Γράφει ο Ευάγγελος Π. Γαβρίλης , Υποστράτηγος ε.α. , Πτυχιούχος Παιδαγωγός (ΕΚΠΑ), Πτυχιούχος Συμβουλευτικής & Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΜSc)
Κάποτε, ένας Αυστριακός φιλόσοφος, είχε πει ότι υπάρχουν τρεις αρχές στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η αρχή της σκέψης, η αρχή της ομιλίας και η αρχή της πράξης. Όταν ο άνθρωπος συγκρούεται με τον συνάνθρωπό του συνήθως αυτό συμβαίνει, διότι ο ένας από τους δυο ή και οι δυο μαζί δεν λένε αυτό που εννοούν και δεν κάνουν τελικά αυτό που λένε, με άλλα λόγια καταστρατηγούν και τις τρεις παραπάνω αρχές.
Θυμήθηκα λοιπόν τα λόγια αυτά, γιατί διάβασα κάπου ότι συνεκλήθη το ΚΥΣΕΑ υπό τον κ. Πρωθυπουργό, με κεντρικό θέμα συζήτησης το προσφυγικό μετά τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, μάλιστα δε με πομπώδεις τίτλους ανακοίνωσαν, ότι τα σύνορά μας είναι ασφαλή και δεν θα τα διαβεί ….κανείς. Αλήθεια, πόσο ρεαλιστικά μας φαίνονται τα λόγια αυτά; Πόσο με ευθύτητα ψυχής αποτυπώνονται, όταν πριν λίγα καλοκαίρια, εκατοντάδες βάρκες προσάραζαν στα παράλια των νησιών του Αιγαίου και πολυπληθείς ΜΚΟ, αμφιβόλου ρόλου, έσπευδαν να τις υποδεχθούν. Έχει άραγε αλλάξει κάτι από τότε και τα πράγματα τώρα θα είναι διαφορετικά;
Πέρα όμως από κάθε πολιτική άποψη, ο παραπάνω αφετηριακός μας προβληματισμός έχει να κάνει κυρίως με την προβολική κατάσταση της μαθημένης συμπεριφοράς μας στο να σκεφτόμαστε άλλα, άλλα να λέμε και άλλα τελικά να κάνουμε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο άνθρωπος θέλει να λειαίνει συμπεριφορικές καταστάσεις έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έρχεται στα μέτρα του, να μην πονά για αυτές. Ζούμε όλοι το παραμύθι της ζωής, χωρίς δράκους, αλλά με πριγκίπισσες και πριγκιπόπουλα στο άσπρο άλογο, χωρίς ποτέ να αναλογιστούμε ότι όταν σκεπάζεις την φωτιά με το χώμα, κάποιο αεράκι θα φυσήξει σύντομα και θα φουντώσει πάλι. Δεν είναι το ΕΓΩ μας η φροϋδική αποθήκη των απωθήσεων αλλά το ασυνείδητο και ΔΕΝ ξέρει κανείς πότε θα επανέλθει αυτό που απωθείς στην συνειδητότητά σου και προπαντός το ΠΩΣ θα επανέλθει.
Κοιτάξτε, πέρα από τις παραπάνω σκέψεις μονομέρειας, όλους μας εξιτάρει η ιδέα ότι θα μπορώ με λίγο κόπο να φτάσω ψηλά. Κάποτε γίνεται και αυτό, εκτιμώ όμως ότι θα πρέπει με σύνεση και ορθολογισμό, ο καθένας μας να δει και να αναγνωρίσει τις ικανότητες του μέσα από μια συμπεριφορά ατομικής ελευθερίας, μια συμπεριφορά αυτόνομων επιλογών, στον άξονα της δική του Θέλησης, στην κατεύθυνση της ανεξαρτησίας του «εγώ», πέρα από αυθυποβολές/υποβολές απόψεων που από παιδιά μας «τσιτώνουν».
Συμφωνώ απόλυτα, ότι κανένας μας δεν μπορεί να είναι τελείως ελεύθερος, αλλά πρέπει και σεις να παραδεχθείτε, ότι έχουμε υποχρέωση ως ελεύθερα άτομα, να κατακτήσουμε κάποιες ελευθερίες. Εάν ο καθένας από μας, συμβιβαστεί μόνο με την ελευθερία της σκέψης του, τότε φτιάχνουμε μια εικονική πραγματικότητα, έναν εικονικό κόσμο, που έχει ως επίκεντρο τον εαυτό μας και αδυνατούμε να τον τοποθετήσουμε στον πραγματικό κόσμο.
Τι ωφελεί εάν εγώ σκέπτομαι ελεύθερα και δεν μπορώ να δράσω ελεύθερα; Η πραξιακή εφαρμογή της σκέψης μου είναι η δράση, η αυτόνομη δράση των επιλογών μου και όχι «τα πρέπει» των άλλων. Η δράση της σκέψης μου θα πρέπει τελικά να υλοποιείται σε πραξιακή συμπεριφορά. Η ολοκληρωμένη προσωπικότητα είναι η εκπεφρασμένη συμπεριφορά του θεληματικού ΕΓΩ και σε αυτό στοχεύει ο άνθρωπος. Πράξεις, αποτελέσματα συμπεριφορών, με στοχευμένες επιλογές και όχι κενοδοξία τυπολογικών εκφράσεων. Ουσία και όχι κενότητα, στόχευση και όχι τυχαία επιλογή.
Θυμηθείτε ότι η ελευθερία της σκέψης μας και όχι η ποδηγέτηση είναι αυτή που ολοκληρώνει τον άνθρωπο, δίνει πραγματικό νόημα και σκοπό στην ζωή μας, θυμηθείτε επίσης ότι οι γρατζουνιές στην ψυχή, οι προβολικές αποτυπώσεις του «ΘΕΛΩ» των άλλων, δεν γίνονται από νύχια αλλά …από λόγια.
