Εδώ και πολλά χρόνια γίνεται λόγος για το συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις ο οποίος τελικά δεν ξεκίνησε ως μόδα, αλλά μάλλον ως αντίδραση των κάτω προς τους πάνω. Ο αρχικός πυρήνας των συνδικαλιστών (βλέπε Τσουκαράκης και Σία), στελέχη μικρών βαθμών τότε και κατά κύριο λόγο μακριά από τα κέντρα αποφάσεων, προσπάθησαν να εκφράσουν μια κίνηση που να καλύπτει τους βαθμούς των στελεχών και την προέλευσή τους. Οι Αξιωματικοί των ΑΣΕΙ δε φάνηκαν πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε συνδικαλιστικές κινήσεις με αμφίβολα κίνητρα και ενδεχομένως αρνητικές συνέπειες στην καριέρα τους. Έτσι κι αλλιώς δεν είχαν και καμιά ιδιαίτερη ανάγκη να συνδικαλιστούν γιατί όποιος πήγαινε με το γράμμα του νόμου (προσοχή με το γράμμα του νόμου) δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Εκείνοι που είχαν ανάγκη να συνδικαλιστούν ήταν τα χαμηλόβαθμα στελέχη και κυρίως εκείνοι που θίγονταν περισσότερο γιατί δεν είχαν στρατιωτική κουλτούρα, δηλαδή δεν ήξεραν πότε να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό και πότε να μιλήσουν. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι ΕΠΥ παλιότερα, οι ΕΜΘ, οι ΕΠΠΟΠ, οι ειδικής μονιμότητας, κλπ. Αυτοί ήταν κυρίως οι θιγόμενοι και πολλές φορές είχαν απόλυτο δίκιο γιατί πολλοί Διοικητές τους φέρονταν σα να ήταν δεύτερης κατηγορίας επαγγελματίες, ή δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα θέματά τους. Από την άλλη πλευρά, ένα σύνολο στελεχών που μπήκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις για να εξυπηρετήσουν ειδικές ανάγκες, δεν απόκτησαν ποτέ κώδικά στρατιωτικής δεοντολογίας με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των Χειριστών Ειδικής Μονιμότητας της Αεροπορίας Στρατού. Τα παλικάρια αυτά, τα οποία στη δουλειά τους επάνω είναι πολύ καλοί οι περισσότεροι, δεν έχουν ιδέα τι θα πεί στρατιωτική δεοντολογία καθότι ξεκίνησαν από δόκιμοι κι έχουν φτάσεις αισίως Αντισυνταγματάρχες.
Τα παράλογα των Ενόπλων Δυνάμεων και ιδιαίτερα του Στρατού Ξηράς, που ο κάθε πικραμένος μπορεί να πάρει θέσει ευθύνης ακόμα κι αν είναι ψυχιατρική περίπτωση, είναι εκείνα που κάνουν τη ζωή δύσκολη σε πολύ κόσμο.
Κάποτε μια πυραυλάκατος έπεσε στα βράχια επειδή ο κυβερνήτης δε μπορούσε να πεί το “ρο” και φώναζε “κάνε κάτι” αντί για “κάνε κράτει”. Εκεί λοιπόν έρχεται και δένει ο συνδικαλισμός αλλά αντί για προκοπή γίνεται κόλαση.
Αντί να δουν πως την έχουν κάνει τη δουλειά οι Αστυνομικοί κι οι Πυροσβέστες που είναι και αποτελεσματικοί αλλά κι ενωμένοι βγήκε ο Τσουκ στην πιάτσα κι έγινε σύμβουλος του ΥΕΘΑ. Όπως ήταν φυσικό τα παλικάρια που ήταν στην απέξω αντέδρασαν κι έφτιαξαν κι αυτά το δικό τους μαγαζί κι έτσι έχουμε δύο Πανελλήνιες Ομοσπονδίες Ενώσεων Στρατιωτικών, με διαφορά ένα Μ κι ένα Ν (ΠΟΕΣ, ΠΟΜΕΝΣ) και μάλλον τίποτα άλλο.
Οι Αστυνομικοί χώρισαν έξυπνα τα τσανάκια τους, άλλο συνδικαλιστικό όργανο για τους Αξιωματικούς (ΠΟΑΞΙΑ) άλλο για τους Αστυνομικούς Υπαλλήλους (ΠΟΑΣΥ), το ίδιο και οι Πυροσβέστες (ΕΑΠΣ, ΠΟΕΥΠΣ). Εδώ ταιριάζει το “δεν ήξερες, δε ρώταγες;”. Όσο για τους αποφοίτους των ΑΣΣΥ, εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Μόνιμο πρόβλημα τα τελευταία πενήντα χρόνια οι σχέσεις των υπαξιωματικών με τους αξιωματικούς στο Στρατό Ξηράς και στην Αεροπορία. Το Ναυτικό το έχει λύσει το πρόβλημα όχι με τον πλέον “κομψό” τρόπο. Εκεί το πράγμα μυρίζει και μάλιστα η μυρωδιά γίνεται μπόχα καθότι κανένας δεν παίρνει γενναίες αποφάσεις. Αν ο καταληκτικός βαθμός ενός υπαξιωματικού είναι αυτός του Ανθυπολοχαγού θα υπήρχε πρόβλημα; Έλα μου ντε που σώνει και καλά όλοι μπορούν να τα κάνουν όλα! Οφείλουμε μεγάλο σεβασμό στο έργο και την προσφορά των υπαξιωματικών αλλά το χάνουμε όταν μπαίνουμε σε συγκρίσεις ρόλων και θέσεων και προσόντων. Όταν όμως θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα το λύνεις όταν δε θέλεις το κάνεις χειρότερο. Σε 30 – 40 χρόνια θα έχει λυθεί κι αυτό. Κάποτε σε μια συζήτηση που είχε γίνει ένας Αρχηγός ΓΕΣ το πέταξε το υπονοούμενο αλλά ο υπουργός τον αποστόμωσε:”Εσύ είσαι εδώ γιατί εμένα με ψηφίσαν αυτοί που θέλεις να υποβαθμίσεις”. Κι εκεί κλείνει η ελληνική ταινία του οργανισμού “Καραγιάννης – Καρατζόπουλος” με το γνωστό “ΤΕΛΟΣ”.
Όσοι επιθυμούν να μας πουν τη δική τους ιστορία, δεν έχουν παρά να τη στείλουν στο tsekouratos@armynow.net για να δημοσιευτεί. Η στρατιωτική ζωή είναι γεμάτη από ατέλειωτες σπαρταριστές εμπειρίες. Ας τις μοιραστούμε!
