Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Κριτική για το σκίτσο στην εφημερίδα “Καθημερινή” της 13/2/2022, στο οποίο απεικονίζεται η ελληνική σημαία να βάφεται με τα χρώματα της ουκρανικής.
Η απαξίωση των αρχών στην ελληνική κοινωνία έχει τουλάχιστον όριο ή αυτή την στιγμή είμαστε ένα βαρέλι χωρίς πάτο; Ή μήπως πρέπει να θέσουμε το ρητορικό ερώτημα, γιατί το κοινωνικά ορθό πρέπει να ερμηνεύεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Το να φωτογραφιζεται η κάθε τηλεοπτική περσόνα (ως Ιησούς ή ως Παναγία, ωστόσο με περιπαιχτική διάθεση) είναι ζήτημα Τέχνης, θεωρούν πολλοί στις μέρες μας, ενώ το να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα μίας θρησκευτικής ομάδας σε ξένο εθνικό περιβάλλον που αυτό την φιλοξενεί, αυτό σημαίνει ρατσισμός και καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Το να βεβηλώνεται το εθνικό σύμβολο, για λόγους κυρίως εντυπωσιασμού και καλά για να δείξουμε πόσο ανθρωπιστές είμαστε, είναι μία κοινωνικά αποδεκτή συνθήκη (για πολλούς τώρα τελευταία), ενώ το να στηλιτεύουμε την ενέργεια αυτή (που εκ των πραγμάτων και βάση του Ελληνικού ΠΚ είναι πράξη που διώκεται) θεωρουμαστε ότι είμαστε με το μέρος του εισβολέα και όχι με το μέρος του θύματος!.
Αυτά τα εξισορροπιστικά που ουσιαστικά δείχνουν ότι οι Νεοέλληνες έχουν χάσει την εθνική τους αυτογνωσία, αποδεικνύει ότι η Κρίση Αξιών (και παρα το γεγονός ότι η οικονομική κρίση που βιωσαμε, έπρεπε να μας γίνει μάθημα) δυστυχώς συνεχίζεται!
Γιατί ας μην ξεχνάμε, και καθώς το έχουμε ξαναπεί σε ανάλογη ανάρτηση, οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης, έτσι όπως κλονισαν τον ελληνικό λαό, ήταν επειδή είχαμε χάσει το μέτρο σε αυτό που ονομάζουμε ιδιωτικό βίο (σε κάθε πτυχή του).
Δυστυχώς, οι Νεοέλληνες δεν γνωρίζουν τη διάσταση και τη σημασία της εθνικής ταυτότητας, που για αυτήν την εθνική ταυτότητα, ακόμα και Κράτη αναπτυγμένα (που δεν έχουν το ίδιο πολιτισμικό υπόβαθρο με εμάς, και ως εκ τούτου δημιούργησαν μία Διεθνή Κοινωνία που θα διέπεται από το φεντεραλιστικό σύστημα, προκειμένου να μην δείχνουν τη μειονεξία τους έναντι των ιστορικών λαών), σήμερα κάνουν στροφή 360°, και εστιάζουν σε ο, τι αυτά θεωρούν εθνικό (με την έννοια του πολιτισμικού).
Την αλληλεγγύη σου σε ένα δοκιμαζόμενο λαό ή σε μία δοκιμαζόμενη, πληθυσμιακή ομάδα την δείχνεις έμπρακτα στη βάση αφενός των Διεθνών Κανόνων που έχουν θεσμοθετηθεί για τους πληθυσμούς αυτούς αφετέρου με ενέργειες, ακόμα και επικοινωνιακού συμβολισμού, που ωστόσο δεν πρέπει να προσβάλλουν και να ποδηγετούν την υπόσταση ενός άλλου λαού… Γιατί με το να χρωματιζεται η ελληνική σημαία στα χρώματα της ουκρανικής, αυτό όχι μόνο δεν δείχνει συμπαράσταση, αλλά προσβολή του ιστορικού και ως εκ τούτου πολιτισμικου αποθέματος του ελληνικού λαού.
Τότε, αν είμαστε τόσο ανοιχτομυαλοι και αλτρουιστες, και κάθε άλλο παρά είναι λαϊκισμός που θα γράψω, να καταργήσουμε τις εθνικές ΕΔ, να βάλουμε τον Τούρκο στο σπίτι μας μέσα, να μοιράσουμε το Αιγαίο, να ξεπουλησουμε την Ιστορία μας (όπως κάναμε με το ιστορικό όνομα των Μακεδόνων) και φυσικά να ποδηγετήσουμε οτιδήποτε αφορά το εθνικό εντός και εκτός συνόρων… Δηλαδή τώρα που οι ομογενείς μας στην Ουκρανία παθαίνουν τα πάνδεινα και βρίσκονται σε διασταυρούμενα πυρά Ρώσων και Ουκρανών, ε, εντάξει, δεν τρέχει και τίποτα… Αλληλεγγύη στους λαούς του Κόσμου, αφήνοντας στο περιθώριο οτιδήποτε που αφορά την εθνική μας επιβίωση!
Και κάθε άλλο παρά είναι ασυμβίβαστο το παράδειγμα για την Ομογένεια, γιατί όταν δεν προστατεύεις το δικό σου, τότε όλα όσα πράττεις για το ξένο, γίνονται καθαρά για λόγους επικοινωνιακούς και εντυπωσιασμού.
Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε μια Κοινωνία ιδιοτέλειας που φάνηκε από τον τρόπο που η οικονομική κρίση μάς χτύπησε, ξαφνικά όλοι γίναμε αλτρουιστες και ανθρωπιστες, αλλά φυσικά ο αλτρουισμος που επιδεικνυουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι, είναι επειδή το ιδιωτικο μας συμφέρον δεν διακυβεύεται, ακόμα…Αν και εφόσον διακυβευτεί κάτω από οποιοδήποτε τρόπο, τότε θέλω να ξέρω πώς θα οριοθετούμε τον αλυρουισμό… Και τα παραδείγματα πάμπολλα στην ελληνική κοινωνία.
Από εκεί και ύστερα, αυτό που πρέπει να οριοθετηθεί, είναι που αρχίζει και πού καταλήγει αυτό που λέμε ελευθερία έκφρασης (που αφορά από την Τέχνη, μέχρι τη δημοσιογραφια, μέχρι οτιδήποτε αφορά τη δημόσια παρουσία ενός ατόμου). Καθώς ως αποδεικνύεται οι Κανόνες Δεοντολογίας πάνε περίπατο, γιατί πλέον ο μόνος κανόνας δεοντολογίας που υφίσταται, είναι το κοινωνικά αποδεκτό, το οποίο αυτό αποδεκτό το ορίζει μία μερίδα του πληθυσμού.
Και να πούμε αυτό, ότι δεν κρίνουμε ποια είναι τα τμήματα αυτά του πληθυσμού που διαμορφώνουν τις “σύγχρονες συμπεριφορες” της ελληνικής κοινωνίας, αυτό που κρίνεται, είναι ότι η ερμηνεία γεγονότων, καταστάσεων κτλ στο τι σημαίνει ελευθερία έκφρασης, ενώ έχει το μπαϊράκι της ελευθερίας και της ισοτιμίας, ωστόσο κάτω από το πλαίσιο από το οποίο γίνεται και διοχετευεται στο κοινωνικό κατεστημένο, είναι άκρως φασιστικό.
Και γιατί είναι φασιστικό;;; Γιατί βάζοντας ταμπέλες στις αντίθετες απόψεις, όχι μόνο παραβιάζεται η ελεύθερη αυτοέκφραση, όχι μόνο ποδηγετούνται αξιακες αρχές ενός εθνικού συνόλου, αλλά διαχωρίζει σε ομάδες την κοινωνία.
Ας αφήσουμε στην άκρη οτιδήποτε αφορά το εθνικό απόθεμα ενός λαού. Δεν μας κάνει περισσότερο κοινωνικά αποδεκτούς, ανοιχτομυαλους και “ανθρωπιστές”, όταν ασχολούμαστε με κομμάτια που οριοθετούν αυτό που είμαστε.
Ποτέ καμία Κοινωνία στην Ιστορία της δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να υπάρξει τόσο απόλυτα ανερματιστη και χωρίς όρια… Γιατί δεν υφίσταται μία κοινωνία χωρίς όρια… Τα όρια είναι οι Θεσμοί, οι Αρχές και οι Νόμοι που προστατεύουν τη διαβίωση των ανθρώπων.
Ίσως, επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ζήσει τι σημαίνει στην πραγματικότητα η λέξη Πόλεμος, για το λόγο αυτό δεν γνωρίζουμε την αξία του εθνικού αποθέματος και με ελαφρά την καρδία με πράξεις και με λόγια απαξιωνουμε την Πατρίδα, δηλαδή τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολά της.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατ
