Γράφει ο Ευάγγελος Π. Γαβρίλης, Ταξίαρχος ε.α.
Μάτι, Αττική, Ιούλιος 2018. Καταστροφική φωτιά καίει στο διάβα της σπίτια και πεθαίνουν 98 άτομα. Κυβερνητικές πηγές: «Θα αποδοθούν στο ακέραιο οι όποιες ευθύνες, σε πρόσωπα και πολιτικούς μηχανισμούς».
Κάποια χρόνια νωρίτερα. Δυτική Πελοπόννησος, Ηλεία, Αύγουστος 2007. Καταστροφική φωτιά καίει στο διάβα της σπίτια και πεθαίνουν 49 άτομα. Κυβερνητικές πηγές: «Θα αποδοθούν στο ακέραιο οι όποιες ευθύνες, σε πρόσωπα και πολιτικούς μηχανισμούς».
Αθήνα 1999. Σεισμός 5,9 Ρίχτερ, κατέρρευσαν κτήρια και χάθηκαν περίπου 143 ψυχές. Κυβερνητικές πηγές: «Θα αποδοθούν στο ακέραιο οι όποιες ευθύνες, σε πρόσωπα και πολιτικούς μηχανισμούς».
Ιθάκη. Καλοκαίρι 2018. Ανακοινώνεται από τον Πρωθυπουργό, ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και από την οικονομική θηλιά που αυτά μας είχαν περισφίξει, χωρίς να… «αποδοθούν στο ακέραιο οι όποιες ευθύνες, σε πρόσωπα και πολιτικούς μηχανισμούς».
Κοιτάξτε, κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή, πάντοτε, διακρινόταν, για τον τρόπο που απέδιδε δικαιοσύνη, μέσα από τα κοινωνικά δρώμενα / νόμους, που η ίδια η κοινωνία φρόντιζε να την διέπουν. Η ατιμωρησία, συνέπεια της αδικίας, καταδείκνυε, χρονικά, κατά πόσο η κάθε κοινωνία βρισκόταν ή όχι σε εκμαυλισμό.
Για του Έλληνες, το «φιλότιμο», δεν αποτελούσε μονάχα μια λέξη, αλλά και μια σημασιολογική απήχηση του συνειδέναι της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού πολιτισμού. Όταν λέμε ότι «χάθηκε το φιλότιμο», εννοούμε ότι η ελληνική κοινωνία, μέσα στο χρονικό της διάβα, απώλεσε, την ικανότητα να επιβάλλει την κανονικότητα της συνειδησιακής δικαιοσύνης, πέρα από τους όποιους πολιτειακούς νόμους και την ισχύουσα κανονιστική αρχή.
Έχω φιλότιμο, για τον Έλληνα, σημαίνει ότι έχω την υπέρτατη κρίση για να αποφανθώ εάν είμαι «Αθώος ή Ένοχος κατά συνείδηση» και όχι να δηλώνω ότι «….η όποια πολιτική μου ευθύνη επαφίεται στην κρίση του πρωθυπουργού για να μου αποδοθεί, αν και εφόσον αυτός κρίνει ότι υπάρχει …» .
Έχω φιλότιμο, σημαίνει, ότι κάθισα με τον εαυτό μου, μέσα από μια διεξοδική αυτογνωσία και απέδωσα τα «του Καίσαρος τω Καίσαρι» και όχι ότι καλύπτομαι από μια νομιμοφανή εξουσία για να μπορώ να αμβλύνω την συνειδητότητά μου κατά το δοκούν, εκτός και αν… τελικά δεν έχω συνείδηση ή με άλλα λόγια, έχω φιμώσει πλέον την συνείδησή μου.
Σε κάθε περίπτωση, η αποποίηση των όποιων ευθυνών μου βαραίνει εμένα τον ίδιο και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αφήνομαι σε μια κατεπίφαση καλόβολη επικοινωνιακή διαχείριση του εαυτού μου.
Επιτέλους, κάποιος να πει ότι φταίω ΕΓΩ, γιατί είμαι άνθρωπος και εκανα ΛΑΘΟΣ, δεν υπολόγισα σωστά τα γεγονότα και τις καταστάσεις και όχι να παίζει με τις επικοινωνιακές ακροβασίες των λόγων του, που τον καθιστούν τουλάχιστο «μωρό και ανόητο» στα μάτια όλων εκείνων, που αποδίδουν δικαιοσύνη μέσα από το αλάθητο γνώρισμα των ορθολογιστικών συνειδησιακών τους ανθρώπινων καταβολών.
Το φιλότιμο, αν και έχει ονοματεπώνυμο, συνήθως, αποτελεί το προβολικό συναίσθημα της κοινωνίας και η ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη από τέτοιες συνειδησιακές δικλίδες ασφαλείας.
Τέλος, έχω φιλότιμο, σημαίνει ότι αποδέχομαι την ανθρώπινη ύπαρξη και ζητώ την θεϊκή συγχώρηση ώστε να μπορέσω να συνεχίσω την πάλη της ζωής, γιατί :
« Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις
όμως, για λίγη περηφάνια το άξιζε…»
Οδυσσέας Ελύτης, Ποιητής, Νόμπελ 1979
Ευάγγελος Π. Γαβρίλης
Ταξίαρχος ε.α
Παιδαγωγός (ΕΚΠΑ)
Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας
&
Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
