Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, σχεδίασαν κι εκτελούν, για μια ακόμα φορά, στρατιωτική επιχείρηση με μεγάλο κόστος κι αβέβαια αποτελέσματα. Η επιχείρηση στο Αφρίν κατά των Κούρδων φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσματα, κυρίως λόγω του μη ρεαλιστικού σχεδιασμού της και της έλλειψης απολύτως συγκεκριμένων αντικειμενικών σκοπών (objectives). Οι απώλειες είναι σημαντικές και το κέρδος από την επιχείρηση “Κλάδος Ελαίας” σχεδόν μηδενικό. Οι Κούρδοι έχουν αναθαρρήσει και οι Αμερικανοί φαίνεται να τους ενισχύουν και να τους στηρίζουν σ’ αυτή τη διαμάχη.
Το γεγονός πως οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις μετά το πραξικόπημα του 2016 βρίσκονται σε βαθιά κρίση έχει πλέον αποδειχτεί. Δεν υπάρχει Τούρκος στρατιωτικός που να μη φοβάται πως θα χαρακτηριστεί “γκιουλενιστής”. Από τον Τούρκο Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Ακάρ έως και τον τελευταίο Τούρκο διοικητή έχει διαχυθεί ο φόβος και η ανασφάλεια. Η προσπάθεια που κάνουν όλοι οι στρατιωτικοί στην Τουρκία ν’ αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, έχει σημαντικές επιπτώσεις τόσο στην εσωτερική λειτουργία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων όσο και στο ΝΑΤΟ. Συγκεκριμένα, στη Συμμαχία, τα πρόσωπα των Τούρκων στρατιωτικών που βλέπουμε πλέον είναι σκυμμένα, επιφυλακτικά και καχύποπτα.
Πως λοιπόν ένας τέτοιος στρατός θα εκτελέσει επιτυχή στρατιωτική επιχείρηση; Ακόμα κι να τα μέσα που διαθέτει είναι ανώτερα, δεν παύουν αυτά να τα χειρίζονται άνθρωποι. Πολλές οικογένειες Τούρκων στρατιωτικών έχουν κλάψει τα παιδιά τους τον τελευταίο καιρό. Τα φέρετρα με την τουρκική σημαία επάνω τους έχουν πληθύνει και η τουρκική κοινωνία (τουλάχιστον οι ελίτ) δεν το ανέχονται αυτό.
Ως αντιστάθμισμα λοιπόν της εσωτερικής αντίδρασης της Τουρκικής (έστω και ολίγον φιμωμένης) κοινής γνώμης για το Αφρίν ήρθε ο αντιπερισπασμός στο Αιγαίο και τα νταηλίκια στα Ίμια και την Κύπρο. Νταηλίκια άνευ ουσίας και σκοπού, μόνο για την καλλιέργεια κλίματος τσαμπουκά και επιβολής, γιατί σε καμία περίπτωση η Τουρκία δε θέλει ν’ ανοίξει κι άλλα μέτωπα. Όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση και τίποτα άλλο. Ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα έχει προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τις πρακτικές των Τούρκων εδώ και καιρό. Ο Ερντογάν έχει ξεπεράσει τον εαυτό του και προσπαθεί να βγεί από την πολύ δύσκολη κατάσταση που ο ίδιος έχει οδηγήσει τη χώρα του με τρόπο που δεν είναι αρεστός στα μεγάλα αφεντικά της Μεσογείου.
Από την άλλη πλευρά μια ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ελληνική κυβέρνηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως αυτή του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, δεν πιάνει καλά τα μηνύματα που έρχονται απ’ όλες τις πλευρές. Συμπληρώνεται δε από μια ξεδοντιασμένη αντιπολίτευση (ΝΔ) κι ένα πεθαμένο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ που έχει σαφώς χάσει το πατριωτικό πρόσωπο και τη δυναμική του ιδρυτή του.
Υπάρχει τελικά κίνδυνος από την πλευρά της Τουρκίας; Και ναι και όχι. Είναι θέμα διαχείρισης και θέμα στρατηγικής και αντιδράσεων. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, παρά την οικονομική κρίση που τις μαστίζει σε πολλά επίπεδα, είναι παρούσες, έτοιμες και με υψηλό ηθικό. Ίσως κάποιων, ειδικά λόγω της οικονομικής κρίσης, να γυαλίζει το μάτι τους λίγο περισσότερο. Κι αυτό οι Τούρκοι το γνωρίζουν. Όπως επίσης γνωρίζουν και το γεγονός πως σε κρίσιμες στιγμές για τους Έλληνες δεν έχει δεύτερη κουβέντα. Υπάρχει και η άλλη μετάφραση βέβαια: Η πολιτική ηγεσία και οι ικανότητες της. Κι εκεί δεν έχουμε να πούμε πολλά γιατί ακριβώς εκεί πάσχουμε, είναι το ευαίσθητο σημείο μας.
Από την πλευρά της Τουρκίας βλέπουμε μια συμπεριφορά θρασύδειλου παίκτη. Κι όπως έλεγε κι ένας κορεάτης δάσκαλος του TAE KWON DO, στο θρασύδειλο χρωστάς μόνο ένα χτύπημα. Η ερώτηση είναι λοιπόν, μπορεί η Ελλάδα να δώσει αυτό το χτύπημα; Και δεν εννοούμε βέβαια τη γενικευμένη χρήση βίας, αλλά την μια ενέργεια που θα κάνει τους Τούρκους να λουφάξουν. Αυτή μπορεί να είναι και πολιτική, κι εδώ ας θυμηθούμε πως χειρίστηκε η Ελληνική κυβέρνηση την κρίση του 1987, κι όχι εκείνη του 1996. Άλλωστε τις συνέπειες εκείνης της διαχείρισης πληρώνουμε σήμερα.
