«Εθνική τραγωδία», «πρωτοφανής καταστροφή», «πύρινος όλεθρος». Όπως και να το πούμε η ουσία είναι ότι ζήσαμε μια ακόμα τραγωδία εν καιρώ ειρήνης. Μια τραγωδία που για ακόμα μία φορά ήταν προδιαγεγραμμένη, για να φτάσουμε να θρηνούμε θύματα – μέχρι την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο οι νεκροί είχαν φτάσει τους 74 – στην Ανατολική Αττική από τις πυρκαγιές, ενώ το χειμώνα στη Μάνδρα, θρηνήσαμε 25 νεκρούς από τις καταστροφικές πλημμύρες.
Είμαστε μια χώρα «μπάχαλο» κι αυτό για χρόνια βόλευε πολλούς με πρώτους και καλύτερους τους πολιτικούς που φρόντιζαν να εξυπηρετούν το κάθε μικρό ή μεγάλο συμφέρον κυρίως στην Αττική είτε αυτό ήταν στο «αρβανιτοχώρι» της Μάνδρας είτε στα εξοχικά της Νέας Μάκρης και της Ραφήνας.
Μας δίδαξαν κυρίως από τη δεκαετία του 1960 και μετά ότι το προσωπικό συμφέρον είναι πάνω από όλα και ότι υπάρχουν πρόθυμοι πολιτικοί να το εξυπηρετήσουν με ανταμοιβή ψήφους φυσικά.
Έτσι φτιάξαμε μια Περιφέρεια όπου ζει ο μισός πληθυσμός της χώρας άναρχη, χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση είτε αφορά περιοχές με φτωχόσπιτα είτε με βίλες. Και τώρα έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα πληρώνουμε με ανθρώπινες ζωές χωρίς να βάζουμε μυαλό.
Αρκεί να αναλογιστούμε γιατί κάθε καλοκαίρι οι φωτιές στην Αττική αφορούν κυρίως την Ανατολική πλευρά του νομού: Ραφήνα, Νέα Μάκρη, Μαραθώνας, Κάλαμος, Γραμματικό, Βαρνάβας, Καπανδρίτι, Κερατέα, Ανάβυσσο κ.α.. Κάθε καλοκαίρι ξανά και ξανά οι ίδιες περιοχές καίγονται και ξανακαίγονται.
Γιατί όποιος έχει περπατήσει στις περιοχές αυτές δεν είναι δύσκολο να αντικρύσει τους εκατοντάδες οικισμούς φυτεμένους κυριολεκτικά μέσα στα δάση, χωρίς δρόμους διαφυγής με φράχτες και τοίχους υπερυψωμένους να φυλάνε την ιδιωτική περιουσία και να βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια. Σπίτια που «φυτεύτηκαν» σε δασικές περιοχές άλλα αυθαίρετα και άλλα αφού φρόντισαν κάποιοι να τα μετατρέψουν σε «νόμιμα» μέσω των κατάλληλων γνωριμιών.
Η περιοχή Μάτι της Ραφήνας, που έγινε το κολαστήριο δεκάδων ανθρώπων, ήταν μια τέτοια περιοχή, η οποία δεν είχε σχεδόν καμία ελεύθερη πρόσβαση προς τη θάλασσα. Οι δυστυχείς κάτοικοι άφησαν την τελευταία τους πνοή, ψάχνοντας να βρουν πόρτες και σκάλες που οδηγούσαν στη θάλασσα μέσα από σπίτια, ιδιωτικές αυλές και μάντρες πράγμα που φυσικά δεν κατάφεραν λόγω του καπνού από τη φωτιά. Το αποτέλεσμα όλοι το γνωρίζουμε πια καθώς δεκάδες άνθρωποι εγκλωβίστηκαν και κάηκαν μέσα σε έναν πύρινο κλοιό.
Το ίδιο σκηνικό με περιοχές που σταθερά πλημμυρίζουν κάθε χρόνο, καθώς σπίτια και επιχειρήσεις χτίστηκαν πάνω στα ρέματα όπως στη Μάνδρα και σε δεκάδες πόλεις ακόμα και στην ίδια την πρωτεύουσα της Αθήνας.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις και χθες – όπως είχαν κάνει και το χειμώνα στις πλημμύρες – συνέδραμαν σε όλα τα επίπεδα, όσο δεν το έχουν κάνει ποτέ όσο μπορούμε να θυμηθούμε τα τελευταία χρόνια με όλες τους τις δυνάμεις. Κι έτσι έπρεπε να κάνουν γιατί κινδύνευαν άνθρωποι αυτής της χώρας που έχουν αποστολή να προστατεύουν.
Γιατί είναι κομμάτι αυτού του λαού και δε θα μπορούσαν να κοιτάζουν απαθείς. Γιατί είναι ο πιο οργανωμένος και καλά δομημένος φορέας αυτού του τόπου που μπορεί να αντιμετωπίσει κρίσιμες καταστάσεις με αποτελεσματικότητα.
Το ίδιο είναι και η Πυροσβεστική παρά το γεγονός ότι λειτουργεί με τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές, όπως και άλλοι φορείς όπως ΕΚΑΒ, Νοσοκομεία, Δήμοι, Περιφέρεια.
Δεν φτάνει όμως η αυτοθυσία των ανθρώπων για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα από φωτιές, πλημμύρες και άλλες φυσικές καταστροφές. Χρειάζεται να αναμετρηθούμε πλέον με τα χιλιάδες λάθη μας και να προσπαθήσουμε με κοινές και συντονισμένες ενέργειες και κυρίως πλέον με ΣΧΕΔΙΟ και οργάνωση να διορθώσουμε ότι μπορεί να διορθωθεί.
Αλλιώς θα συνεχίσουμε να θρηνούμε τα καλοκαίρια …καμμένους και το χειμώνα …πνιγμένους.
