Τουρκία, ο εγωκεντρισμός ενός μύθου 

ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΕΜΑΛ

Γράφει ο Υποστράτηγος ε.α. Ευάγγελος Π. Γαβρίλης , Πτυχιούχος Παιδαγωγός (ΕΚΠΑ), Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας & Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΜSc)

 

Κάποτε, όταν ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: «…Οι Τούρκοι και οι λύκοι δεν αλλάζουν ποτέ το πετσί τους ούτε και τα χούγια τους…». Οι θύμισες αυτές μου ήρθαν στο μυαλό, βλέποντας, μαθαίνοντας, ακούγοντας, διαβάζοντας, για τη ρητορική εμπάθεια των λόγων του Ρετζέπ Ταϊγίπ Έρντογαν και του σιναφιού του, αυτές τις μέρες. Ας ξεκινήσουμε όμως τις σκέψεις μας, λίγο διαφορετικά, με μια ιστοριούλα τόσο αληθινή όσο και ψεύτικη.

Ένας γεωργός είχε ένα χωραφάκι, με δένδρα πορτοκαλιού. Το καλλιεργούσε συστηματικά, το πότιζε συχνά και το ράντιζε ώστε οι καρποί, τα πορτοκάλια, να μεγαλώσουν γρήγορα, απαλλαγμένα τόσο από ζιζάνια όσο και από άλλες βλαβερές ουσίες. Καμάρωνε για την σοδειά του και ένα πλατύ χαμόγελο κυριαρχούσε στα χείλη του.

Ένα πρωινό, ένα κύμα ισχυρού βοριά, έπληξε την παραγωγή του. Τα πορτοκαλιά έπαθαν μεγάλη ζημιά και ο γεωργός μπροστά στην καταστροφή αυτήν, ένιωσε θυμό, πίκρα, οργή, έντονη καταθλιπτική συμπεριφορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως, ο άνθρωπος, για να αποφύγει την ένταση μεγαλύτερου πόνου, προσφεύγει στο μηχανισμό της απώθησης, με σκοπό  να φύγουν τα συναισθήματά του από το ΕΓΩ (συνείδηση) και να πάνε να κρυφτούν στο Εκείνο(ID), το μέρος δηλαδή της ψυχής που κατακλύζεται από απωθημένα, ενοχικές σκέψεις, φόβους και παρορμήσεις. Έτσι και έγινε.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά από λίγες μέρες, έμαθε ότι ο γιος του απολύθηκε από την δουλειά και δυσκολεύεται πολύ οικονομικά. Τι έχουμε λοιπόν τώρα. Τα συγκινησιακά ακούσματα αρνητικών συναισθημάτων, πολλές φορές, ανακαλούν παρόμοιες συναισθηματικές καταστάσεις από το ασυνείδητο και ο θυμός παίρνει την μορφή του εντόνου πόνου της οργής. Θυμός και οργή, χέρι -χέρι, αποτελούν μια εξόχως συγκρουσιακή πραξιακή συμπεριφορά. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί, κάπως παρόμοια, νιώθει τώρα, ο Ταϊγίπ Έρντογαν και το σινάφι του.

Ο Ταϊγίπ Έρντογαν, τα τελευταία χρόνια, κυριαρχούσε στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. Λαοφιλής, με εξωστρεφή ρητορικό λόγο, συνέπαιρνε τα πλήθη, δίνοντάς τους την κατεπίφαση δύναμη μιας χώρας, που γεωπολιτικά ήταν το μετερίζι της Δύσης στην Μέση Ανατολή. Πάντοτε, το ανατολίτικο παζάρι της εξωτερικής του πολιτικής, του χάριζε πολλαπλά οφέλη. Πίστευε στον εαυτό του και μεγιστοποιούσε τις δεξιότητές του. Έτσι μπορούσε να αμβλύνει τις αδυναμίες του. Είχε την ψευδαίσθηση του Σουλτάνου, που κατά τους Οθωμανούς, μπορούσε να εξουσιάζει τις ψυχές όλων των υπηκόων του. Απόδειξη, ακόμα και στο πραξικόπημα που πρόσφατα συνέβη στη γειτονική χώρα, οι πολίτες της Τουρκίας, πρόταξαν τα στήθη τους για να τον υπερασπισθούν, γεγονός πρωτοφανές για τα πολιτικά δρώμενα  της χώρας αυτής.  Σήμερα όμως, τι συμβαίνει;

Σήμερα βάλλεται από παντού. Μέσα στην Τουρκία αμφισβητείται έντονα. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν συνεχώς πτώση στο πολιτικό του προφίλ. Η αντιπολίτευση στηλιτεύει τις πράξεις και τα έργα του. Το κλίμα εφορίας γι’ αυτόν  έχει αντιστραφεί για τα καλά. Έξω από την Τουρκία, τα οφέλη που αποκομίζει είναι ελάχιστα. Η ΕΕ βάλλει συνεχώς εναντίον του με μπροστάρη την Γαλλία. Ακόμα και η Αμερική δυσανασχετεί πολλές φορές μαζί του. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνουν, ότι το άτομο αυτό νιώθει να υπάρχει μια πολλαπλασιαστική αρνητίζουσα διάθεση προς το πρόσωπό του, με έντονα συγκρουσιακά συναισθήματα που το κατακλύζουν. Η εκτόνωση τους, συνήθως, κατευθύνεται  προς εκείνη την μεριά που θεωρεί ως αδύναμη και προσιτή. Εδώ προφανώς, μπαίνει στη σκέψη του και η χώρα μας. Ας δούμε όμως και το κοινωνιολογικό πλαίσιο της Τουρκίας, σε βάθος χρόνου.

Η Τουρκία ήταν μια χώρα με έντονα τα σημάδια του απανθρωπισμού. Βέβαια, τόσο ο ανθρωπισμός όσο και ο απανθρωπισμός είναι πραγματικές εναλλακτικές καταστάσεις, όμως στην υγιή ψυχοσύνθεση του ατόμου, μόνο ο ανθρωπισμός είναι ο προορισμός του. Αυτός όμως ο προορισμός χάνεται διαρκώς και έτσι, σήμερα, ο απανθρωπισμός χαρακτηρίζει όχι μόνο εκείνους από τους οποίους αφαιρέθηκε η ανθρωπιά, αλλά κι εκείνους (αν και με διαφορετικό τρόπο), που από μόνοι τους την έχουν αφαιρέσει. Είναι μια πραγματική διαστρέβλωση, μια διαστροφή του προορισμού του ανθρώπου και αυτό οι γείτονες μας το έχουν βιώσει για τα καλά μέσα από την αναβίωση της δήθεν Οθωμανικής τους «αυτοκρατορίας» (Γαλάζια Πατρίδα).

Μέσα σε ένα λαβύρινθο ερεθισμάτων και συνάψεων, το σινάφι του Ταϊγίπ Έρντογαν, μετατρέπει την αξιακή αρχή, σε μια ουτοπιστική πραγματικότητα του τίποτα ή τα θέλω όλα δικά μου. Έτσι περιχαρακώνει τον ψυχισμό της ανθρώπινης υπόστασης, σε συναισθήματα που εκδηλώνονται με πραξιακές συμπεριφορές, μίσους και ευτελισμού του άλλου. Ο βιωμένος τους απανθρωπισμός τους οδηγεί σε μονοπάτια εγωκεντρισμού. Μην ξεγελιέστε. Δεν είναι μόνο ο Ταϊγίπ Έρντογαν το πρόβλημα της Πατρίδας μας, αλλά όλο το πολιτικό και πολιτειακό σκηνικό της Τουρκίας.

Γρηγορείτε, ίσως είναι μια λέξη, κέλευσμα για όλους μας. Τα πράγματα φαίνεται ότι μέρα με την ημέρα οξύνονται όλο και περισσότερο. Ας έχουμε και κυρίως, οι φύλακες αυτής της χώρας, αυξημένη εγρήγορση, γιατί :…

«Τον φαύλον παραφυλάττειν δει, μη καιρού λάβηται. ( Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή με τους φαύλους για να μην αρπάξουν την ευκαιρία)»

Δημόκριτος, 470-370 π.χ, Έλληνας φιλόσοφος

         


Περισσότερα άρθρα από τον Ευάγγελο Γαβρίλη:

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΓΑΒΡΙΛΗΣ


                                

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ