Γράφει ο Στέλιος Φενέκος, Υποναύαρχος ΠΝ ε.α.
Πολλές φορές έχω επισημάνει δημόσια, ότι με τις εξωφρενικές διεκδικήσεις της η Τουρκία επιτυγχάνει να μετακινήσει την μέση γραμμή της διαπραγμάτευσης ανισοβαρώς προς την δική της πλευρά, όσον αφορά τις θέσεις που εκφράζονται από το ΝΑΤΟ, την εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης και της ΕΕ.
Και αυτό γιατί το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης θεωρούν ότι η Τουρκία είναι σημαντική για το Δυτικό στρατόπεδο.
Προσέξτε τις δηλώσεις Στόλτενμπεργκ και Μπλίνκεν για τις παράλογες διεκδικήσεις κυριαρχίας της Τουρκίας και για τις απειλές κατά της Ελλάδος ότι θα έλθουν μία νύκτα, οι οποίες μάλιστα εκφράζονται από τον ίδιο τον Ερντογάν δημόσια και από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Τουρκίας:
«Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι δύο πολύτιμοι σύμμαχοι. Συμμετέχουν και συμβάλλουν στο ΝΑΤΟ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Οι όποιες διαφορές μεταξύ τους πρέπει να επιλυθούν με διπλωματικά μέσα. Στο ΝΑΤΟ έχουμε ένα μηχανισμό αποκλιμάκωσης – ο οποίος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί – μέσω του οποίου η Τουρκία και η Ελλάδα δεσμεύονται να παρέχουν πληροφορίες και τρόπους για την αποκλιμάκωση κάθε επικίνδυνης κατάστασης ή συμπεριφοράς στο Αιγαίο».
Δηλαδή να καθίσουμε να συζητήσουμε διπλωματικά εάν τα νησιά είναι δικά μας ή όχι, μαζί με όλα τα άλλα καταχρηστικά που διεκδικεί η Τουρκία.
Και μάλιστα οι χιλιάδες μέχρι τώρα παραβιάσεις κυριαρχίας και οι υπερπτήσεις στην Ελληνική επικράτεια θεωρούνται απλά επικίνδυνες καταστάσεις, οι οποίες θα σταθμισθούν στην λογική των ίσων αποστάσεων.
Δυστυχώς, η πολιτική του ΝΑΤΟ εξακολουθεί να κυριαρχείται από μία χρησιμοθηρική λογική, όπου οι αξίες και οι αρχές που επικαλούνται συχνά οι ηγέτες του (και των κρατών μελών) επιδέχονται συχνότατα συμφεροντολογικές εκπτώσεις.
Όπως έχω πολλές φορές επεξηγήσει με άρθρα, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να δώσει δίκαιη λύση στα Ελληνοτουρκικά ζητήματα, ούτε μπορεί να προσδοκάμε την δίκαιη παρέμβασή του στις Τουρκικές διεκδικήσεις.
Είναι μία στρατιωτική συμμαχία και μόνο, που σταθμίζει τα πάντα με βάση την στρατιωτική ισχύ και συμμετοχή της κάθε χώρας και παρά τις προσπάθειες μετασχηματισμού της και αλλαγής προσανατολισμού, επανήλθε σήμερα σε παραδοσιακές στρατιωτικές επιλογές, λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και της αναδυόμενης απειλής προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η δε ΕΕ έχει αποτύχει να έχει ενιαία φωνή εντός του ΝΑΤΟ (που θα βελτίωνε εν πολλοίς την θέση της ΕΕ αλλά και την λήψη αποφάσεων και τον πολιτικό ρόλο του ΝΑΤΟ) και οι χώρες της συχνά συγκρούονται μεταξύ τους και αντιφάσκουν ακόμη και ως προς αυτά που υποστηρίζουν εντός της ΕΕ.
Σε αυτό το ΝΑΤΟ η Τουρκία είναι πολύτιμη γεωστρατηγικά και στρατιωτικά.
Η χώρα μας, αντιλαμβανόμενη ρεαλιστικά αυτόν τον πραγματικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, οφείλει φυσικά να υποστηρίζει σθεναρά τα συμφέροντά της εντός αυτού, αξιοποιώντας χρησιμοθηρικά την συμμετοχή μας στις δράσεις του και οπωσδήποτε με πλήρη αξιοποίηση των εσωτερικών πολιτικών ισορροπιών, των καταστατικών προβλέψεων και των θεσμοθετημένων εσωτερικών διαδικασιών.
Και μέχρις εκεί: Το ΝΑΤΟ δεν διαμορφώνει δίκαιο, δεν έχει μηχανισμούς δίκαιης επίλυσης ούτε σοβαρή αντίληψη γι’ αυτό, και φυσικά ο πολιτικός του ρόλος αφίσταται σημαντικά του στρατιωτικού.
Περισσότερα άρθρα από το Στέλιο Φενέκο:
