Του Αλέξανδρου Δρίβα, Διεθνολόγου -Συντονιστή του Τομέα Ευρασίας & Ν. Α. Ευρώπης στο ΙΔΙΣ – Research Fellow in HALC (Hellenic American Leadership Council) *
Βλέπω ότι η Γαλλία και η Ιταλία συζητούν με την Τουρκία για το πυραυλικό σύστημα Euro – Sam. Η Μ. Βρετανία ήρε το εμπάργκο κατά της Τουρκίας και ο Καναδάς πράττει το ίδιο.
Είμαστε πολύ τυχεροί που όσο η Τουρκία είχε εναντίον της εμπάργκο, καταφέραμε να εξοπλιστούμε και να μην δούμε το άνοιγμα της ψαλίδας στη στρατιωτική ισχύ εναντίον μας σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι οι σχέσεις μεταξύ των χωρών βραχυπρόθεσμες.
Η Τουρκία θα φτάσει στο τέλος του χρόνου σε 70% πληθωρισμό. Η Δύση θεωρεί ότι είναι ευκαιρία τώρα να βάλουν την Τουρκία απέναντι στη Ρωσία. Από μια Ρωσία που η Τουρκία είναι εξαρτημένη.
Πολλές φορές ένας τρόπος να ”μπλέξεις” κάποιον είναι να του δώσεις όλα όσα ζητάει και να δείξεις στον ”διεκδικητή ” του ότι τον έχει ”πουλήσει”. Όπως πάει ο πόλεμος στην Ουκρανία (είναι πολύ χειρότερη η κλιμάκωση τώρα από ό,τι ήταν ένα μήνα πριν) η Τουρκία αποκτά και δεύτερη ”Συρία” στο εγγύς εξωτερικό της. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να γνωρίζει οτι οποιαδήποτε ”απειλή” της Τουρκίας εναντίον της θα είναι πιο κούφια από ποτέ άλλοτε.
H Tουρκία, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που θα έχει με τη Ρωσία, νιώθει την ρωσική παρουσία στη Συρία, στην Αρμενία και στη Γεωργία ενώ de facto θα τη νιώθει και στη νότια Ουκρανία. Αυτά αφορούν τις ενδεχόμενες στρατιωτικές απειλές εναντίον της. Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε τις σχέσεις μεταξύ Ρωσία και Κούρδων (εντός και εκτός Τουρκίας) αλλά και το τι θα πάρει το Ιράν από τη Δύση και τι θα γίνει στο Βόρειο Ιράκ (πάλι Κούρδοι δηλαδή).
Στο εσωτερικό της Τουρκίας οι ευρασιανιστές είναι οι περισσότεροι και η Ρωσία μαζί με την Κίνα είναι πολύ αγαπητές σε σχέση με τη Δύση και τις ΗΠΑ. Η γραφειοκρατία του Ερντογάν είναι επίσης ένα κράμα υποστηρικτών των Ρώσων και των Κινέζων. Η πιθανή επιθετική ενεργοποίηση της Ινδίας, η ανάληψη (μελλοντικά) κάποιου ρόλου από το Ιράν, οι σχέσεις του Πακιστάν με τη Δύση αλλά και το αν θα μείνει κάτι όρθιο στα -stans, υποχρεώνουν την Τουρκία να γίνει μια χώρα που θα είναι στραμμένη προς την Ανατολή καθώς εκεί βρίσκονται οι απειλές της.
Παράγοντες που θα μας δείξουν επιβράδυνση ή επιτάχυνση αυτών των τάσεων είναι η επανεκλογή ή όχι του Ερντογάν (οι εκλογές του 2023 θα είναι πιθανότατα επεισοδιακές) αλλά και το πώς θα πορευτούν τα καθεστώτα του Κρεμλίνου και του Πεκίνου.
Μια πρόχειρη ματιά στο τι γίνεται στην Κίνα (Σανγκάη) θα μας πείσει ότι η ”Αραβική Άνοιξη” ως φαινόμενο μπορεί να λάβει παγκόσμιες διαστάσεις, κάτι που σημαίνει ότι το ίδιο το κράτος (ως θεσμός) απειλείται στη διεθνή πολιτική. Πολύ κακός καιρός για σχέδια και για οράματα, όσο η διεθνής πολιτική μετατρέπεται σε κινούμενη άμμο έτοιμη να πνίξει οποιονδήποτε δεν κάνει δόγμα του το ”βλέποντας και κάνοντας”.
Η Ουκρανική Αντίσταση δίνει ένα επιπλέον κίνητρο σε κάθε λαό ή κοινωνία που νιώθει καταπιεσμένη ή αμυνόμενη να εναντιωθεί προς τον ”ισχυρό καταπιεστή του”. Η Τουρκία είναι ξεκάθαρα μια χώρα η οποία έχει περισσότερους λόγους να ανησυχεί για την κοινωνική και εθνική της συνοχή καθώς το ίδιο το Κίνημα των Νεοτουρκων που ίδρυσε την Τουρκία ως κράτος, σφυρηλάτησε μια οντότητα πάνω στο φόβο αποσχίσεων (Βλ. Σύνδρομο Σεβρών).
Περισσότερα άρθρα από τον Αλέξανδρο Δρίβα:
