Είναι μερικές μορφές στις Ένοπλες Δυνάμεις που γράφουν ιστορία. Είναι γιατί ξεχωρίζουν λόγω χαρακτήρα και λόγω ιδιοσυγκρασίας και γιατί λατρεύουν αυτό που κάνουν. Ένας από κείνους που θα τον θυμούνται για πολύ καιρό εκείνοι που τον γνώρισαν είναι ο αείμνηστος Υποναύαραχος Γιάννης Θεοφανίδης που όλοι το ήξεραν ως Ντάνυ.
Ήταν ο πρώτος Έλληνας βατραχάνθρωπος, μιας και ήταν ο πρώτος που εκπαιδεύτηκε ποτέ στις ΗΠΑ περνώντας το σχολείο των SEALS. Ήταν ένας άνθρωπος από κείνους που “παίζουν” με τα σωματικά τους και τα ψυχικά τους όρια. Πήγε στις ΗΠΑ να περάσει το σχολείο έχοντας εγχειριστεί πριν από 3 εβδομάδες από κήλη, έσπασε το χέρι του στο μονόζυγο και κοίταγε πως θα το ανατάξει όντας κρεμασμένος, κόντεψε να πνιγεί για να βγάλει ένα συνάδελφο που κινδύνεψε σε μια εκπαίδευση και γενικά δεν έχουν τελειωμό οι πράξεις με τις οποίες δοκίμαζε τα όριά του.
Μια από τις πιο τρελές ενέργειες που είχε κάνει, όντας σε άσκηση στο Αιγαίο, επέβαινε με μια ομάδα από τη ΜΥΚ σ’ ένα φουσκωτό. Σε πολύ κοντινή απόσταση περιπολούσε ένα τουρκικό πολεμικό το οποίο σαφώς και είχε δει το φουσκωτό και τους ΟΥΚάδες. Ο Ντάνυ έστρεψε το φουσκωτό προς το τουρκικό πολεμικό και με φουλ ταχύτητα όρμησε κατά πάνω του. Οι Τούρκοι δεν πίστευαν στα μάτια τους, κι άρχισαν να πανικοβάλλονται. Μερικά μέτρα πριν να συγκρουστούν τα δύο σκάφη ο Ντάνυ σβήνει τη μηχανή κι άρχισε να στέλνει “φιλάκια” στο Τουρκικό πολεμικό!
Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει, σχετικά με τους εθνικούς μας στόχους είχε αναφέρει δύο προσωπικές του ιστορίες:
“Τον Σεπτέμβριο του 1973 ήμουν Ανθυποπλοίαρχος. Και ο Ναυτικός Ακόλουθος της Αμερικανική Πρεσβείας σε κοινωνική συνάντηση προσπάθησε να με πείσει πώς η Ελλάδα χρειάζεται πυραύλους Harpoon.
Μά έχουμε τους Έξοσετ, απάντησα…Πάρτε Harpoon επέμενε.
Έσπευσα να ενημερώσω τον τότε Αρχηγό Μαργαρίτη. Μά έχουμε τους Έξοσετ αντέτεινε και εκείνος…
Λίγο αργότερα, μετά από τις δοκιμές πού έγιναν, αποδείχτηκε πώς οι 75 από τους 80 Έξοσετ πού είχαμε πάρει από την Γαλλία είχαν πρόβλημα. Και το 1974 όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο είμαστε το μόνο Ναυτικό χωρίς πυραύλους…Ο Αμερικανός ΗΞΕΡΕ….Πάρτε τώρα φώναζε…
Τον Νοέμβριο του 1974 συμμετείχα σε ειδική αποστολή πού κάτω από απόλυτη κάλυψη εξέτασε με εντολή τού τότε ΥΕΘΑ Αβέρωφ, τις δυνατότητες εποικισμού των μικρονήσων του Ανατολικού Αιγαίου.Μόλις επιστρέψαμε υποβάλαμε αναφορά,ασφαλώς άκρως απόρρητη , για το τι έπρεπε να γίνει…Και ούτε φωνή ούτε ακρόαση, βέβαια,αλλά το βασικό ερωτηματικό είναι: Γιατί, άραγε,έγινε υπό απόλυτη κάλυψη;”
Ο αγαπημένος Ντάνυ των βατραχανθρώπων είχε να διηγηθεί και πολλές ιστορίες από ανθρώπους που ήθελαν να υπηρετήσουν στα ΟΥΚ αλλά για συγκεκριμένους λόγους ο καθένας αδυνατούσε, καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία έχει πάρα πολλές απαιτήσεις και σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο.
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές τέτοιες ιστορίες, ήταν με το γιο ενός πολιτικού που ήθελε σώνει και καλά να υπηρετήσει στη ΜΥΚ. Έλα μου όμως που ήταν “ελαφρώς” υπέρβαρος και ολίγον τι καλομαθημένος. Μόλις λοιπόν του παρουσιάστηκε, σταλμένος από το ΓΕΝ, ήρεμος και ατάραχος ο Ντάνυ, φώναξε το μάγειρα και του είπε πως αυτός θα ήταν ο νέος του βοηθός, κι έτσι και το ρουσφέτι έκανε και το παλικάρι έκανε τ’ όνειρό του πραγματικότητα!
Ο Ντάνυ καταγόταν από ναυτική οικογένεια αφού ήταν η τέταρτη γενιά ναυτικών και η φαμίλια του κράταγε από το σόι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Οι φίλοι του θα τον θυμούνται για το πηγαίο χιούμορ του αλλά και για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις αναποδιές, ψύχραιμα και δραστικά! Όλοι τον φώναζαν Ντάνυ, οι περισσότεροι του μιλούσαν στον ενικό αλλά είχε το σεβασμό και την αγάπη όλων. Κι από τρέλες άλλο τίποτα, ωραίες τρέλες όμως, από κείνες που μένουν χαραγμένες στις μνήμες μαζί μ’ αυτούς που τις έκαναν.
Ο Τσεκουράτος θεωρεί τιμή που γνώρισε το Ντάνυ, ο οποίος έφυγε στα 68 του χρόνια.
