Η πανδημία του κορονοϊού έχει φέρει τα πάνω κάτω σε όλο τον κόσμο, σε κάθε χώρα, πόλη, σπίτι, επαγγελματικό κλάδο και άνθρωπο.
Όπως είναι φυσικό έχει επηρεάσει πλέον και τις Ένοπλες Δυνάμεις οι οποίες έρχονται να αντιμετωπίσουν μετά το ανοιχτό μέτωπο του Έβρου, πρώτα και κύρια την εσωτερική προστασία τους και ταυτόχρονα σε επίπεδο ενημέρωσης όπου για μια ακόμα φορά γράφεται και λέγεται ότι θέλει ο καθένας ανεξέλεγκτα.
Το τελευταίο διάστημα λοιπόν οι Ένοπλες Δυνάμεις χρησιμοποιήθηκαν – και συνεχίζεται – ποικιλοτρόπως από την κυβέρνηση μέσω των γνωστών διαύλων επικοινωνίας της διοχετεύοντας ότι θα εμπλακούν στα μέτρα και ως το φόβητρο για να «Μείνουμε σπίτι». Ο «μπαμπούλας» του Στρατού που θα βγει στους δρόμους χρησιμοποιήθηκε κυριολεκτικά χωρίς λόγο μιας και η Ελληνική Αστυνομία είναι άκρως αποτελεσματική για να μαζέψει διάφορους απερίσκεπτους αντί να σπαταληθεί το δυναμικό των ΕΔ.
Και στο ίδιο το εσωτερικό των ΕΔ όμως ο κορονοϊός έγινε αφορμή για να φουντώσει η …«παραφιλολογία» από συνδικαλιστικά όργανα μέχρι φυσικά και δημοσιογράφους. Δεν έλειψαν για παράδειγμα οι καταγγελίες για τα μέτρα που έχουν ληφθεί ή δεν έχουν ληφθεί στις μονάδες για τον κορονοϊό. Όπως και το «κυνήγι» των «κλικς» διαφόρων να ανακοινώσουν πρώτοι αποφάσεις του ΓΕΕΘΑ πριν καν ανακοινωθούν, για το αν δοθούν άδειες στους στρατευμένους και στα στελέχη λόγω ορκωμοσίας ή Πάσχα, για τα αγήματα, για τις τελετές ορκωμοσίας ή παράδοσης παραλαβής των νέων διοικητών.
Αποτέλεσμα είναι ο ίδιος ο ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος και το ΓΕΕΘΑ να τρέχουν να διαψεύδουν ή να δηλώνουν ότι δεν έχει αποφασιστεί ακόμα τίποτα ή ότι δεν έχουν γίνει συμβάντα όπως αυτά μεταφέρονται.
Η αλήθεια είναι ότι όπως όλους, ο κορονοϊός μας έπιασε στον «ύπνο» και σε ελάχιστο χρόνο ανέτρεψε τα πάντα σε όλους και σίγουρα υπάρχουν καθυστερήσεις, ελλείψεις, παραβλέψεις κάποια από αυτά δικαιολογημένα και κάποια όχι. Όπως φαίνεται μετά και τις τελευταίες αποφάσεις και ανακοινώσεις σιγά – σιγά όλα τα θέματα ρυθμίζονται.
Επειδή λοιπόν χρησιμοποιείται πολύ τώρα τελευταία η «ατομική ευθύνη» καλό θα ήταν να την έχουμε όλοι για να μπορεί να εξελιχθεί και σε «συλλογική ευθύνη» και να μην δημιουργείται αναστάτωση τόσο στο στράτευμα όσο και στην ίδια την κοινωνία.
Καλό θα ήταν λοιπόν να αναλογιστεί ο καθένας τις δύσκολες αυτές ώρες τι λέει, καταγγέλει ή διαδίδει και να δράσει με «ατομική ευθύνη», είτε αυτός είναι φορέας, είτε ένα πρόσωπο. Για να καταφέρουμε στο τέλος «συλλογικά» να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί.
