Άλλος ένας νεκρός στρατιωτικός εν καιρώ ειρήνης…
Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Άνθρωποι που είναι πιο σκληραγωγημένοι από το μέσο πολίτη. Άνθρωποι, των οποίων η υγεία, εξετάζεται από ειδικούς, κάθε χρόνο. Άνθρωποι νέοι που η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι κάτω των 40 ετών.
Κι όμως πεθαίνουν ξαφνικά από εμφράγματα, εγκεφαλικά ή λιγότερο ξαφνικά από καρκίνους.
Κι είναι πολλοί τώρα τελευταία…
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι περισσότεροι από αυτούς τους θανάτους, έχουν ψυχολογικό υπόβαθρο.
Οι στρατιωτικοί σωματοποιούν μια τεράστια ψυχολογική πίεση που η προσωπική και επαγγελματική τους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, δεν τους επιτρέπει να εκφράσουν με λόγια και να την παραδεχτούν.
Οι σημερινοί στρατιωτικοί βιώνουν καθημερινά μια συνεχή διάψευση των ονείρων και των οραμάτων της νεανικής τους ηλικίας. Νιώθουν ότι καταπιέζονται και καταπιέζουν τις οικογένειές τους αλλά και τους υφισταμένους τους, όχι για το καλό της πατρίδας, που με κάθε τρόπο τους δείχνει πόσο πολύ ΔΕΝ επιθυμεί να τους χρησιμοποιήσει, αλλά μόνο και μόνο για να προωθούνται επιτήδειοι και να ασκεί πολιτική με πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις και ρουσφέτια η εκάστοτε πολιτική ηγεσία.
Οι στρατιωτικοί σήμερα ΔΕΝ χαίρουν εκτίμησης από την υπόλοιπη κοινωνία. Τους θεωρούν αντιπαραγωγικούς (και σήμερα είναι, αφού η πολιτεία δεν προτίθεται να τους χρησιμοποιήσει ούτε καν σαν πιόνι στην σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής). Συχνά τους θεωρούν φασίστες, απλά και μόνο επειδή η εργασία τους απαιτεί πειθαρχία και πρόγραμμα. Και το ξέρουν. Και ξέρουν ότι ΔΕΝ είναι έτσι…
Οι στρατιωτικοί σήμερα, βιώνουν μια καθημερινή, συνεχόμενη, ατέρμονη παράνοια. Τους ζητούν να βάλουν ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν επιθυμούν, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό μέσο επιβολής. Τα όποια ουσιαστικά μέσα επιβολής ή κυρώσεων, στην πράξη καταργούνται από την πολιτική ηγεσία. Και την αδυναμία να πείσεις με λόγια κάποιον να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί, την βαφτίζουν αδυναμία διοικήσεως.
Οι στρατιωτικοί συχνά αναγκάζονται, προκειμένου να εκτελεστεί τελικά το έργο που πρέπει να εκτελεστεί, να χρησιμοποιούν μεθόδους τις οποίες η συνείδησή τους δεν εγκρίνει, αλλά δεν έχουν πια άλλο τρόπο αντίδρασης. Πρέπει να καταπιέζουν συνέχεια τους ελάχιστους φιλότιμους, πρέπει να τάζουν ανταλλάγματα για να γίνεται το αυτονόητο, πρέπει να παριστάνουν ότι δουλεύουν δημιουργώντας πλασματικές εικόνες, τις οποίες κι αυτοί που τις βλέπουν ξέρουν πως είναι πλασματικές, αλλά δεν τους νοιάζει, γιατί κι αυτοί με τη σειρά τους, θέλουν να δείξουν την ψεύτικη εικόνα σε κάποιους άλλους.
Οι στρατιωτικοί, που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα υψηλοφροσύνης, γενναιότητας και ήθους, συχνά καταλήγουν να ζουν σε ένα καθεστώς συνεχούς φόβου κι ανασφάλειας, ταλαντευόμενοι ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να γίνει κι είναι υποχρεωτικό και σε όλα αυτά που νομότυπα το εμποδίζουν να συμβεί, τελικά.
Σαν να σου λένε “τρέξε στην ανηφόρα”, αλλά σε κάθε σου βήμα, κάποιος σου βάζει τρικλοποδιά. Σαν να σου επιβάλλουν να οδηγήσεις γρήγορα, αλλά με το χειρόφρενο σηκωμένο.
Οι στρατιωτικοί κάποτε καταλήγουν να ζουν στα όρια της τρέλας. Υπάρχουν φορές, που νομίζουν, ότι το μυαλό σταματάει. Ότι πλέον δεν χωρά, ακόμα μια πληροφορία. Που η μια υποχρέωση ή υπενθύμιση έρχεται τόσο απανωτά με την προηγούμενη, ώστε δεν προλαβαίνουν, ούτε να αντιδράσουν, ούτε να την επεξεργαστούν, ούτε να είναι στοιχειωδώς, αποτελεσματικοί.
Κι όμως. Επειδή έτσι έμαθαν από νωρίς, επειδή η ψυχή τους έχει μάθει στην αυτοθυσία, αδυνατούν να πουν “φτάνει! Δεν μπορώ άλλο!” Για να μην τους πουν δειλούς. Για να μην παραδεχτούν ότι είναι άνθρωποι κι έχουν όρια.
Και κάποτε, το σώμα λέει όλα όσα αδυνατεί να πει η ψυχή…
Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν είναι όλοι οι στρατοί έτσι. Δεν είναι έτσι ο στρατός γενικώς. Έτσι έχει καταντήσει ο ελληνικός στρατός.
Το ξέρω γιατί το έζησα. Κι είναι κρίμα…
