Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Η Συρία μέσω του Άσαντ επανακάμπτει στο προσκήνιο. Η Λιβύη είναι ένας ακόμα χώρος που θα μας απασχολήσει πολύ ακόμα. Και το Αφγανιστάν τώρα άρχισε. Ως γνώστες του παζαριού οι Τούρκοι είναι φυσικό να βρίσκονται στο προσκήνιο, καθώς όλο αυτό που συμβαίνει, είναι φυσικό να δημιουργεί συνθήκες παζαριού.
Όμως, είναι τόσα πολλά τα ανοιχτά “μέτωπα” που έχει, που φυσικό είναι, αυτήν την στιγμή στην πραγματικότητα να βρίσκεται στο κρεβάτι του Προκρούστη η γειτονική χώρα. Και είναι πολύ συγκεκριμένη η περιγραφή. “Κρεβάτι του Προκρούστη”.
Η Δύση είναι σίγουρο ότι θα ενισχύσει τα γύρω από το Αφγανιστάν κράτη για να δεχθούν τις ροές των μεταναστών. Το λέμε πολύ καιρό, από την στιγμή της κρίσης.
Αυτό κάθε άλλο παρά είναι ένα ευχάριστο νέο για τη γειτονική χώρα. Οι κερδισμένοι είναι οι Πακιστανοί, καθώς θα ενισχυθούν για πολυπαραγοντικούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή είναι εθνολογικά ίδιοι στο μεγαλύτερο μέρος τους με τους Αφγανούς (Παστούν). Όμως θα ευνοηθούν από τους Ισχυρούς κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το Ιράν, να έχει τις “μικρότερες απώλειες” κατά το δυνατόν, και δυστυχώς θα ευνοηθούν οι Πακιστανοί σε βάρος της Ινδίας.
Μπορεί να υφίστανται οι γνωστές συμμαχίες στην περιοχή, μπορεί οι Τούρκοι να έχουν σχέσεις με το Πακιστάν, αλλά πλέον, αφού η Κίνα έστρεψε το βλέμμα της στις σπάνιες γαίες και τα υπόλοιπα ορυκτά που υφίστανται στην περιοχή του Αφγανιστάν, είναι εύλογο οι Ισχυροί να προμοτάρουν το συγκεκριμένο περιβάλλον οικονομικά, και κυρίως να στρέφουν το βλέμμα τους στα εκεί πολιτειακά μορφώματα.
Να κάνουμε μία παρένθεση και να πούμε, ότι ένα λάθος των Αμερικανών ήταν, ενώ θα έπρεπε να το γνωρίζουν καθώς ο χάλυβας κρατούσε την αμερικανική οικονομία, ότι από το 2001 θα έπρεπε στο Αφγανιστάν να κάνουν focus στα ορυκτά. Οι συσχετισμοί της Παγκόσμιας Οικονομίας είχαν αλλάξει, ήδη από το 1985 με τους αναδυόμενους, αλλά δυστυχώς οι Αμερικανοί, έψαχναν το αποικιοκρατικό δόγμα μέσω της στρατιωτικής επιβολής.
Η Τουρκία προσπαθεί μέσω του παν-τουρκισμού όχι να μην χάσει ο,τι της απέμεινε από το ρόλο της στην περιοχή, αλλά δουλεύει για την επιβίωσή της, γιατί δεν ξέρουμε αν αύριο οι σχέσεις με το Πακιστάν θα είναι ίδιες. Κι ας μην ξεχνάμε κάτι. Ότι στις ΕΔ της διπλανής χώρας, οι πιλότοι μετά το πραξικόπημα του 2016, είναι πάρα πολλοί Πακιστανοί.
Το παιχνίδι των Ισχυρών παίζεται πλέον ανάμεσα σε Πακιστάν και Ιράν. Ο χρήσιμος – άχρηστος για τη Διεθνή Διπλωματία χάνει πλέον το ρόλο του και πλέον προσπαθεί να επιβιώσει. Με λίγα λόγια, τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά για την ίδια την Τουρκία. Το ότι εμείς ως Κράτος δεν κάνουμε πιο δραστικά πράγματα, δεν σημαίνει ότι οι απέναντι έχουν στρωμένο δρόμο με ροδοπέταλα.
Σήμερα θα πρέπει να εξοπλιστουμε με ακόμα περισσότερα μέσα. Δεν φτάνουν τα Rafale, δεν φτάνουν τα πλοία (που, δυστυχώς ακόμα, οι πολιτικοί μας το ψάχνουν το θέμα). Η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στην Άμυνά της. Από Ινστιτούτα Αμυντικής Τεχνολογίας που θα υπάγονται ρυθμιστικά στο ΓΕΕΘΑ μέχρι την αμυντική βιομηχανία της.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
