Η Ελλάδα ποτέ δε φημιζόταν για το επίπεδο διαφάνειας στις κρατικές προμήθειες και κυρίως στα “μεγάλα νούμερα”. Με αιχμή του δόρατος την υπόθεση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου, ανακαλύφθηκε το πρόβλημα της μίζας στα εξοπλιστικά προγράμματα.
Ένα κράτος όπως η Ελλάδα στο οποίο η φοροδιαφυγή και η μίζα αποτελούν τρόπο επιβίωσης, δε γίνεται να έχεις τομείς δραστηριότητας που να διαφέρουν στη νοοτροπία. Ο τομέας της υγείας που είναι ο πλέον κερδοφόρος αλλά και ο πλέον “βρώμικος” στην Ελλάδα, με τα φάρμακα, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και το πολύ μαύρο χρήμα που διακινείται καθημερινά, είναι σχεδόν στο απυρόβλητο. Ο τομέας της παιδείας, που κάθε σπίτι πληρώνει ιδιαίτερα τα οποία δε φαίνονται πουθενά και τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης είναι σύγχρονες μονάδες καταπίεσης εργαζομένων δεν τα πιάνει κανείς στο στόμα του.
Ακόμα χειρότερα το λαθρεμπόριο τσιγάρων και καυσίμων που πλέον είναι θεσμός για τη χώρα και από το οποίο χάνονται δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Για τον κατασκευαστικό τομέα που κάθε χιλιόμετρο εθνικής οδού πληρώθηκε 2 και 3 φορές τα τελευταία χρόνια αντιδράσαμε λιγάκι αλλά τώρα φτάνει. Για τον τομέα των media που γινόταν πάρτι με τις τράπεζες και τα δάνεια, και που είναι εκ των βασικών υπευθύνων της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, δεν ακουμπάμε παραπάνω απ’ ότι χρειάζεται. Απλά αναρωτιόμαστε καμιά φορά στο δημόσιο λόγο πως είναι δυνατόν να “ταιριάζει” με τον τομέα των κατασκευών.
Κι επειδή είμαστε φτηνοί στο στάρι και ακριβοί στο πίτουρο, βρήκαμε πως για όλα φταίνε οι “οπλάδες”. Εκείνοι δηλαδή που είτε αντιπροσωπεύουν είτε κατασκευάζουν οπλικά συστήματα και παρέχουν υπηρεσίες για την άμυνα και την ασφάλεια. Έφαγε ο κοσμάκης αριστερό κουτόχορτο και δεξιά “σεμνότητα και ταπεινότητα” και είναι ευτυχισμένος. Με ένα απίστευτο πλήθος και ένα περίπλοκο σύστημα οι Ένοπλες Δυνάμεις προμηθεύονται υλικά και μέσα και αγοράζουν υπηρεσίες. Το σύστημα και το πλαίσιο είναι τόσο περίπλοκο και τόσο περιοριστικό που επί της ουσίας απαγορεύει στις Ελληνικές εταιρείες να έχουν σημαντική παραγωγή και σε προϊόντα και σε υπηρεσίες.
Οι πολιτικές αποφάσεις που στόχευαν καταφανώς στον περιορισμό της παραγωγής από πλευράς Ελληνικών εταιρειών αμυντικών συστημάτων και στην προσφορά υπηρεσιών, έθεσαν εκτός μάχης πολλές επιχειρήσεις τέτοιου είδους στην Ελλάδα. Στην περίοδο των παχέων αγελάδων, ναι δόθηκαν και μίζες, ναι υπερκοστολογήθηκαν και υλικά και υπηρεσίες και ναι έγιναν και ενέργειες που δεν τιμούν και τις επιχειρήσεις αλλά και τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Αλλά μεταξύ μας, λίγα έφαγαν οι δήμοι, οι φαρμακευτικές εταιρείες, τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, οι κατασκευαστές – υπεργολάβοι, οι τηλεοπτικοί παραγωγοί και οι πολιτικοί πάτρωνες τους; Γιατί δηλαδή στην αμυντική βιομηχανία να ήταν αλλιώς; Ο σεμνός και ταπεινός κ. Κώστας Καραμανλής, που παρέδωσε το καράβι μισοπνιγμένο στον “λεφτά υπάρχουν” κ. Γιώργο Παπανδρέου και τα στελέχη τους είτε ανέχτηκαν είτε δημιούργησαν το πλαίσιο για μίζες σε όλο το εύρος του δημοσίου τομέα. Τελικά στην πυρά κάηκε μόνον ο Άκης Τσοχατζόπουλος, κανένας άλλος δεν αμάρτησε.
Η σημερινή κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη. Που θα η βρεί την ανάπτυξη δε μας το λέει καθαρά όμως. Μιλάνε για επενδύσεις δισεκατομμυρίων και δε μας λένε σε ποιους τομείς, πέρα από τον τουρισμό, προσδοκούν κέρδη για το κράτος με συγκεκριμένο τρόπο. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας είναι πάλι στη γωνία τιμωρία. Ιδεοληψίες, κουτσομπολιά και χρονίζουσες καταστάσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανάπτυξης και κυρίως κανένα δικαίωμα αισιοδοξίας στις επιχειρήσεις αυτές. Τα τελευταία δε χρόνια, πολλές απ’ αυτές τις επιχειρήσεις έβαλαν χρήμα στη χώρα, ανέπτυξαν θέσεις εργασίας και στήριξαν την οικονομία ανεξάρτητα από την πολιτική εξουσία και τις γελοίες αποφάσεις της.
Τα οφέλη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την εγχώρια αμυντική βιομηχανία είναι τεράστια. Αν δε οι Ένοπλες Δυνάμεις κατάφερναν να διώξουν από πάνω τους τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις καταστροφικές πρακτικές της εσωστρέφειας από τις οποίες διακρίνονται, θα είχαν και τεράστιο οικονομικό όφελος από εισροές χρημάτων στα ταμεία τους.
Πολλοί επικρότησαν τις εξαγγελίες του Πάνου Καμμένου για την ανάπτυξη δεσμών “κοινού επιχειρείν” με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά φαίνεται πως έγιναν κάτω από ένα “wishfull thinking” συναισθηματικό κίνητρο παρά μέσα από μια μελετημένη μακροχρόνια πολιτική ανάπτυξης. Οι όποιες προσπάθειες είναι ημιτελείς και πολύ λίγα έχουν γίνει στον τομέα αυτό με κυριότερο το έργο αυτό της “Αεροσήραγγας” στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.
Η πατρίδα και η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από νέα σκάνδαλα και νέες αποκαλύψεις για μίζες και λεφτά κάτω από τα τραπέζια. Αν πράγματι επιθυμούμε τη διαφάνεια ένας είναι ο τρόπος: τα πάντα στη φόρα, χωρίς κλειστές πόρτες και backdore συμφωνίες. Έτσι ο καθένας μπαίνει στη θέση του και δεν υπάρχει περίπτωση να πάει κάτι λάθος. Όταν αποδεδειγμένα και δημόσια ανακοινώνεις το επίπεδο του κέρδους που προσδοκάς να βγάλεις τότε είναι όλα καθαρά. Και η Ελληνική αμυντική βιομηχανία και τεχνολογία δεν έχει πολλά να κρύψει ΠΛΕΟΝ. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος το ίδιο για τους τομείς της υγείας, της παιδείας, των κατασκευών και των media;
