* Του Συνταγματάρχη (ε.α.) Κωνσταντίνου Τσιάκαλου
Προέδρου και Γενικού Διευθυντή της MSETT Hellas ΚΟΙΝΣΕΠ
Η περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή πως η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, αποτελεί μάλλον μια παραδοχή της προσπάθειας των δυτικών κοινωνιών να μας εντάξουν στη δική τους κουλτούρα παρά μια πραγματικότητα που αντανακλά τα Εθνικά μας χαρακτηριστικά.
Η Ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους αρχίζει με την επανάσταση του 1821, αλλά μάλλον τελειώνει την ημέρα της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια. Είναι γεγονός, αποδεδειγμένο πλέον, πως η σύγχρονη Ελλάδα, ως κράτος της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελούσε το θεματοφύλακα της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας.Με την πάγια πρακτική του “διαίρει και βασίλευε”, ο “μεγάλος ασθενής” της Εγγύς Ανατολής, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δηλαδή, υπέστη την πρώτη σοβαρή φθορά από τη στιγμή που οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν την ίδρυση ενός κράτους – αντίβαρου στην Οθωμανική παντοδυναμία. Τόσο η Αγγλία και η Γαλλία, όσο και η Ρωσία τότε, αντιλήφθηκαν πως τα δύο κράτη στο Αιγαίο είναι καλύτερα από ένα. Επίσης, η σαφής ανάγκη για πλήρη έλεγχο της εξόδου της Μαύρης Θάλασσας άρα και του στόλου της Ρωσίας στη Μεσόγειο υπήρξε σοβαρό κίνητρο για την επέκταση του αρχικά μικρού κράτους σε μεγαλύτερο και πιο ισχυρό, από την πλευρά των δυτικών δυνάμεων.
Ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής των βασιλείων – δημοκρατιών της Ευρώπης σε αντίθεση με το βραχυπρόθεσμο και εν ολίγοις περιορισμένης οπτικής σχεδιασμό που άπτεται της κουλτούρας των λαών της ανατολής, επέδρασε καταλυτικά στην Ελληνική υπόθεση. Η πίεση που δέχτηκε και δεχόταν ο Ελληνικός λαός, οι πολιτικοί που τον εκπροσωπούσαν αλλά και συνολικά η χώρα, είχε μια θετική και μια αρνητική πλευρά: Η αρχικά μικρή Ελλάδα έγινε μια χώρα τριπλάσια σε μέγεθος και πληθυσμό, αλλά πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα απεμπολώντας ταυτόχρονα τη δυνατότητα να γίνει μια δεύτερη Ελβετία, όπως την οραματίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Η συμμετοχή της Ελλάδας και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους υπήρξε καταστροφική για τον τόπο ποικιλοτρόπως. Οι νεκροί ήταν αμέτρητοι, τα εσωτερικά πάθη τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα και οι Έλληνες της Μικράς Ασίας είτε σφαγιάστηκαν είτε εγκατέλειψαν τις πατρογονικές εστίες. Το τίμημα του Εθνικού Διχασμού και του Εμφυλίου Πολέμου και οι συνέπειες τους μέχρι και σήμερα υπήρξε σημείο αναφοράς για πολλές γενιές. Οι ιδεολογικές αιτίες και των δύο αυτών καταστροφικών αντιπαραθέσεων ήταν σαφώς υποδεέστερες των προσωπικών και κοινωνικών κινήτρων που τις προκάλεσαν και τις γιγάντωσαν.
Ποιός ήταν αλλά και είναι ο ρόλος των Ευρωπαίων και Αμερικανών συμμάχων μας; Σαφώς και έχουν επενδύσει στον τόπο μας για να διασφαλίσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Όμως το κάνουν με έναν τρόπο που αφήνει ένα σοβαρό κενό: Αγνοούν πως διαθέτουμε διαφορετική κουλτούρα από αυτούς και μας αντιμετωπίζουν σκληρά όταν αντιδρούμε ακατανόητα γι’ αυτούς. Η θέση μας ιστορικά ήταν πάντα να αποτελούμε το προπύργιο των επιθέσεων των λαών της ανατολής προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Η καθολική αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά των Ιταλών και Γερμανών που σηματοδοτήθηκε από την 28η Οκτωβρίου 1940, προσέθεσε και κάτι ακόμα: Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί πλέον το σημείο αναφοράς της καθολικής και γενικευμένης αποφασιστικής αντίστασης ενός ολόκληρου λαού ενάντια σε έναν εχθρό που δε σεβάστηκε την ιστορική του διαδρομή και το εθνικό του φρόνημα.
Κι αν αυτό δε λέει τίποτα σε άλλους λαούς που πολεμήσαμε μαζί τους σε δύο πολέμους ως σύμμαχοι πλάι – πλάι, μάλλον οφείλουμε να τους το υπενθυμίζουμε διαρκώς γιατί πιθανότατα το ξεχνάνε, σκοπίμως ή όχι. Η Ελλάδα ανήκει στο λαό της πρωτίστως, στην ιστορία της και στην παράδοσή της, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί το σημείο αναφοράς του όρου Έθνος. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι συμβολικά και σημειολογικά η ζωντανή απόδειξη μιας δύναμης του παρελθόντος που αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και επιβίωσε χάρη στις θυσίες του λαού της και των αξιών που αυτός πρεσβεύει. Τα μειονεκτήματα αυτού του λαού είναι πολλά, αλλά μάλλον τελικά είναι ο “περιούσιος” λαός αφού καμία καταστροφή δεν τον κατέστρεψε και καμία εξωτερική δύναμη δε φαίνεται ικανή να τον καταβάλλει. Αρκεί να είναι ενωμένος, με στόχους, με όραμα και πίστη στις δυνατότητες και στην αξία του. Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι απτή απόδειξη σ’ αυτό κι ας την εορτάζουμε ως τέτοια.
