γενικότροπα” χαρακτηριστικά μίας εθνικής ταυτότητας, η οποία θα στηριζόταν σε μία συσπείρωση με σκοπό την κατάκτηση περιοχών και τη διαμόρφωση συγκεκριμένων γεωγραφικών συνόρων.
Η Συνθήκη των Σεβρών επιτάχυνε αυτές τις εξελίξεις και τη συγκεκριμένη επιδίωξη. Έτσι το 1920 διαμορφώθηκε ο λεγόμενος τουρκικός, εθνικός όρκος (Mîsâk-ı Millî ή Millî Misak) που αποτελείται από έξι βασικά σημεία στα οποία υποδηλώνεται η πρόθεση, η οποία πρέπει να σημειώσουμε ότι ισχύει μέχρι σήμερα αν δούμε πού επιχειρούν οι Τούρκοι και ποιες είναι οι διεκδικήσεις τους, να υπάρξει ένα τουρκικό κράτος που θα περιλαμβάνει την πλειονότητα των αραβικών εδαφών, τη Θεσσαλονίκη, το Κιρκουκ, τη Μοσούλη, τη Συρία, μέχρι το Βατουμ.
Όπως καταλαβαίνουμε, η Γαλάζια Πατρίδα και η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, όχι μόνο δεν είναι μία έμπνευση του Νταβούτογλου ή του Ερντογάν ή παλαιότερα της Τσιλέρ,Ετζεβιτ κτλ. Αλλά όλη η σημερινή πολιτική τους στηρίζεται στον εθνικό όρκο τους, δηλαδή στον όρκο που συσπειρωσε ένα μουσουλμανικό συνονθύλευμα εθνοτικών ομάδων σε μία εθνική γραμμή.
Και φυσικά, δεν είμαι εγώ που θα πει το αντίθετο ότι η Τουρκία δεν έχει διπλωματικά σύνδρομα. Και επειδή έχει σύνδρομα, αυτό δηλαδή τι σημαίνει, ότι η Ελλάδα θα απωλεσει τα εθνικά δίκαιά της; Κι όπως ένας ανθρώπινος οργανισμός, όταν εμφανίζει ψυχολογικές διακυμάνσεις, αναζητάει την ιατρική βοήθεια, αφού η Τουρκία διακατέχεται από σύνδρομα, ας τεθεί υπό καθεστώς διεθνούς προστασίας, ήτοι τα κράτη των ΗΕ που δεν διακατεχόμαστε από σύνδρομα να ασκούμε τον έλεγχο στο εσωτερικό της μέχρι να επανακάμψει!
Θεωρώ, ότι οφείλουμε να σοβαρευτούμε ως Κράτος και να αντιμετωπίσει η Ελληνική Πολιτεία όλη αυτή τη τουρκολαγνεία που το τελευταίο διάστημα απλώνει τα πλοκάμια στην εσωτερική σκηνή. Δεν μπορεί η Ελλάδα να κάνει πίσω, όταν το Διεθνές Δίκαιο, η Ιστορία και η Γεωγραφία είναι με το μέρος της, απεμπολώντας δικαιώματα που είναι τεθειμένα στη βάση Διεθνών Συνθηκών!
Συγχρόνως με μία Τουρκία που δεν μπορούμε να της δίνουμε το άλλοθι των συνδρόμων, ήτοι αυτού του Σεβρών, όταν όλη η εθνική επιβίωσή της εξαρτάται από έναν εθνικό όρκο που συσπειρωσε μουσουλμανικές ομάδες στη βάση του επεκτατισμού!
Γιατί αν το πάρουμε στη βάση και μόνο της ψυχοπονιάρικης συμπεριφοράς και πάμε στη Χάγη, επειδή όπως η Δικαιοσύνη για τους ανθρώπους δίνει το προβάδισμα στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, γιατί η Διεθνής Δικαιοσύνη για τα Κράτη, να μην συμπεριφερθει το ίδιο, θέλοντας να βοηθήσει μία χώρα με υποτιθέμενα σύνδρομα;
Ας γίνει η Τουρκία καλά “ψυχικά”, ας υπογράψει ότι εναρμονίζεται με το Διεθνές Δίκαιο, σέβεται τις Διεθνείς Συνθήκες και αποδέχεται την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο (η οποία εκτός όλων των υπολοίπων είναι αποτέλεσμα των Διεθνών Συνθηκών), να αποσύρει το παράνομο casus belli με το οποίο μας απειλεί και παράλληλα τα κατοχικά στρατεύματα από την Κύπρο, και μετά από μέρους μας μπορούμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με την περίπτωσή της.
Αλλά είναι δυνατόν, η Τουρκία να πράξει όλα τα ανωτέρω; Μα η Τουρκία υφίσταται ως Κράτος στη βάση του εθνικού, τουρκικού όρκου, του Mîsâk-ı Millî ή Millî Misak. Η Τουρκία ποτέ δεν θα πάψει να επιβουλεύεται την ελληνική κυριαρχία σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο, ακόμα και την ηπειρωτική Ελλάδα.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
Τέλεια ανάλυση