Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Μετά από 20 περίπου χρόνια, υπάρχει νοήμων άνθρωπος στον πλανήτη γη, που να μην αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα της επιχείρησης της συμμαχίας ΝΑΤΟ και κάποιων άλλων χωρών, στο έδαφος του Αφγανιστάν;
- Γιατί έγινε αλήθεια;
- Ποιους σκοπούς εξυπηρέτησε;
- Είχε κάποιο όφελος;
- Αντιμετώπισε έστω λίγο την διεθνή φονταμενταλιστική ισλαμική τρομοκρατία;
- Υπάρχει, έστω, κάποιο δίδαγμα, από όλη αυτή την ιστορία;
Έχοντας την τύχη-ατυχία, να υπηρετήσω κι εγώ εκεί, επί σχεδόν 7 μήνες, το 2004 και μάλιστα στον τομέα των πληροφοριών, έχω να καταθέσω τη δική μου οπτική, πάντα βέβαια με κάθε επιφύλαξη.
Ο πραγματικός λόγος που έγινε η επιχείρηση δεν ήταν ποτέ η ισλαμική τρομοκρατία, οι Ταλιμπάν ή η απελευθέρωση των Αφγανών από αυταρχικούς φυλάρχους.
Η επιχείρηση έγινε, κατά τη γνώμη μου, για έναν και μόνο ουσιαστικό λόγο. Οι ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα, αρχικά στην Κίνα (με την οποία συνορεύει το Αφγανιστάν) και στο Ιράν, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, το οποίο με δυο λόγια έλεγε:
«Κίνα και Ιράν, είμαστε ΕΔΩ! Μπορούμε να βρεθούμε οπουδήποτε. Δεν θα σας αφήσουμε ΠΟΤΕ να συνεργαστείτε. Δεν θα επιτρέψουμε στην Κίνα, ΠΟΤΕ, να έχει φθηνή ενέργεια και στο Ιράν, ΠΟΤΕ να εξάγει την ενέργειά του. Και για αυτό το σκοπό είμαστε ικανοί, να κάνουμε τα ΠΑΝΤΑ!»
Για αυτό «ανακαλύφθηκαν» δεκάδες δικαιολογίες και προσχήματα:
- Απελευθέρωση του Αφγανικού λαού.
- Δικαιώματα στις Αφγανές γυναίκες.
- Καταπολέμηση των ναρκωτικών.
- Καταπολέμηση της αυθαιρεσίας των πολεμάρχων-φυλάρχων.
- Καταπολέμηση θυλάκων τρομοκρατών.
- Καταπολέμηση του φανατικού ισλάμ.
- Ανασυγκρότηση της χώρας, κλπ, κλπ, κλπ …
Τι είδος κράτους είναι το Αφγανιστάν
Τα περισσότερα από τα ανωτέρω πραγματικά ίσχυαν και ισχύουν και όχι μόνο για το Αφγανιστάν. Χιλιάδες άνθρωποι, καταρχάς Αμερικανοί πολίτες, αλλά και χιλιάδες άλλοι δυτικοί, στρατιωτικοί, υπάλληλοι διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ (όχι σαν κι αυτές στη Λέσβο) αγωνίστηκαν, προσπάθησαν ειλικρινά και πολλοί έδωσαν και τη ζωή τους. Ίσως, όπως κάποτε έκαναν οι αγνοί φιλέλληνες στον ελληνικό αγώνα για ελευθερία το 1821. Με ειλικρινή πίστη, αγωνιστικότητα, αγάπη για τον συνάνθρωπο και προσήλωση στα ανθρωπιστικά ιδεώδη.
Όμως τα πράγματα στο Αφγανιστάν, ποτέ δεν ήταν, είναι, ούτε και θα είναι, ίδια ή παρόμοια με μια χώρα στη Δύση. Κι αυτό είναι κάτι που οι Αμερικανοί, ακόμα και οι πλέον μορφωμένοι, αδυνατούν να καταλάβουν.
Οι Αφγανοί, όπως και αρκετοί μη δυτικοί, απλά, ΔΕΝ επιθυμούν, ντε και καλά, να απελευθερωθούν! Ίσως γιατί δεν αισθάνονται υπόδουλοι. Ίσως γιατί αυτό που εμείς ονομάζουμε υποδούλωση, για αυτούς είναι τρόπος ζωής. Οι Αφγανοί, ποτέ δεν θέλησαν πραγματικά ένα κράτος που να λειτουργεί στα πρότυπα ενός δυτικού έθνους κράτους.
Οι Αφγανοί ΔΕΝ υπάρχουν! Υπάρχουν Παστούν, Τατζίκοι, Τουρκμένοι, Ουζμπέκοι, Χαζάροι, και αμέτρητες άλλες μικροομάδες, ανακατεμένες σε εκατοντάδες θύλακες σε μια απέραντη ορεινή χώρα, που δεν έχει διάθεση, να σταματήσει να λειτουργεί με τον πατριαρχικό τρόπο που γνωρίζει και με μοναδικό συνδετικό κρίκο, το Ισλάμ. Τη μόνη του σταθερά στη ζωή. Α, και τη παπαρούνα (όπιο)! Το μοναδικό προϊόν που ευδοκιμεί στα μέρη αυτά, ώστε να παράγει ένα ικανοποιητικό εισόδημα για να ζήσει κανείς την οικογένειά του. Κάτι που δεν θεωρεί κακό, γιατί, πολύ απλά, είναι αυτό που έκαναν πάντα, οι προπαππούδες του, οι παππούδες του, οι γονείς του και θα συνεχίζουν να κάνουν και τα παιδιά του, όταν πεθάνει.
Και μην αυταπατόμαστε. Οι περισσότεροι Αφγανοί, είναι περήφανοι άνθρωποι. ΔΕΝ έχουν φύγει για την Δύση. Δεν θέλουν να έρθουν στη Δύση. Είναι εκεί κι είναι πάρα, πάρα, πάρα πολλοί!
Η αλήθεια είναι, ότι στα μέρη όπου βρέθηκαν δυτικά στρατεύματα στη χώρα, υπήρχε ομαλότητα. Η ζωή κυλούσε κανονικά. Κάποιοι θεσμοί λειτουργούσαν στοιχειωδώς. Κάποια υγειονομική περίθαλψη προσφέρονταν στους ανθρώπους. Το καταλάβαιναν και το εκτιμούσαν. Μια υποτυπώδης οικονομική ζωή ξεκίνησε.
Και μετά, τι; Οι δυτικοί φεύγουν!
Υποθέτω πώς η σινο-αμερικανική κόντρα δεν θα τελειώσει εδώ. Απλά οι δυο πλευρές βρήκαν άλλους τρόπους και μέσα πιο εξελιγμένα, για να αντιμετωπίζουν η μια την άλλη.
Οι πονηροί Κινέζοι όμως, δεν εμφανίστηκαν ΠΟΤΕ! Απεναντίας οι δυτικοί, έχουν δημιουργήσει έναν αστικό μύθο στην Ασία, σύμφωνα με τον οποίο, μπλέκονται παντού, έρχονται, τα ανακατεύουν όλα και μετά ….. φεύγουν και μας αφήνουν στη μοίρα μας, ίσως και χειρότερα από πριν, αφού στο μεταξύ, πολλοί σκοτώθηκαν, αλλά και ακόμη περισσότεροι έγλυψαν λίγο ένα κοκαλάκι ενός άλλου είδους ζωής, καλύτερης από τη δική τους, που όμως ποτέ δεν θα μπορέσουν να έχουν.
Οι καλύτεροι από αυτούς, το παίρνουν απόφαση, μένουν εκεί και συνεχίζουν τη ζωή τους. Κάποιοι άλλοι, έρχονται στη Δύση λαθρομετανάστες. Οι χειρότεροι έρχονται και μας σκοτώνουν με βόμβες-γιλέκα, μαχαίρια, φορτηγά που πέφτουν στο πλήθος κλπ επικαλούμενοι τον Αλλάχ!
Εγώ δεν θα τους δικαιολογήσω, αλλά όλα έχουν την εξήγησή τους. Και δεν είμαστε πάντα με την πλευρά των καλών. Δεν ξέρω καν, αν υπάρχει, τέτοια πλευρά…
Θα κλείσω με τα λόγια μιας νεαρής έφηβης αμερικανίδας που άκουσα σε ρεπορτάζ την εποχή της αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν:
«Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς θα καταπολεμηθεί η τρομοκρατία, επειδή εμείς θα καταλάβουμε μια από τις πιο φτωχές χώρες στο κόσμο…»
