Διαβάζω πλέον καθημερινά δεκάδες άρθρα αναλύσεων περί των λαθών ή των παραλείψεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, περί της αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών, περί του κατευνασμού των γειτόνων, περί των προτεραιοτήτων της εθνικής άμυνας, περί εξοπλιστικών που δεν εκτελούνται, περί των επικοινωνιακών μας πολιτικών.
Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός
δημοσιογράφος στην ΕΡΤ 3
Τα περισσότερα από τα άρθρα αυτά έχουν εμπεριστατωμένες απόψεις και προέρχονται από ανθρώπους με γνώση των αντικειμένων. Όμως, κατά τη γνώμη μου, προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα: Μήπως πια έχουμε πληθώρα αναλύσεων;
Καλή η θεωρία, αλλά τί γίνεται στην πράξη; Επίσης, καλές οι θεωρητικές προσεγγίσεις, αλλά πόση επαφή έχουν με την πραγματικότητα; Υπάρχουν, σαφώς, θετικές ή καινοτόμες προσεγγίσεις πολλών ειδικών – αν και δεν ξέρω πως θα μπει ένα φίλτρο ως προς το ποιοι είναι οι πραγματικοί ειδικοί – υπάρχουν όμως και οι επιδερμικές ή χιλιοειπωμένες απόψεις – θεωρίες…
Εκτός αυτών, φυσικά, υπάρχουν καθημερινά και οι προσεγγίσεις, που στρέφουν τους αναγνώστες, την κοινωνία προς την εσωστρέφεια, προς την ηττοπάθεια, προς το μαρασμό.
Είναι ξεκάθαρο για κάθε στρατηγικό αναλυτή, πως με τις λογικές και τις τοποθετήσεις αυτές, μόνος κερδισμένος είναι ο μεγάλος αντίπαλος!
Επιπλέον, μιας και πολλά από τα άρθρα-αναλύσεις που διαβάζουμε προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από απόστρατους ανώτερους – ανώτατους αξιωματικούς, μπορεί εύκολα να αναρωτηθεί, είτε κάποιος που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα είτε ο απλός πολίτης, πώς λειτουργούσαν οι συγκεκριμένοι ειδικοί όταν βρίσκονταν σε υπηρεσία με απόλυτες ευθύνες επί των κλάδων και των αντικειμένων τους; Ήταν τόση η εξάρτηση από τους πολιτικούς προϊσταμένους ώστε είχαν μικρά περιθώρια αντιδράσεων και πρωτοβουλιών;
Και, άραγε, πόσοι από αυτούς σκέφτηκαν τότε, ακόμη και στα υψηλότερα αξιώματα, ότι μια εκκωφαντική παραίτηση θα μπορούσε να ξυπνήσει ένα υπνωτισμένο σύστημα και να διορθώσει καταστάσεις..;
Ίσως περισσότερο από την πιο επαναστατική ανάλυση-θεωρία…
