Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Μετά και τις διαδοχικές επισκέψεις του Έλληνα ΥπΕξ, κ. Δένδια σε Αλβανία και Σκόπια, τέθηκε από τα ευρωπαϊκά, θεσμικά όργανα η επιτακτική ανάγκη επίσπευσης της διαδικασίας πλήρους ένταξης αυτών των κρατών στο ενωσιακό οικοδόμημα.
Και πραγματικά αυτό που προκαλεί εντύπωση, είναι ότι η Ευρώπη και εν γένει η Δύση επαναλαμβάνει λάθη του πρόσφατος παρελθόντος. Και επίσης αποδεικνύει, ότι βρίσκεται άλλη μία φορά σε σύγχυση.
Τη δεκαετία του 1990, επειδή θεωρούσαν οι σύμμαχοι και εταίροι μας ότι κάνοντας τις χάρες της Τουρκίας στο βαλκανικό έδαφος, αυτή με τη σειρά της θα ήταν το ανάχωμα προς τη Δύση για τη μαζική εγκατάσταση των μουσουλμανικών ομάδων που ανήκαν στην πρώην ΕΣΣΔ, αντίθετα όχι μόνο δεν έγινε ποτέ αυτό, αλλά όλη αυτή η κατάσταση, όπως έχουμε αναφέρει κατά καιρούς, εξέθρεψε ένα τέρας της Διπλωματίας, ενώ παράλληλα καταστράφηκε ολοσχερώς μία κοινωνία, αυτής της Σερβίας.
Τώρα με γνώμονα την “αποπομπή” της Ρωσίας από το βαλκανικό χώρο, θέλουν με συνοπτικές διαδικασίες (αλλά δεν μπορεί φυσικά να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς τη συναίνεση της Ελλάδας λόγω των εθνικών ζητημάτων που φέρει με Αλβανία και Σκόπια) να εντάξουν άμεσα τις χώρες αυτές στην Ένωση.
Το πρώτο λάθος που αφορά όλο το ενωσιακό οικοδόμημα είναι, χωρίς να υφίστανται οι κατάλληλοι, θεσμικοί μηχανισμοί πάνε να κάνουν τα λάθη των δεκαετιών 1990-2000 που προσχώρησαν βαλκάνιες και ανατολικές χώρες στην ΕΕ. Και φυσικά τα προβλήματα φαίνονται με τη συμπεριφορά του Όρμπαν και των Βουλγάρων που λειτουργούν ως ο δούρειος ίππος της Ρωσίας στον ενωσιακό χώρο.
Δηλαδή για άλλη μία φορά θεωρούν ότι λύνεται ένα πρόβλημα, με το να το βάλουν κάτω από το χαλί. Δυστυχώς, εκτός από τη νομική και την οικονομική γνώση, οι ηγήτορες του Θεσμού της ΕΕ έπρεπε να έχουν γνώση των Επιστημών, της Κοινωνιολογίας, Εθνολογίας και Ιστορίας. Τα σλαβικά φύλα και κάθε άλλο παρά είναι αδόκιμο επιστημονικά να ειπωθεί, για να κατανοηθεί το πώς λειτούργησαν συμπεριφορικά μέχρι την οργάνωση του κοινωνισμού τους (αλλά και πώς μέχρι σήμερα στη βάση της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας είναι διαμορφωμένη η συμπεριφορά τους) θα πρέπει να τους παραλληλίσουμε με τα τουρκομανικά φύλα.
Ας ανοίξουν οι ηγήτορές μας ένα βιβλίο βυζαντινής και μεσαιωνικής Ιστορίας, και θα κατανοήσουν το συμπεριφορικό υπόβαθρο των σλαβικών φύλων, που η μόνη διαφοροποίησή τους με τους τουρκομανους είναι ότι ο κοινωνισμός τους επήλθε συναρτήσει του εκχριστιανισμού τους. Να το πούμε απλοϊκά τελείως για να γίνονται κατανοητά κάποια πράγματα, επειδή οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες έβλεπαν τα αραβικά -και μετέπειτα χρονικά- τα υπόλοιπα μουσουλμανικά φύλα να κατακλύζουν την ανατολική περιφέρεια και θέλοντας να προστατεύσουν το βαλκανικό χώρο από αυτές τις επιδρομές, άρχισαν να εκχριστιανίζουν τους Σλάβους που από τον 9ο αι. σταδιακά εποικούσαν το βαλκανικό χώρο, προκειμένου να τους χρησιμοποιούν ως φύλακες του βαλκανικού θέματος (δηλαδή της βαλκανικής περιφέρειας). Όμως φυσικά και αυτό το είδαμε ιστορικά, οι Σλάβοι δεν μπόρεσαν να κοινωνικοποιηθούν στις επιταγές του εκπολιτισμού τής τότε εποχής, συνέχισαν όχι μόνο την επιθετική συμπεριφορά τους, αλλά διακύβευσαν και τα συμφέροντα της Βασιλεύουσας.
Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν ότι με το να βάλουν τα Σκόπια στην ΕΕ καταφέρουν την απομάκρυνση του ρωσισμού από το σκοπιανό περιβάλλον, αυταπατώνται.
Προσωπικά, γεννήθηκα σε μια πόλη που πιο κοντά είναι να πάω οδικώς στην πρώτη πόλη των Σκοπίων, το πάλαι ποτέ ελληνικό Μοναστήρι (που ακόμα μυρίζει Ελλάδα, καθώς κάθε γωνιά έχει τα κτίρια που οι Έλληνες αφήσαμε), παρά να πάω στο Αμύνταιο, τη δεύτερη πόλη του νομού Φλώρινας.
Οπότε, από αυτό και μόνο γίνεται αντιληπτό, και μετά την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, ότι υφίσταται η γνώση, βάσει της επιτόπιας επαφής, ότι ο συγκεκριμένος λαός, επειδή δεν είναι εθνολογικά ταυτόσημος πάντοτε θα λειτουργεί στη βάση των επιμέρους εθνικών ταυτοτήτων που έχει στο εσωτερικό του, ενώ το ίδιο το κράτος είναι δούρειος ίππος σλαβικών επιρροών (Βουλγάρων και Ρώσων), για να μην πούμε των Τούρκων μέσω των αλβανοφώνων.
Το δεύτερο λάθος βάσει των ανωτέρω είναι, ότι όλο αυτό θα αποβεί για μία ακόμη φορά σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, μετά την ονοματοδοσία του σκοπιανού κρατιδίου με το ελληνικό, ιστορικό όνομα της Μακεδονίας. Γιατί πρέπει να πούμε αυτό. Και που προσχώρησε η Βουλγαρία σε ΝΑΤΟ και ΕΕ σταμάτησε την αλυτρωτική συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα; Όχι, φυσικά. Αφού χρησιμοποίησε (και θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί) τα Σκόπια, που ακόμα και αν προσχωρήσουν στην ΕΕ, επειδή όπως είπαμε αποτελεί πανσπερμία φυλετικών ομάδων (και με δάχτυλο της Ρωσίας πολύ περισσότερο τώρα) θα συνεχίσει να δημιουργεί θέματα στην Ελλάδα με το ονοματολογικό… Γιατί η Συμφωνία των Πρεσπών γιγαντωσε το ονοματολογικό και κάθε άλλο παρά το εξισορρόπησε.
Η μόνη λύση που σε αυτή πρέπει να κινηθεί το ελληνικό κράτος, είναι προκειμένου να προστατεύσει όσον το δυνατόν περισσότερο τα συμφέροντά του, επιβάλλεται να προάγει μια λύση, όπου το συγκεκριμένο κρατίδιο να λειτουργήσει ως χώρα κραδασμών, μια περιοχή όπου όλες οι μειονοτικές ομάδες στο εσωτερικό του θα αναγνωριστούν (έχουμε εμείς τους Βλαχόφωνους Έλληνες), συγχρόνως δε να μεταφερθούν όλοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες (ως κράτος ταυτοποίησης) και φυσικά για να μην δημιουργηθεί σφηκοφωλιά του μουσουλμανισμού να τεθεί το συγκεκριμένο κρατίδιο υπό επιτήρηση ΝΑΤΟ και Ελλάδας (ως εκπρόσωπος της ΕΕ).
Τα Σκόπια όχι μόνο δεν μπορούν να επιβιώσουν ως κράτος (σε 1000 θεσμικά όργανα να ενταχθούν, να το πούμε απλοϊκά), αλλά για την Ελλάδα θα είναι ταφόπλακα των δικαίων της, μετά μάλιστα από τη Συμφωνία των Πρεσπών, που ενώ δεν τηρείται, και όλοι όσοι διαμένουμε στα σύνορα το ξέρουμε ότι δεν τηρείται, απλά και μόνο επισκεπτόμενοι τα Σκόπια, αλλά δεν κάνουμε και κάτι ως Κράτος (αφού υφίσταται ως άρθρο μέσα στη Συμφωνία ότι η μη συμμόρφωση των Σκοπιανών, αυτομάτως σημαίνει κατάπτωση της Συνθήκης) για να προστατεύσουμε την Ιστορία μας. Και φυσικά τα Σκόπια ενώ ήταν ένας δούρειος ίππος των Βουλγάρων μέχρι τώρα, πλέον θα καταστεί και των Ρώσων (σε μεγαλύτερο βαθμό από τον ήδη υπάρχοντα).
Και φυσικά τίθεται ένα εύλογο ερώτημα (προβληματισμός). Κανένα κράτος δεν μπορεί να προσχωρήσει σε Διεθνή Θεσμό αν δεν είναι κυρίαρχο. Τα Σκόπια ως κυρίαρχο κράτος προσχώρησαν στο ΝΑΤΟ, οπότε πώς μπορεί να αλλάξει το καθεστώς τους, όταν ως γνωστόν τέτοιου είδους αλλαγές γίνονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, όπως είναι ο πόλεμος ή η εσωτερική μεταβολή των πολιτειακών θεσμών, λχ μετά από πραξικόπημα;
Και η απάντηση που δίνεται είναι, ότι η Διπλωματία όλα τα μπορεί, αν υφίσταται η βούληση. Ολόκληρη Ουκρανία διαμελίστηκε, επειδή το πιο απλό, εθελούσια φυσικά, δεν εφαρμόστηκε από τους Δυνατούς και είναι η Συμφωνία Μίνσκ 2. Φυσικά, τα Σκόπια περισσότερο έχουν τα χαρακτηριστικά ενός de facto κράτους, παρά ενός κυρίαρχου. Εδώ με το Κόσοβο παίζει η Διπλωματία, το πλέον de facto κράτος . Και τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος της Δύσης είναι ένα κυρίαρχο κράτος που το βόρειο τμήμα του είναι υπό κατοχή.
Οπότε στη Διπλωματία αντιλαμβανόμαστε ότι όλα είναι μόνο ζήτημα πολιτικής βούλησης, και ως αποδεικνύεται το Διεθνές Δίκαιο αναφέρεται για λόγους εντυπωσιασμού (να το πούμε ευγενικά).
Τέλος, όσον αφορά την Αλβανία. Θα κάνω μια απλή ερώτηση. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επιθυμούν με έμμεσο τρόπο να βάλουν την Τουρκία στην ΕΕ;
Αν δεν αλλάξουν οι μηχανισμοί ένταξης των Κρατών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα (και μίλησα πριν τρεις μέρες για τη “βιτρίνα” του ευρωπαϊκού κεκτημένου), η Ελλάδα οφείλει για τα συμφέροντά της και την ίδια την επιβίωσή της να μην συναινέσει στην ένταξη αυτών των κρατών στο ενωσιακό περιβάλλον. Και ένας από τους μηχανισμούς θα είναι, αφού πάνε οι Ευρωπαίοι να καταργήσουν το veto, και οι αποφάσεις να λαμβάνονται με πλήρη ομοφωνία, να υπάρξει άρθρο αποπομπής μίας χώρας από τον Θεσμό, στην περίπτωση που θίγονται από τη συμπεριφορά της τα εθνικά συμφέροντα μίας χώρας εταίρου.
Και στο κάτω κάτω και επανερχόμενη στο σκέλος ΝΑΤΟ, αφού υφίσταται το σχετικό άρθρο 12, που μιλάει για το δικαίωμα αναθεώρησης του Καταστατικού όταν αλλάξουν οι πολιτικό-διπλωματικές συνθήκες, η Ουκρανία είναι μια τέτοια συνθήκη, και ως εκ τούτου οφείλουμε να δούμε και το καθεστώς κρατιδίων, όπως είναι τα Σκόπια, όπως επίσης και την παράμετρο για την αποπομπή ενός κράτους από τον Οργανισμό.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
