Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Όλα αυτά τα 200 χρόνια έχουμε διαβάσει κι ακούσει τα πάντα για την αλήθεια και την ακρίβεια των γεγονότων της επανάστασης.
Για εμένα η αλήθεια είναι ότι την επανάσταση την έκαναν κανονικοί άνθρωποι. Σαν εσάς και σαν εμένα.
Άλλοι είχαν φιλοδοξία, άλλοι ήταν τυχοδιώκτες, άλλοι προδότες, άλλοι ιδεολόγοι, άλλοι αρχαιολάτρες, άλλοι αγνοί και άδολοι αγωνιστές που οραματίζονταν ελευθερία, άλλοι ήταν χριστιανοί και άλλοι φαντάζονταν την ανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, άλλοι απλώς ήθελαν να πλουτίσουν κι άλλοι να πάψουν να είναι σκλάβοι.
Όμως κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, προέκυψε μια κοινή συνισταμένη. Μια αόρατη δύναμη που πυροδότησε μια σειρά ιστορικών γεγονότων που σήμερα είναι αδιαμφισβήτητα.
Μάχες έγιναν. Άνθρωποι σκότωσαν και σκοτώθηκαν. Πόλεις καταλήφθηκαν και λεηλατήθηκαν. Πλοία βυθίστηκαν. Άνθρωποι πείνασαν και κακοποιήθηκαν. Άνθρωποι μεγαλούργησαν ή εγκλημάτησαν.
Κι εν τέλει στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, έμεινε μια ηρωική αίσθηση και μια υπερηφάνεια. Τα γεγονότα εξωραΐστηκαν και εξηγήθηκαν με ένα συγκεκριμένο εθνικό αφήγημα.
Μήπως όμως, αυτό δεν είναι που έχει τελικά σημασία; Το ποιοι τελικά θέλουμε να είμαστε; Και το πώς θέλουμε να είμαστε;
Ίσως και σήμερα, αν υπάρχει κάποια αξία στον εορτασμό της συμβολικής επετείου των 200 χρόνων, να είναι αυτή ακριβώς.
Να αναστοχαστούμε τι έγινε αυτά τα 200 χρόνια, να αποφασίσουμε ποια και πώς θέλουμε να είναι η συνέχεια και, επιτέλους, να την δημιουργήσουμε!
