Μια από τις πλέον ερασιτεχνικές επιχειρήσεις τις οποίες έχει εκτελέσει ποτέ η ΕΥΠ είναι εκείνη της “προστασίας Οτζαλάν”. Ο Κούρδος ηγέτης του PKK, ενός κουρδικού εθνικού με κομμουνιστικά χαρακτηριστικά πολιτικοστρατιωτικού κινήματος, είχε βρεί στην Ελλάδα πολλούς και καλούς υποστηρικτές.
Η βασική αρχή του πολέμου “ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου” ήταν η βασική αιτία που το PKK και ο ηγέτης του Αμπτουλάχ Οτζαλάν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν πιστούς φίλους στην Ελλάδα. Αν το ψάχναμε λίγο περισσότερο το πράγμα, θα βλέπαμε ξεκάθαρα πως η όλη δομή κι οργάνωση του PKK μάλλον θύμιζε κομμουνιστική οργάνωση αντάρτικου πόλεων.
Η μεγάλη πλάκα ήταν πως στην Ελλάδα οι φίλοι της οργάνωσης αυτής ήταν όλων των αποχρώσεων, από ακραίους εθνικιστές έως και αντιεξουσιαστές. Κι εδώ είναι το παράδοξο: Η αγάπη προς τη δική μας πατρίδα δε μπορεί να μας ενώσει αλλά η υποστήριξη στους Κούρδους μπορεί.
Κάποια στιγμή εκεί στα τέλη του 1997, η Συρία που φιλοξενούσε τον Οτζαλάν και τις δραστηριότητές του “αναγκάστηκε” να πάψει να τον φιλοξενεί. Κι όπως γίνεται κάθε φορά με τους ηγέτες που διοικούν αντάρτικα, άρχισε να ψάχνει τις εναλλακτικές του καθότι τα πράγματα έσφιγγαν πολύ. Μετά από μια γύρα που έκανε σε κάμποσες χώρες και κάτω από το όχι πολύ έντονο κυνηγητό από την ΜΙΤ (τουρκική υπηρεσία πληροφοριών), κατέληξε ένα χρόνο μετά να φιλοξενείται στην Αθήνα από το φίλο και υποστηρικτή του απόστρατο του Πολεμικού Ναυτικού Αντώνη Ναξάκη (ο οποίος πρόσφατα εξέδωσε και βιβλίο) και την κ. Βούλα Διαμαντάκου, χήρα του Βασίλη Ρώτα.
Βούλα Δαμιανάκου
Η κυβέρνηση Σημίτη δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτές τις κινήσεις και εκπόνησε ένα σχέδιο για να απαλλαγεί από τον Οτζαλάν και την πίεση που της ασκούσαν οι Αμερικανοί. Το σχέδιο αυτό καθαυτό δεν ήταν άσχημο αλλά σκόνταφτε ακόμα και σε παρεμβάσεις μελών της κυβέρνησης που κάποτε είχαν υποστηρίξει το PKK επί Ανδρέα Παπανδρέου (μέσα σ’ αυτούς κι ο Άκης που τότε ήταν ΥΕΘΑ). Έτσι η πλευρά Σημίτη – εκσυγχρονιστών ανέθεσε στην ΕΥΠ που ζούσε τότε μεγάλες στιγμές λόγω της πρόθεσης της κυβέρνησης Σημίτη να ανασυγκροτήσει την υπηρεσία. Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε τον εκρηκτικό Πάγκαλο (τότε ΥΠΕΞ), το Φαήλο Κρανιδιώτη (μετέπειτα σύμβουλος του Σαμαρά, δικηγόρος τότε του Οτζαλάν στην Ελλάδα), και αρκετούς άλλους παρατρεχάμενους και υποστηρικτές του Οτζαλάν, η σούπα κόβει.
Φαήλος Κρανιδιώτης με φόντο Ελληνική σημαία και σημαία του PKK
Το πλάνο ήταν να φυγαδευτεί από τη χώρα ο Οτζαλάν με κάθε τρόπο. Έτσι στήθηκε μια ομάδα, τον φόρτωσε σε ένα κρατικό αεροσκάφος τύπου “Φάλκον” κι άρχισε τις βόλτες, βάσει σχεδίου. Τελικά έφτασε στο Ναϊρόμπι στις 2 Φεβρουαρίου του 1999 και ο Οτζαλάν μαζί με τη βοηθό του και την ομάδα συνοδείας κατέλυσαν στην πρεσβευτική κατοικία.
Ο επίλαρχος Σάββας Καλεντερίδης επιστρέφοντας από το Ναϊρόμπι
Η μεγάλη πλάκα ήταν η εμπλοκή καλών αξιωματικών όπως ο επίλαρχος Σάββας Καλεντερίδης του ΣΞ που υπηρετούσε στην ΕΥΠ και του αστυνομικού της Αστυνομίας Γιάννη Μπόμπου στην ομάδα που συνόδευε τον Οτζαλάν. Οι άνθρωποι ήξεραν πως όταν πάρουν μια διαταγή έπρεπε να την εκτελέσουν, έλα όμως που δεν έπαιρναν εντολές αλλά ήταν αποδέκτες αντικρουόμενων απόψεων και ακόμα χειρότερα εκεί στο Ναϊρόμπι που είχαν καταφύγει έπαιζαν πιο δυνατά οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί που είχαν αποφασίσει να τη “μαζέψουν” τη “Γιαγιά” όπως αναφέρονταν στον Οτζαλάν τα κωδικά μηνύματα από την Αθήνα. Το καλύτερο όμως ήταν πως είχαν να αντιμετωπίσουν και το προσωπικό της Πρεσβείας που είχε ενοχληθεί πολύ που του χάλασαν την ησυχία.
Όλοι επικοινωνούσαν με όλους και κυρίως ο Πάγκαλος που από την Αθήνα έκανε παιχνίδι και με τους Τούρκους (έμμεσα) αλλά και με του Αμερικανούς (άμεσα). Κι είχαν μείνει στην Κένυα ο ταλαίπωρος ο Σάββας παρέα με τον Φαήλο (που πήγε μετά με δικό του μέσο) που επικοινωνούσε με τους δικούς του, τον Έλληνα πρέσβη που τα είχε πάρει στο κρανίο που του χάλασαν την ησυχία και τον Οτζαλάν που μάλλον είχε συνεννοούνταν μυστικά με τους Τούρκους για να παραδοθεί.
Η απόλυτη ιστορία τρέλλας και παραλόγου. Ο Διοικητής της ΕΥΠ αντιπτέραρχος Σταυρακάκης, είχε χάσει τη μπάλλα με τον Πάγκαλο αλλά και με άλλους υπουργούς (Παπαδόπουλο και Πετσάλνικο, φουλ εκσυγχρονιστές) που ο καθένας είχε τη γνώμη και την άποψή του. Τελικά σχεδιάστηκε μια επιχείρηση διαφυγής – φιάσκο, στημένη από πριν για να “ξεφύγει” και καλά ο Οτζαλάν.
Το μεγάλο γέλιο έγινε όταν οι Τούρκοι πράκτορες, έχασαν το δρόμο κι έτσι το αυτοκίνητο που μετέφερε τον Οτζαλάν, ξέφυγε από τα άλλα δύο και πήρε από μόνο του το δρόμο για να πάει να τους βρεί. Όταν οι Τούρκοι δημοσίευσαν τα βίντεο και τις φωτογραφίες του Οτζαλάν δεμένου και φιμωμένου, παρά τη συμφωνία που είχε γίνει για το αντίθετο, στην Αθήνα έγινε κακός χαμός. Παραιτήσεις, κυβερνητική κρίση, τα μέσα να φωνάζουν, η αντιπολίτευση να οδύρεται και πάει λέγοντας. Η δεδομένη από πριν καρατόμηση του Σταυρακάκη και η αντικατάστασή του με τον Πρέσβη Παύλο Αποστολίδη, δημιούργησε τετελεσμένο καθότι από τότε και μετά όλοι οι Διοικητές της ΕΥΠ ήταν πολιτικά πρόσωπα και ουδέποτε στρατιωτικοί ή αστυνομικοί. Ο καλύτερος απ’ όλους ήταν ο κολλητός του Σαμαρά, ηλεκτρολόγος μηχανικός με ειδίκευση στις τηλεπικοινωνίες (πολύ σχετικά με την ΕΥΠ προσόντα) Θεόδωρος Δραβίλας.
Σήμερα η ΕΥΠ διοικείται από το Γιάννη Ρουμπάτη, με σπουδές ψυχολογίας και διεθνών σχέσεων ο οποίος υπήρξε και ανταποκριτής εφημερίδων και δημοσιογράφος. Σοβαρός άνθρωπος και υπεύθυνος, με αρκετά καλά πόστα και πρώην στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου. Επιστροφή στο παρελθόν λοιπόν!
